Alle inzendingen over ritselt

Ja nu is ze daar de sneeuw die viel vannacht smelt om de middag kijk hoe ze van de bomen ik zie het graag van nature ritselt er is geen houden aan ook al is het hartje winter…

ze ritselt brood uit papieren zakken ze ritselt kaas uit cellofaan ze ritselt boter uit een botervlootje en slappe kwark uit een plastiek kom ze ritselt klontjes uit de suikerpot ze ritselt de koppen uit de krant en aandelen uit de markt ze ritselt op haar sloffen naar de oude zetel in de voorste kamer ze ritselt met wat oude…

dit gedicht ritselt ronkt en ruikt naar kuil cirkels door het gras trekt de tractor er achter verbergt het bos de stad als was zij er niet eens aren knikken heftig ja het geluid van werken betrapt me wielen raderen door het witte ritselland een kladblokje wappert op de weg naar Jelsum een klein jacht jakkert door de aarde als…

in de schemering, ritselt een droog notenblad - oei, het is een nerts…

Ritselt achter mij de slang die lag te slapen -- op de pijnappels?…

gierzwaluw vliegt weg verkleurd plataanblad ritselt op terrasstenen…

De zucht ritselt niet, toch wentelen bladeren. Herfst luidt geen klokken.…

doorleefd groen ritselt een laatste zwoele streling de zomer voorbij…

zilver licht fluistert de maan door het bronsgroen blad, de nachtwind ritselt…

de geur van floxen badend in septembergoud verglijdt de zomer ritselt het eerste blad huivert een vlieg in het web…

dor ritselt dood blad beukenhaag verjongt zich groen winter vergeten een merel bouwt aan zijn nest jonkies zullen gauw komen…

er lopen lijnen over je gezicht verbleekt in scherven gevallen onder de laatste laagjes zon die je achter een glazen raam met geraniums ervoor verzon de herfst plakt aan jouw vel je ritselt als karton…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Grijze torens staan als horens van de neergevleide stad, en ik peize welke wijze ritselt in het popelblad. ‘k Wou wel gâren op mijn snaren wat daar doemt uit nevelrag, en te noene boven ’t groen zingzoemt in de zomerdag.…

Ik ben het blad dat ritselt in de wind Ik ben de zoete glimlach van je kind Geloof me vrij , het is geen droom Ik ben de bloesem van de appelboom Ik ben de kleuren van september De eerste sneeuwvlok in december. Dus sta niet aan mijn graf met je verdriet Het is vergeefs. Ik ben daar niet ...…

stil en klein sta jij daar, tussen boeken zwijgend achter open glas je hand ritselt strooit geschreven klanken ik lees je woord voor woord tot een lied van herkenning begint te ontwaken zichtbaar, hunkerend zonder geluid…

Goudgeel, de zonnige lach Onder jouw vrolijke sproeten Goudgeel ritselt het zacht Onder mijn dansende voeten Goudgeel, hoopvolle toekomst Somberen was eens, ooit, toen Goudomrand schittert De warm herfstige dag Beklonken door het zonlicht In dit goudgele seizoen…

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

In het ergste geval riep hij uit ken ik mijn gedachten niet mijn handpalm zweet haar adem en bij haar kleven druppels naam ritselt zij kringen rond mijn navel met een vleesgeworden glimlach zomert het altijd herfst in haar ik ga er tussen uit nog vandaag zelfs de noordpool smelt te snel…

zag het schot gestopt stilstand ritselt in beweging de eerste witte vlag uit dood ontwaakt wat niet meer was de lach van overleving er zijn geen groene luisterrijke bomen wel gloort er hoop ebt langzaam angst uit boze dromen er zal weer vrede komen…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

een glimlach hotsebotselt door straten en stegen verandert door weerkaatsing van mens, plant en dier hij beroert de stervende bij zijn laatste zuchten een minnend paartje heeft slechts oog voor elkaar een boom ritselt even in zijn zacht voorbijgaan een kind pakt een krijtje tekent een grote zon…

het ritselt tussen rotte bladeren takjes knappen op het pad nog nemen bomen hun zonnebad in de schuin- staande zon waar de eerste nevel zijn laatste reis van dit seizoen begon om morgens weer te landen tussen de koeien op het wit bevroren gras wil melker…

Boven mij éven de wind door de pijnbomen een hagedis ritselt het is stil en heet. Kijkend over de zee - onbeschrijflijk is het licht - weet ik van hier voeren drie Schepen naar Ilios.…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

ze duiken weer overal op de steden en hun neongedachten de vele lichtjes verduisteren de waarheid valse pracht in felle kleuren luide muziek verbergt verdoken stilte slechts even duurt de erkenning van de prachtige geschenken ook mijn vluchtige taal is zo weer vergeten het papier ritselt al in de vuilnisbak…

Als de nijdige noordwester in juni blaast Het prille blad ritselt en ruist De kragen te hoog Het water koud spat Dan lijkt de zomer mijlenver uit ’t oog Verder dan de dode winter Nog niet ter aarde besteld Maar z’n ak'lige ademtocht Nog één laatste maal uitstort.…

Het riet ritselt en de wind fluistert door mijn haren, licht breekt de glas in lood stilte over roodbruine gewaden. Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen.…

Gods eeuwige Boodschap is een peperstruik die pittig geurend wenkt bij hem te toeven binnen zijn luchtige twijgen ritselt bescheiden spraak vol onsterfelijke liefde en opbeurend vermaan wrijf maar een van mijn vruchtjes tussen je handen fijn het zal dan altijd huizen in heel je wezen mag geheimzinnig werken onvoorziene zegen brengen…

de zon komt op en vlamt oranjerood wordt groot in alle opzichten de Duitse windmolens knipperen onbenullig rood met hun toplichten donkere syndromen ritselige dromen komen in nood verliezen inzichten sterven dood morgenrood een onbeschreven blad stilte, alleen een eekhoorn, egeltje dat ritselt in het blad…