Alle inzendingen over roestende uilen

U heeft heel misschien Noch nooit een roestende uil gezien. Volgens mij hoort roesten bij het uilenleven Om de uil rust te geven. Zo heeft de natuur dat voorzien. De natuur bepaalt ook in uw leven, Dat rust roest zal geven.…

Een uil om zijn wijsheid vermaard werd geraadpleegd over zaken van velerlei aard. De uil kreeg eens door de raaf een vraag voorgelegd. En de uil die kennis had in de kunde, hetzij gezegd, had hiertoe het eerste recht.…

Uilen weten wat vliegen is. Ze vliegen. Uilen weten wat horen is. Uilen weten wat zien is. Ze horen en zien. Uilen zijn wijs. Mensen die weten wat denken is weten niet hoe ze leven moeten. Twijfelen kunnen mensen wel. Wijzer zijn wij mensen niet.…

in tegenstelling tot wat het woord betekent is deze vogel helemaal geen uil hij is de wijste van het bos maar de uil vindt mij waarschijnlijk wel een uil ik sta hem aan te gapen met heel grote ogen hij schudt zijn kop van links naar rechts heft zijn gat op en vliegt weg ik wil hem volgen maar het gaat te snel weet niet in welke…

de grijze uil draaide zijn kop meer dan eens, zoals hij dat kan zijn ogen vroegen, heb je het begrepen ik echter was nog te verdoofd door de koude vlam, uit een kille steen geslepen, het was het zicht als voorheen heb je het begrepen, vroeg hij andermaal zijn blik was nu in mij gericht hij begreep mijn wezen in zijn taal ja, zei ik, het…

(vraag) Wereld in de nacht in het maanlicht roept een uil om zijn geliefde (antwoord) Ik hoor de uil aan en laat het gebed binnen nacht slaapt zacht in mij…

Maanvale stralen Wijzen de nachtuil zijn prooi Die hem leven doet.…

Het bos is in diepe slaap door nachtrust bedekt zolang de uil waakt…

diep liggende donkere ogen waarmee ze op scherp loeren asymmetrie aan hun oren om liefst alles mee te horen of zelfs nachtelijk gebraak misselijk makend in ballen maken ze niet tot nachtbeest eerder gedraai over hun toeren beperkt afgesteld en in getallen bij extreme gevoeligheden om perfect waar te nemen dwingt tot rust als dagtaak…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

we schuilen in het duister een uil duikt geruisloos na jaren en jaren wachten en gaat op, in het zwart…

Dat magische oehoe geroep het raakt me telkens weer. In die aller diepste stilte van de winter nachten hier, is het zo vreselijk indringend en ook haast irreel beangstigend en toch ook mooi. Het klaagt, vind ik, het huilt. Ik weet, het nodigt uit, verschrikt het kleine wild of roept : “dit is van mij”. Dat weet ik best, maar toch,…

Minerva’s uil leek deze week verdwaald De Borealen liggen nu in scheiding Ik ben benieuwd, hoor, wie heeft straks de leiding Wanneer het ergste stof is neergedaald Arib heeft omdat zij de bui zag hangen De sloten van de Kamer vast vervangen…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

een uil scheert voorbij op zoek naar een plek om een uiltje te knappen…

de ijzige wind geeft de crocussen een kus van roestend ijzer de roos steekt alles bottels en uitbottende blaadjes in de zon de forsythia aarzelt tussen groen en geel haar eerste lente doe de kalverdans rondom de watertoren in de zonnedauw…

Doch op een dag -hij was al oud van dagen- moest deze uil voorgoed de ogen luiken. Athena dacht: ~Dan vraag ik toch zijn kuiken om in ‘t vervolg de nieuwtjes aan te dragen.~ Dat lukte niet en weet je ook waarom? Zo’n kuiken van een uil blijkt oliedom.…

het leven zo licht als de veertjes van een uil waait zo maar over…

Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ----------------------- Uit: Tirade 362, 1996.…

Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade 1996, nr. 1.…

Grijze nachttreinen razen als voortvluchtigen een uil kijkt angstig…

Vervallen kerkje braakballen op vloer biechtstoel Godsdienstige uil!…

Het bos Het woud Hoe de mens zich daar voelt Is al eeuwenoud de elf en de uil Houden zich schuil Als je loopt in het bos Uit de chaos Van alledagen Van alles wat we najagen Het bos de uil en de elf Die raadselachtige momenten Zijn voor jezelf…

Maanlicht streelt de uil weerkaatst in scherpe ogen loerend naar een prooi.…

Laat me nog even naast je zitten op het bankje voor ons huis luisterend naar de geluiden van een naderende nacht hoor je hoe de uil ons roept zoals hij elke avond doet? hoe vaak hebben we gezegd zo elke dag te willen sluiten tot we beiden buigen voor de tijd hoor je hoe de uil ons groet?…

ineens voelde ik het het was er al heel lang het was alleen niet bevatbaar geweest of ik was niet bevattelijk haar vorm zwevend boven het licht was ik tienduizend ezels die zich aan dezelfde steen stootten zij was een gewoonte geworden ik en mijn verborgen zadelpijn niemand op een roestende fiets kan uit twee verschillende werelden komen…

In de kelder zijn er de gevaren: hier ligt een roestende nagel, daar de dode hertog in zijn graf. Daarboven wieken zwermen helicopters, ratten vreten aangezichten op. Eindspel. De aarde ploft en spuwt verbrande korst. Wij duiden alles aan, maar niemand wil nog mensen lezen. Natte wensen druipen smekend van de muren af.…

Eigenlijk werd die uil vroeger zeer geroemd, Oeroeboeroe werd hij toen namelijk genoemd.…

De duif zit heel stil ver weg de roep van een uil een windvlaag steekt op…

kent geen online pokergeluk zij heeft een plasmahersenpan nog platter dan haar dure televisie hun vergeten zoon dwalend in een pikdonker angstbos schreeuwt schreeuwt om een vlijmscherpe bijl want hij haat de bomen die hem de toegang blokkeren naar een zilveren pad leidend naar een huis vol liefde, een vader en moeder, en een bijl roestend…