Alle inzendingen over rooksignalen

Tabak wordt met de jaren meer geweerd: Sinds jaar en dag al uit de media Zeer binnenkort ook uit de horeca Voor een verbod op school wordt geopteerd Wat in de lucht hangt is niet van de lucht: Tabak smaakt steeds meer naar verboden vrucht…

Ze weet dat ze dit wint, dit schijngevecht om rook Ik wil het haar besparen de shit en de gevaren, maar ach, dat weet zij óók Dit is de basis van de band die tussen haar en mij bestaat: Mijn rooksignalen langs de rand van de afgrond van háár leven, om haar omzichtig aan te geven waar ze nog nét niet onder gaat.…

even dacht ik aan rooksignalen en aan een stam indianen die zich hadden gevestigd achter gindse bergen zo zetten de wolken het kind in mij soms toch nog op het verkeerde been…

Cartoongedrag kruipt diep onder de huid Als stripfiguren rooksignalen geven Een tekenfilmster blijft voor altijd leven Al haalt-ie nog zo gekke streken uit Dus hoed je voor een aanstormende trein Een aambeeld of een val in een ravijn…

Je verdriet giet je uit tot regenpijpen, zij zenden een rooksignaal. Je ogen rijmen, parelen ervan zoals het enkel 's morgens kan.…

Een aangespoelde fles, waarin een brief Bevond zich aan mijn voeten in het water Een mooi bericht, al kwam het dan wat later En vroeg of laat… Het is maar relatief Wats’app en mail: nooit zullen ze het halen Bij postduif, brievenfles en rooksignalen…

stilte zit soms vol met vragen brandend als een heftig vuur gedurende de dag de dagen ja voortdurend op elk uur als eens witte rooksignalen seinen op het verlossend uur dan is dat het mooiste teken einde van het vragenvuur 't antwoord dat wordt gegeven opent een poort ten leven er valt niets meer te verbranden er is iets moois op handen…

In de trant van wie de schoen past trapte hij zijn rooksignalen voor zich uit als een beproeving voor het jong gevallen groen dat hij er raapte als de blaadjes met de dood op apegapen in het bos dat hij te branden hield met dor hout nog van toen Veel harder dat zijn mond kon blazen grapte hij zijn declamaties over zwart verschroeide aarde…

met een rooksignaal als boodschap: “ niet storen” de puberhuid die scheurde open en ik... ik was eruit!…

De zuil brandt offers slierten rooksignalen zwalmen zwijgzaam. Er is iemand per fiets banden hard opgepompt, harder dan de longen aan nicotine zuigen, zuurstof er gratis bij. In de kreukvrije zone wordt ongeduld gebeden; zonder stress stolt de trein rekken de wagons zich uit houdt god een plaats vrij.…

een avond na een dag gezoden door de zon de ribbetjes gekloven en gespoeld met kommen vol van ooft en sap en suiker ongegist het gras vertrapt de lach die verder draagt tot bij het spiegelfeest van buren achter groen en rooksignalen zonder doel in bundels boven bomen gemeenschap van de neus de vingers gretig vet rond glazen schuivend…

eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert tinten rood ik zie de rooksignalen…

Ik lijk verdulleme wel Robinson Crusoe en dan zonder die gast Vrijdag, terwijl de oceaan mij tot de lippen staat en de rooksignalen enkel door verbaasde en verdwaalde walvissen worden aanschouwd. Iedere dag loop ik maar te ijsberen en waggel ik als een speelgoedpinguïn met duurzame batterijen rond mijn eiland.…