Alle inzendingen over rotsvast

Ik wentelwiek gedachten omhoog in een gat van waken, slapen en weer waken Snelheid is van belang in woord en gebed stil schroef ik zinnen vast in hoop ik wil niet los komen van de grond die ooit zo vast stond in geloof en vertrouw op het goede droom dag terwijl dat ene kleine lichtje het lampje liefde laat schijnen rotsvast .…

Niet alleen schoon maar lekker happig om in te bijten het steeltje rotsvast er nog in een krokant ding…

Met name de mannen vielen op mijn rotsen Vandaag Lekker strak en gestileerd in krachtige halen en diepe spleten Zonaangelicht In okers rauwe omber en wit Het miezerig berkje met gesponste blaadjes (Denk erom: eerst wit, dan pas groen!) versterkt het beeld Ze staan!…

door mezelf heen klim ik me een weg omhoog en kom aan tot ver boven m’ n eigen boomgrens een steenbok klampt zich…

vast in je schoenen staan rotsvast op je blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

Rotsvast gebeiteld de natuur als beeldhouwer steengoed…

Ik weet dat Zijn Licht over mij zal schijnen bij mijn kracht maar ook bij mijn diepste pijnen.…

Toen ik JA zei, was dat onvoorwaardelijk, net als de JA van jou, we bleven en blijven elkaar in slechte en goede tijden onvoorwaardelijk trouw. Soms doofde het kaarsje door misverstanden, woorden of anderszins maar telkens lichtte het vlammetje weer omhoog. Tenslotte was het JA-woord onvoorwaardelijk dat weten we beiden en al was het…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

ongenaakbaar geloof, politiek gedraaikont, reclame als bewijs. Allemaal etiketten die ik, zelfklevend, uit vrije wil niet wil. Ik werp niet als eerste en wil ook niet gestenigd.…

Een open vizier struikelt over schaduwen maar blijft rotsvast vertrouwen op merites dat net behoud vangt.…

Wat een geluk ik heb vrienden om mij heen ik ben niet langer alleen niets kan nog stuk op hun kan ik bouwen wie dat in zijn leven heeft kent de onvoorwaardelijke liefde en het rotsvast vertrouwen zoals een kind dat in zijn ouders vindt.…

Ik geloofde rotsvast tot ik langzaam ouder werd. En vraag mezelf steeds af waarom moet een kind lijden. Kijk bij zware ziekte of in Port-au-Prince. Waar geloofde ik in hemelsnaam in?…

De medewerkers waren zeer verrast toen opgedoken uit het rijk der doden hen een gevulde vaas werd aangeboden Hij staat heel goed op elke boekenkast Wat afgedankt is krijgt een tweede leven Bij kringloopwinkels een rotsvast gegeven…

Een gelukkige vrouw vertelde trots aan een vriendin mijn huwelijk gaat zo en we hebben nog steeds zin met mijn lieve schat nog nooit ruzie gehad en we gaan nu alweer de tweede week in…

De klimmer had een rotsvast zelfvertrouwen, Dat bijna leidde tot zijn Golgotha, Hij kreeg de zaak weer in control zodra Hij, met zijn mes, zijn arm had afgehouwen. Beneden sprak de arme man ontdaan: ‘Groeit dat dan niet gewoon vanzelf weer aan?’…

Vriendschap zo mooi zo puur zo rotsvast, gelijk een stenen muur terugvallen, jawel op jou domweg omdat het hoort, vriendschap, zo mooi zo puur als chocolade zo intens zoet toch heb ik nou nog nooit een witte- chocolade-vriend ontmoet!…

De Aarde is mijn getuige: Mijn apengeest is een flakkerloze vlam die het duister verlicht, helder en diep als een bergmeer, wijd open als de hemel erboven, rotsvast bij de verleiding van Maya. Helemaal ZEN, alsof ik bij leven al in Nirvana ben. Dodelijk saai!…

de zon kapt op de helling een heiligdom van stenen letters voor altijd gedreven het gesproken woord is uitgedoofd hagedissen scharrelen schichtig rond stille woorden op gewijde grond rotsvast gehecht als toverwoord de zon brandt verder ongestoord.…

nu dageraad haar sluiers licht de rondgang door mijn nacht heeft afgesloten met de vochtige oogopslag van zonnedauw wil ik gauw de avond terug een rilling langs mijn rug laat spoorslags zeven rozen achter en de indruk van wat ooit zo rotsvast in mijn leven lag…

In 't rotsvast vertrouwen dat vloed hem weg zou vagen?…

Blind voor mezelf waar anderen duidelijk zien hopeloos verloren met de uitweg in zicht doof voor mezelf waar anderen kunnen luisteren proberend te vluchten van hier naar hier gevoelloos voor mezelf waar anderen me raken rotsvast gevangen in een open veld…

jij mooie man jij wijze man die het cement vormde tussen dat, wat toen nog in het verschiet lag maar waar ik nu dankzij jou de vruchten van pluk door jouw rotsvaste geloof in verbinden ben ik nog iedere dag dankbaar dat jij mijn vriend bent…

was het een tweegesprek of waren het wat woorden in reflex op eenzaam zijn een gebed waarin ik uitlegde wat jou misschien ontgaan was jij die alles ziet behoort te weten kan mij toch niet vergeten zijn ik vraag niets wil alleen maar delen of kan het jou niets schelen nee geen kritiek ik geloof rotsvast in je en weet ik heb je onvoorwaardelijk…

gebroken glazen waar moet ik uit drinken vazen in scherven bloemen vallen uiteen wat ooit ons rotsvast bij elkaar hield blijkt niet te lijmen is breekbaar als steen harten wenen rode tranen vullen de leegte stollen op gras madeliefjes een pijnlijk beseffen dat over is wat tussen ons was…

Met lijdzame dorst schudt en spreidt hij het hooi op de zonnige helling vol geelgroene stoppels blikt somtijds naar die vertrouwde sneeuwtop hem het verste wat is zijn bronzen gelaatsplooien bergen de bescheiden bloei uit onweerstaanbare kracht van kleine rotsvaste stee bemoedigd door verdwaalde vleugjes altijd zoekende zeewind.…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…