Alle inzendingen over rotte appels

Soms Soms doet het leven mij pijn Nouja het leven… De mens De mens doet mij soms pijn Niet ieder mens Maar ik geef toe dat er een aantal rotte appels tussen zitten Rotte appels die mijn leven een stuk zuurder doen smaken Door mij telkens een geniepig duwtje te geven waardoor ik onderuit val Onderuit in mijn zelfvertrouwen Onderuit in mijn…

Toch kroop je Samsoms rotte appel in.…

De hulp die voor de armsten was bestemd Wordt door de allerrijkste man op aarde Gezien als rotte appel zonder waarde Hij mag van Trump gaan snoeien, ongeremd Big Tech heeft geen behoefte aan ethiek De Aarde wordt vertrapt op Marsmuziek…

Ze hebben me vaak niet begrepen en dat begrijp ik maar al te goed want ik ben een ‘rotte appel’ niet letterlijk maar figuurlijk een appel op weg naar totale vergankelijkheid een rode van oorsprong, een roodgloeiende hoogstens nu nog wachtend in de compostbak om als mest nieuw leven te laten ontstaan want voor je iemand of wat wilt kunnen…

Ik accepteer de oppervlakkigheid van het leven -De rotte appel van mijn revolutie Aanvaarding leidt tot geluk Weer een stap verder qua evolutie? Met wat suiker smaakt hij me te goed Diepgang wordt als zout gemeden Triest is het besef dat zoetheid moet Om door te gaan, dwars door dit heden…

De tafel is gedekt met een gesteven laken damast - zo lijkt het - aan de glans te zien ik serveer een schamel maal droog brood gekookte rijst een rotte appel pindakaas mijn gasten smullen van de culinaire kunst en jubelen mij maanden later nog hun verrukking na…

De staat lijkt ons een fruitschaal te offreren Beladen met wat wrede, wrange vruchten Ik kan die zure druiven niet meer luchten Die rotte appels, die gebakken peren! Toch ben ik, diep vanbinnen, zeer tevree Sinds Prinsjesdag doe ik voor ’t eerst weer mee…

twee watjes sneeuw boven’s honds ogen - zijn hesje sneeuwvlokkentapijt zijn hond is niet te houden - sneeuwdolheid de beste buren hun sneeuwvlokken vermengen zich met de onze op de rustbank - mijn roggeboterham - een sneeuwvlakte in de poedersneeuw een handvol rotte appels - hmmmm – smoutebollen…

rotte appels dorre takken onder herfstig bladerdek nieuwe noten doodgevallen in natte aarde bij het hek vele kleuren kiezelstenen roggebrood met katenspek keukentafel vogelkooi en aan humor geen gebrek bergen sla rode rozen ouderwets cassettedeck langgeleden nooit vergeten warme deken stapelgek…

De rotte appels rolden zo van de bomen, rijpten nog een hele zomer na en haar polsen bleven de drempels over glijden. --------------------- uit: 'Zone', 2005.…

zeggen hoe het niet meer moet met je grote mooie hoed dansen in het hoge riet meneer de vuile hypocriet want je woorden snijden laten mensen lijden je mes staat weer op scherp in dit gevoelig onderwerp je laat je eigen wereld draaien door roddels rond te zaaien maar je oogst kan wel mislukken en dan kan je rotte appels plukken gelukkig…

Starend in de zonnespiegels van de Maas bengelen tranen aan de kaken van een dwaas Mijn lief mijn schat, jij rotte appel van mijn oog borende meelworm die mij bedroog Knagend aan schillen vlees en een toereikend klokhuis maalde jij onvermoeibaar zielendeeg fijn tot hatelijk steengruis Palingen in kadaverkamers verdringen voor herinneringen…

gewoon slapen door alles op papier te laten woorden zoals ik het beleef en wat er mis is in geheel ieder heeft zo zijn fouten maar respect voor anderen dat is iets wat je niet vergeten mag maar dat vonden zij van wel ik schrijf nu zwart op wit dat de kansen zijn verkeken maar alles overzien is iedereen aan het bezwijken het is een rotte…

Morgen als het lente wordt vlecht ik voor de wereld een biezenmand, waarin rotte appels zullen verdwijnen, een voorwaarde voor een duurzaam bestand.…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

De cultuur bloeit het lichaam open Maar het hart dat is gesloten Body glinstert als in goud gegoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood vermoeid Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt Het bloed gekoeld woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

waarvan de rotte appels niet willen vallen, wortelend in een mand van nooit gekiemende verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest tijdssyndroom. het laatste afscheid vooral moet blijven daar waar het nu is eens zal ik hem toch ontmoeten om mijn laatste streken af te leren.…

Morgen, als het lente wordt vlecht ik voor de wereld een biezenmand waarin rotte appels zullen verdwijnen, een voorwaarde voor een duurzaam bestand. Morgen, als het lente wordt maar, wat die ik vandaag nog in de sneeuw, morgen lijkt nog steeds een eeuw en worden ondertussen weer andere groeicijfers over mensen uitgestort.…

Morgen, als het lente wordt, vlecht ik een biezen mand, waar mijn hoop de rotte appels laat verdwijnen en uit de loop van elk geweer rozen zullen bloeien, garantie voor een duurzaam bestand.…

fruit Alleen de rotte appelen moeten eruit Zodat het volk weer kiezen mag Verschillende van de LPF veroorzaakten deze ellende Hoewel het kabinet Balkenende kwam met goede dingen Moet de LPF nu echt een toontje lager zingen Dus, na verkiezingen, wel weer een (nieuw) kabinet Balkenende…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

opgegaan in een smeltkroes van nationaliteiten, kosmopolieten, die stuk voor stuk een stuk een brood nodig hebben om in te bijten, oosterlingen, zuiderlingen, verdrukten en behoeftigen, als radertjes in een fijn uurwerk, ze neemt ze al eeuwen op, en sluit ze in haar armen zonder aanziens des persoons, of geloof, of kerk, goed, er zijn altijd wel rotte…

Als wij thuis Trump en Johnson gaan bespreken - ik kan hen beiden prima imiteren - Komt zij weer met die appels en die peren Niet vergelijken? Kom nou! Uitroepteken! Op rotte peertje lijkt de grootste knurft De ander op een appeltje met schurft…

alsof de lucht audities houdt voor de ultieme meeuw, alle tragere, grauwere zal laten neerstorten elk ogenblik, daar rekenen we ergens op een onwijs gave appel die plots voor ons ligt met klem, met 'ik-word-terstond-rot-tenzij-je-schreeuwt- dat je-totnogtoe-alleen-appels-bij-benadering-at.…

Het ruikt er wee ook naar appels, citrusfruit Naar vis uit zee in hete olie gebakken Fruit met rot ligt al in de goot Mussen doen zich te goed aan kruimels brood Ze zijn er even uit, de vrouwen Hun tassen zwaar en meest van plastic Ze zullen niet rouwen als de tassen kunnen worden neergezet voor een roddel of een gesprek…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

me rot…

Je bent mijn rots, ik ben de branding jij bent het anker ik de grond jij bent het diner ik het toetje jij bent het huis en ik de deur. Wanneer er niemand meer voor me is, zul jij er altijd zijn want jij bent mijn tweede ik!…

Er rotten peren onder de perelaar hoe twee paarden staan te ogen…