Alle inzendingen over rozen op mijn bed

wanneer de nevel nog laag over de velden zweeft en de schemer vaag fluistert tegen de nachtelijke wind dan verbeeld ik me de stilte van het beven van jouw handen, van de adem die je me afnam in een uiterst zachte zucht ik luister met gesloten ogen naar jouw handen op mijn dijen, naar de toekomst die jij schreef op mijn roze, warme huid…

Valentijnsdag was gisteren de rozen schreeuwend duur Als Valentijn moet je rijk zijn terwijl liefde niets hoeft te kosten? Behalve wederzijdse liefde!…

Druppelsgewijs Drop, druppel, drup Een vleugje van het zachtste aroma rozen, meiklok, jasmijn en afgereden gras Zoete lenteliefde verlegen blos ... Parfum die daarnet nog in de kamer hangende was. Een glimlach verdwaalt rond mijn mond. Een moment omgeven door vloerse nevel.…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen! Geen schelle kleuren, die de blik verblinden, Geen vreemde vormen, die de ziel verbazen, Uw luchten zijn als bronnen van extasen, Die heeml en aard met bevend licht verbinden.…

vergaard Geen vogels die nu fluiten Slechts een merel die jouw broodkorstjes spaart De warmte van binnen beleven Als het buitenspook door de lucht rondwaard Een extra aai aan de poes gegeven En haar mand voor de kachel staat Het ontbijt ben je aan het voorbereiden Terwijl zij boven slaapt In de wacht naar andere tijden Totdat hij voor haar bed…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

Dit zijn rozen voor je en alle poëzie. Dit is mijn mooiste pose: die van liefde's acrobaat, zwevend schijnbaar moeiteloos, maar met krampende tenen boven een bed van rozen en doornen. Ik zal je nu beschrijven: kijk, ik teken rozen op je huid en jij doornen op de mijne. Goed, ik ben een acrobaat. Is er een mooiere pose?…

Met een bloedstelpend begeren en een sprankje bang komt de geur van sneeuwwitte hyacint over mijn top tegen je wang Blauw bloed is bij ons te zien buiten zinnen, binnen lust onder een lading lavendel is het jouw mond die ons kust Wat ben je schattig schoon in een bed van roze rozen spreid je een strelende sfeer en je benen voor het liefkozen…

pluk de rozen één voor één door de roodheid hou je me dichter vol verlangen uitgekeken naar het moment dat je me versieren zou opgaand in de zoete geur spreekt mijn glimlach boekdelen het regent rozenblaadjes wat onze liefde bezegelt…

in de avondzon kerf ik onze namen en open mijn handen til jou over de wolken heen om neer te leggen in een bed van rozen met 160 kaarsen die jouw schaduw dansen…

Het windstille gedeelte van waar jij eens stond tussen de duinen midden in het zand daar is waar onze liefde een einde vond Het windstille gedeelte van de natuur zo mooi en blauw vertelt mij dat het over is het spijt mij ik hou niet meer van jou Door de stilte van de wind die je niet hoort door je tranen wil je zeggen dat je blijft…

Je gaf me rozen, voor een goed bericht, ik zag aan je glunderende gezicht dat het boeket je meer deed dan een ander beseffen zou.…

Heb mij lange tijd niet zo gevoeld als nu, de warmte is weer terug in mij. Mijn liefde weet de weg weer, ik ben niet meer verdwaald. Heb lange tijd geen vleugels gehad, wist niet dat ik ze uit kon slaan, wist niet dat liefde in vrijheid kan bestaan, weet nu weer hoe ik vliegen kan. Heb lange tijd gezocht zonder bewust te zijn, niet bewust…

Als je me optilt en naar bed toe draagt, voel ik me aantrekkelijk en sexy. Als je boven me ligt, voel ik me veilig en geborgen. Als je me gevangen houdt met je lijf, voel ik me opgewonden. Wanneer jij mij beroert op of in mijn intiemste plekje, raak ik duizelig van genot.…

Het liefst loop ik nu naar je toe en beroer je schouders, terwijl ik je zachtjes een kus in je nek geef. Het liefst loop ik nu naar je toe en knuffel je armen om me heen. Het liefst loop ik nu naar je toe terwijl je je omdraait en me vol liefde aankijkt. Het liefst was ik nu niet op het werk, het verlangen naar jou dichtbijheid is groot en…

En daar sta je dan half ontkleed bij je auto en ik zou graag wat langer willen kijken dan die ene korte blik. Maar doe het niet voel me niet op mijn gemak. Zie toch een stukje naakte huid en krijg het warm. De wind waait het haar langs je slapen en je legt uit hoe ik af moet slaan. Ik kijk alleen maar naar je ogen en laat de bal met de wind…

Sluimerend nog 's ochtendsvroeg kom jij zachtjes mijn gedachten binnenwandelen heel teder kus je me wakker en zegt nog even niets Mijn ogen houd ik nog even gesloten in de tijd tussen slapen en ontwaken droom ik van jou naast me en zeg nog even niets Tot het ontwaken dan echt begint weet ik jou in mijn gedachten denk ik aan jou en kruip…

Ooit was ik een kind, verdrietig en alleen. liep weg van huis, niemand wist waarheen. Ook ik wist 't niet,ik was nog zo klein. ik wist alleen, dit doet zo'n pijn. Niemand hield van mij, mijn ouders zijn niet blij met mij. Ik rende er op los, daar stond ik, voor het grote bos. Het bos, ik kwam er vaker met…

zij hielt heel veel van dieren dat is altijd zo gebleven want zelfs haar eigen man gaf zij een hondenleven…

Een zachte, aangename rustplaats Wil ik haar graag geven Een Bed van Rozen in Door haar gewenste kleuren Haar borsten zo pront en Borstlijn mooi gewelfd Haar civiliteit Haar courtoisie Blauwgroene, heldere Mooie ogen Een beeld, een plaatje Galanterie…

tranen biggelde over m’n wangen Ik droogde m’n tranen van (je) verdriet Omdat jouw toespraak zoveel hoop biedt Ondanks de toen zo opkomende donkere wolken Wolken die ook het pijnlijke verlies loslieten In wat zoveel mensen mee maakten en maken In ons Nederland van de zo ongekende vrijheid Ook ik had eerst het Homomonument bezocht En rode rozen…

ze koestert haar kind met warme ogen haar aandacht schemert rood in het groen in armen vol rozen wiegt ze haar kind de geur van hen samen gedragen door de wind zij vlijt haar kind in een bed van gras het kind dat even in haar gedachten was…

Zo zij voor mij, trippel-trappel, Op de trap, in dat rood-roze dingetje. Haar blik schuldbewust En dan de lakens, Bevlekt en gekreukt, Te ranzig om aan te raken. Golf van braaksel Als ik vrijen moet In een bed dat al beslapen is.…

Je kwam in kleuren als het morgenlicht de rode roze warme tinten. Wees welkom sprak ik zacht, er is een woning achter deze deuren. Zij kunnen rusten in mijn groene bed, ik brak en viel, maar kwam geheeld naar boven. De woorden werden tot een huis, omzoomd door tuin met lommerrijke bomen.…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

breekbaar hangen diamanten in een wiegend spinnenweb roze nevelt zon zijn eerste licht op een gegist bestek de herfstdag warmt zijn vruchten langzaamaan tot rijp in oogsten worden de seizoenen van dit jaar afgesloten wat rest is rust en winterveiligheid het wortel bed is al gespreid…

Ik ben niet de beste ik ben ook niet goed Ik ben een betere een constante betere en daar werk ik dag en nacht aan en daar zal ik en u het mee moeten doen!…

Laat me hier zitten, naast dit klein bed, met een bloederig gat in mijn romp, met zwerende vingertoppen. Laat me hier zitten, starend naar het licht dat roze door de oorschelp van mijn zoontje schijnt.…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…