Alle inzendingen over schuld bekennen

Waar ook ter wereld Willem wordt gespot Daar moet hij toch wel vrezen voor zijn leven Hij woont misschien dus overal maar even En altijd met de deur op dubbel slot Hij mag, als hij daar echt niet aan kan wennen Voor alle zekerheid ook schuld bekennen…

Mijn hart bloedt Verscheurd door verdriet In mezelf, woede woedt Tot recht geschiedt Ik moet schuld bekennen Dat ik jouw last niet verlichten kan Verdriet temmen… Een gebroken man Niets helpt, niets baadt Woorden betekenen niet Alles schaadt Bedwongen door verdriet Ik doe wat ik doe Maar help niet Triest en moe Overstelpt door verdriet…

op het pad van verlichting komen nachten vaak met raad als de twijfel haar nagels slaat in het hart verbeten voorwaarts om recht van onrecht te scheiden tussen kaf volkoren te vinden onder het zingen van luide hymnen tegen de achtergrond van Olympia waar verdwaalde schapen schuld bekennen blatend dat zij zichzelf zullen vergeven voor…

Geen schuld bekennen wij aan wie je bent: een mens te goeder trouw uiteengevlochten, het wezen door de aardgodin erkend.…

Je bleef je schuld bekennen, en zeggen dat het je speet, zodat ik niet weg zou rennen, en je de rest van mijn leven vermeed... Ik moest erachter komen, ik had al zoveel verdriet, de tranen bleven stromen, en me steunen deed je niet...…

Ik moet je bekennen dat ik gisteren van je hield En ik moet toegeven dat het vandaag niet anders is Maar ik beloof je dat ik morgen nog veel meer van je zal houden  …

Het is te laat om het te ontkennen. Als ik jou was zou ik er maar vast aan gaan wennen Heb alles namelijk geprobeerd heb er alles aan gedaan, door het voor me uit te schuiven en het simpel weg te wuiven Ik heb zelfs voor de spiegel gestaan, ik zag mijn vinger naar mijn voorhoofd wijzen. Lang heb ik gedacht: dit kan niet waar zijn ik…

Kennelijk was het voor haar een bekende Zodat zij ontkennend te kennen gaf hem te kennen En ontkennen van het kennen van de bekende Kennelijk geen zin had dit te ontkennen Omdat zij deze kennelijk zeer alom bekende kende Dus bekende zij hem te kennen…

Want hij mag zeggen ('t welk wij ook bekennen moeten) Dat hij zijn vijanden heeft onder zijne voeten. ------------------------------------------------------- uit: Over-Ysselsche Sangen en Dichten (1630)…

en onwetendheid, neem dan mijn leven dat ik draag in een kleurloos hemd en kleed mijn sterven in de armen van het kind alwaar ik spijt en bedrog zal bekennen…

ego strelend magisch moment elkaar liefde bekennen en in het mystiek samen geen eenling zijn door juist te delen in gemeenschappelijke pijn…

De meisjes die de winkelcentrumbrand In Alkmaar vrijdag hebben aangestoken Zijn twaalf en veertien. Sommigen gaan roken Zij springen graag wat verder uit de band Pas op, zodra de jeugd zich gaat vervelen Bestaat de kans dat ze met vuur gaan spelen…

Ik moet je wat bekennen Met het schaamrood op mijn kaken Zou ik je nog eens graag willen kussen Je nog eenmaal liefdevol aan willen raken Je de wereld doen laten vergeten Op mijn vleugels neem ik je mee Samen zweven totdat we verdwijnen Het hieros gamos beleven met z’n twee Jouw liefde heeft mijn hart geraakt Mijn lippen hebben je doen…

Nu je overleden bent ben je nog niet dood op weg naar je Hof van Eden beleef ik je nog in mijn heden voel ik je nog niet als dood dood dat is pas voor later nu nog even met me praten nu nog even fijn samen zijn alsof je in het leven staat doodgaan kan altijd nog!…

Komt in het Witte Huis een vrouw van kleur? Of krijgen we opnieuw de witte man Die zonder spoor van schaamrood liegen kan En zelfs al is veroordeeld als fraudeur? Loopt blauw een blauwtje op het strijdtoneel Dan erger ik mij vier jaar groen en geel…

nederland en kleuren medeland en geuren in de indische wijk zo apart en tevens zo van ons de afhaalchinees begrijpt het niet meer opnieuw het oude zeer dat wil je toch niet weten we kwamen hier toch alleen maar voor het eten beter ontkent men elke kleur…

Het dendert maar door mijn hoofd mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld ik ben niet rooms, niet katholiek ik was gereformeerd protestant de schuldbelijdenis in de kerk was een hele grote opgave en nooit na de vergiffenis voelde ik mij echt bevrijd en dan denderde het ook door mijn hoofd dat is ook mijn schuld, mijn grote schuld daar zal…

Dieper en dieper kerft het in mijn huid, Als een hamer die hakt zonder geduld Het geschreeuw, een oordovend geluid Want alles, alles is mijn eigen schuld…

Met de schuld moet hij verder, worstelen in het heden en dat is het nu…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…

Het rukt en snijdt vol woede Je longen eruit Je gewurgde keel weigert lucht Woorden persen vol kracht Je ogen uit hun kas de rotzooi in je hoofd de smerige zoute modder Vermenigvuldigt, Stapelt, stapelt Geef me een mes, een zaag, een bijl Alsjeblieft, bevrijdt me te laat ik barst, ik scheur Geluidloos verdronken in mezelf…

Verstikt door honderden starende gezichten, die naar je kijken maar niet zien staan, hangt jouw leven aan één enkel draadje, terwijl je nog steeds met beide benen op een kruk staat. Je kijkt voor je uit en ziet het licht, je mompelt iets wat alleen ik kan horen en doet daarna je mond weer dicht. Je kijkt niet achterom en ziet dus niet, dat…

De bij bloesemt De bij bloesemt volgroei De bij bloesemt volgroei lentelijk De bij bloesemt volgroei lentelijk in een huiskamersfeer Van gezoem BOEM Geen schuld Gewoon vervelend Mededogen Mededogen heb je dan geen spijt? ach meid, Houd je bek, we zijn getrouwd.…

vergeef me ik kom van jou geen afscheid nemen dat heb ik al te vaak gedaan met handen als vuisten met volle strot ongeslikt vergeef me ik wil je laatste woorden niet horen galmend door die hoge zaal het glas niet vrolijk heffen nu je van ons weggaat helemaal vergeef me ik trek liever naar die zomer de dwaze herinnering aan destijds…

Dan ben ik het maar schuld Mij om het even. Wat ik als enige wil Is terug, mijn eigen leven Ook al ben ik schuld of niet Blijf met mijn hoofd opgeheven Buigen zal ik nooit Dat is mij om het even. Weet, geweten gaat altijd knagen Alles weerkaatste altijd terug Ook de slechte in je leven. Maar ik, ik ga door.…

Mijn kleine wereld werd met wit behangen, het sneeuwde in de Taco Mesdagstraat. Ik keek vanuit het souterrain, ’t was laat, naar buiten langs het hekje met de stangen. De ochtend kwam: met roodgekleurde wangen stond ik met overjas en muts paraat. Mijn vader had een slee, na snel beraad, op eigen wijze in elkaar gehangen Het leven van de…

ik zie ze kijken achterom de vlekjes van hun schone handen wassen ze hebben iets bezeerd verdringen dat maar weten zich bedrogen door eigen ogen…

In schuld…

we hebben een land een vlag en een lied een koning met een paleis vol marmer en graniet ministers en een grens voor ieders taalgebied een hoofdstad waar alles dan weer door elkaar geschiedt dat hebben we allemaal en hoe we het zullen betalen weet ik niet…

kennen is weten bekennen is vergeven ontkennen is nooit vergeten…