Alle inzendingen over sinistere

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

Er ligt een voorstel voor een nieuwe wet Die fiatteert dat wat u mailt of appt Door IVD’s kan worden onderschept: Op al uw snode plannen wordt gelet Het middel wordt geheiligd door het doel Maar geeft mij een sinister voorgevoel…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

Ark Hier voel ik me in een ark de lucht, de zee Voert me mee door duister over sinister baren het is er varen... met mezelf als baken, kompas 'k weet me onder daken Bedekt door dak,deken en laken al is het.... met 't hart in de keel.…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

ik denk dat ik er never nooit aan wen; die razendsnelle afgang van ministers heeft damn it iets van ‘Britain first’ sinisters; wie houdt er nou weer huis op "Down street" ten onfeilbaar Trussie hield haar Tory lach het volk betaalt als altijd het gelag…

spinnenweb tussen de dakspanten schitterende afdruk van draadvormige flitsen een streep avondrood doortrekt de purperen hemel lage koude lucht vervaagt langzaam in grijze nevel tot het donker neerdaalt sinister geritsel langs de dag door een stille kreet in tweeën gescheurd…

Holle vreugde Onder het luiden van de kerstklokken Aangehoord door miljoenen kinderen Zij die kansloos crepeerde in hongersnood Dansen zij de dodendans in het maanlicht Begeleid door het matte klingelen der knekels Toonloos maar passend is het sinistere geheel Opgeluisterd met het knallen van champagne En het vettige applaus van de dood…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

kwaad sist giftig vermomd in schaapskleren in sinistere schaduwen lispelt lucifer zijn lof der volslagen zotheid slechts een handvol puur houdt haar stand vergiet blauw bloed trouw aan de muzen tot de monddood ruggelings intreedt geuzen bezingen het lied van vrijheid in catacomben tot wedergeboorte…

Ze schieten meestal mis, zegt de minister Omdat de Taliban niet mikken kan Maar ditmaal was het raak in Uruzgan 'N woord van troost, 't klinkt stilaan sinister Opnieuw ging er 'n mooi jong leven stuk 'N week pas in dat kamp, 'n sitting duck.…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

zomaar een foto van een straatje genomen tijdens de vakantie van vorig jaar de toen nog aangename rust maakte ons blij met de ogen van vandaag zien we hier een corona straatje met de sinistere verlatenheid die we herkennen in onze steden zo snel kan de kijk op wereldse zaken veranderen dacht ik onlangs bij het bekijken van deze foto…

hier sta ik dan, aan de rand van het wellustig papier, omgeven door vibrerend publiek, zoemend de vraag naar mijn hand en dan verzin ik onzinnig uitzinnig virtuele lijven, juichend bij elke sinistere hersenkronkel, kwade kwabben, pijnlijk pinnig ik dicht u de adder aan mijn borst, onderwijl de madeliefjes in wandeling afvragend in verwondering…

In zwoel avondrood vouwt zij open dicht haar stem klinkt hees wanneer zij tijd verleidt naakt staat ze voor hem vraagt verlegen naar ogen om het nu te aanschouwen als vertrouwen even ontspiegelt terwijl pijn lagen schrijft trekken golven haar terug al dansend omarmt zij onder een sinister blauwe lucht lichtvoetig haar afscheid…

Een pop ligt op straat, waar gestold bloed, de sinistere gevolgen zijn van die imbiciel, die gelukkig niet meer leeft. Een catastrofe.…

Of zou dit een zeer sinistere grap zijn? Als dit zo is, dan is er zelden een meer smakeloze 1 Aprilgrap geweest!…

Hier huizen de goden in loden luchten Hier hullen de halfgoden zich in wolken van sinister zwijgen Hier hebben we heel wat te duchten: onheil en 'wee-je-gebeente' Het is hier dat de wraakgodinnen op zoete wraak zinnen Hier kun je of slaag of 'n pak rammel krijgen Het is hier dat 'een goed beginnen' uit den boze is…

ze kerft namen in haar ziel die niets is wat 't lijkt ergens sijpelt bloed uit 'n hart dat onomkeerbaar schijnt de stenen weg omhoog ligt er verlaten bij evenals zij wiens lot bezegeld lijkt ontrafelt ze raadselen uit de hemel onontgonnen gedachten spreken zeker tot de verbeelding die 'n sinister spoor achterlaat gelijk de kruistochten…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

De brandende zon, de zwoegende mensen de dorre aarde, het gestorven gras uitgeteerd vee en als de goden het wensen luizen en sprinkhanen op het gewas De inmenging van de rijken der aarde heeft het volk hier geen goed gedaan als sprinkhanen roofden zij alles van waarde en opgevet zijn zij weer verder gegaan Hoor de sinistere tsjirpende kreten…

dromen betreden s'nachts het glazen water, het water waar ik naar beneden word gezogen er lijkt geen ontkomen aan ik ben een wankel bootje voortgestuwd door grimmige oceaan aan de hemel hangen slierten sinistere grijze rookwolken ik ruik hun geur tussen smal verlichte neon regenboogstrepen daarwaar elke reddinsboei me ontglipt…

Raven in de mist Mysterieusheid onbetwist Dood in de nevels Je slikt er en je prevelt Brenger van de dood Mysterie begroot De duisternis die over de heide lag Het onheilspellende wat jij er zag Schimmige contouren Je ziet ze op de vlakte loeren Lucht van dode zwijnen Hun lijken rotten er en kwijnen Brenger van de dood Je hebt hun…

De nacht sluipt als 'n dief dichterbij Wil z'n honger naar donker sinister duister stillen Daglicht verbergt zich schielijk achter 'n rij hoge bomen Onheilspellend ...de vooravond worden weg en straat ruiten van huizen nat? Steekt wind op? gaat ie waaien uit veranderlijke richtingen gaat ie liggen?…

Hoe schril was vandaag het contrast hoe sinister of het was jij zou vandaag op afspraak overlijden de pijn was onhoudbaar de zon scheen uitbundig. Hoe schril was vandaag het contrast daar waar bij jou iedereen sereen was werd bij mij gefeliciteerd vanwege een verjaardag, het voelt verkeerd de zon scheen zo uitbundig.…

Later bij thee en zoete koek berekenden wij onze zegeningen en daarvan was jij de dertiende, indrukwekkend oneven en sinister als je matinale grijnzen. Laat me heden solitair zijn en schaamteloos als de kat die haar vacht laat glimmen, in de late avondzon.…

Griezelig zijn de contouren, die opduiken op plaatsen waar je ze niet verwacht met een even sinister gemompel. Platgedrukt tegen de muur, ontloop ik het gemompel met een bang hart en helemaal alleen raap ik de moed op die viel.…

veilig voelde is gebarsten in meer dan duizend stukken op tenen balancerend om de gemeenste scherven te ontwijken zwaaien armen ongedurig om het evenwicht te bewaren twijfel had al langer geknaagd, en niet alleen aan de stoelpoten maar aan de fundering van mijn zijn mijn ongereptheid beschaamd mijn hulpgeroep ging teniet in sinistere…

Het lijkt wel sinister gefluister, ik streel de kat op haar rug... Een late reiger is opgestegen uit zijn nest in een els aan de vaart en daalt nu met diepe vleugelslagen zijn vlucht is de vangst immers waard.…

Dien ik enkel sinistere heren, of ben ik toch goed en u het kwaad, wanneer ik geen godsbeeld ooit zal eren? En wie neemt nu van wie de maat? Ik strooi de as van miljoenen doden op de daken van tempels en kerken, verblind daarmee de starende goden.…