Alle inzendingen over sneeuwblind

alles wit voor mijn ogen sneeuwblind herinneringen vervagen gedachten kleurloos gevoelens messcherp bloedrood…

Verblind door sneeuw als ik soms was zocht ik de randen van het pad met witte vlokken op mijn jas die zoveel winters had verslagen maar gekregen van mijn vader die hem niet meer nodig had kroop ik nu dicht tegen hem aan me schuilend voor de witte vlagen En zo liep ik wat vooruit terwijl ik in mezelf bad dat het met jou nu beter ging sinds…

Verwikkeld in een sneeuwbui op het strand vind ik mij bevangen in de wachtkamer van de hel, verrast tot een amalgaam van afprijzing en verlangen, hoor hoe vreedzaam de zee rond mij hangt, alsof ze geen weet heeft van de monsters die haar doodbedaarde gebaren het licht bedillen. Kon ik maar grijnslachend gillen: één twee drie los! ----…

onzeker over de pianotoetsen bewogen En hij voor zijn vrienden voor het eerst het magische nummer Imagine zong Er trok een collectieve siddering door zijn toehoorders geraakt door de onmiskenbare diamant die niemand kon ontgaan Omdat John zo lang dichtbij zijn kunstwerk had gestaan zo lang naar zijn creatie had getuurd was ie sneeuwblind…

als kussen vanuit de hemel vallen sneeuwvlokken op onze gesloten ogen kust sneeuw onze woorden ongesproken de ban ongebroken sneeuwblind zijn wij…

Zodat ik uitzie door het oog van mijn naald en sneeuwblind herken de zwerfsteen, sterfsteen onder mijn tong: splinter voor splinter slaagt hij erin niets te wegen, niets voor te stellen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990', 2010.…

Deze strenge winter zorgt voor veel pech Ik heb last van sneeuwblindheid, dus slecht zicht En nu ik luister naar het weerbericht Houd ik mijn blik maar moeilijk op de weg Volgens mijn oogarts heb ik niets te vrezen Want blikschade is heel goed te genezen…

. ------------------------------------------------ Uit: 'Sneeuwblindheid', 1974.…

onder het draaien van de sterren en de helwitte zon buigt het zand zich over verdronken ogen en verscheurde kelen in sneeuwblinde uren cirkelt een zwarte gier met trage vleugelslag boven het onheelbare dit is de ademloze tijd geesten verdwijnen uit ontbladerde bomen om samen te smelten met de sporen van verschroeide doden…

bevroren kraken dennen wortelend in permafrost nog is er geen ontdooien ik voel je kou droom witte vachten bij het grijsblauw van je blik in ogen die de verte weten in het sneeuwblinde vergeten het universum kruisen in vertwijfeld zoeken naar wat noorderlicht als tegenwicht nog lacht de poolbeer in zijn laatste vacht onwetend…

van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel jouw handen los van verstand We dartelen rond als het vroegste vee sneeuwblind…

Of ook: de haas die sneeuwblind wegschiet -donkere beweging op heldere rust- twee blauwe reigers verbazend traag opvliegend uit het berijmde oeverriet een rillend konijn met zieke ogen in het afgeknaagde onderhout schokkender dood -want met nog slechts een zucht een lichte trilling van leven- dan het stijfbevroren eendenkreng even verder…

Aanvliegen over de sont, over donkere kommen van finse meren scheepgaan in de kajak der gestorvenen drijven op de wateren tussen taiga en toendra oog en oor zuiveren aan leegte en verte zich voeden met bessen, met hoed en geur van de goddelijke paddenstoel dromen de droom van het eeuwige heden als arctische beer weer tot sneeuwblinde…

Dit zout grieft mijn ziel en wonden, in deze ijskoude doortocht heb ik rijkdom niet gevonden, maar gestrand in dit afschuwelijk mooie sneeuwblinde land, waar het warme denken van onze harten, al bloedend in onze matrozen en stuurlui is gestold, in een duister zonder einder, waar slechts de angst voor ijsberen het land heerwaarts heeft verbrand…

en een gezellige après-ski ik schonk mijn vorstin een hippe hoed een troon, en een bed van sneeuwklokjes het werd tussen ons een ware winterliefde ik veegde het terras voor haar aan maar de vrouw wilde niet binnenkomen het werd daarom een lauwe latrelatie en ze hield meer van haar tuin, geloof ik ik heb mij in haar vergist, liefde maakt sneeuwblind…