Alle inzendingen over spotvogel

Volgens kerkleiders tjilpte ze beledigend demoniserend.…

de spotvogel had achter de kat aan gezeten de hele zomer lang vol spot vol spot vol spot pesterig en hanig; de kat kroop op veranda’s onder schommelstoelen zwaaistaartend en zei iets woedends tegen de spotvogel dat ik niet begreep gisteren kwam de kat kalmpjes het garagepad oplopen met de spotvogel levend in zijn bek, vleugels waaierend…

ik leg ogen apart los van hun lichaam, los van mijn eigen weg een ogenblik kijken ze me aan is het een teken zoals een zwarte veeg dat mij overbodig maakt is het hier, tussen zaadlozers en woordvluchtigen, tussen losgetornde liefde en verdampte voltooiing dat gezichten zonder weelde uit het landschap vallen naakter dan hun trekken…

waar de spotvogel gorgelde schreeuwde huilde en de dappere winterkoning dichtbij de grond een wormpje zocht waar de eenzame zwaan op haar lege eieren broedde en in de verte de tere eendenkuikens zag daar legde onverhoeds de nachtdauw een sluier over mijn hart…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

Tast met mij de zee af naar een vast punt aan land Proef de smaken van zee en zout Er zijn nog miljoenen zonnen te geef Luier met mij in het gras weg van de koele stenen Vertrouw op de gevleugelde liefde Laat los in de maalstroom van de wind Vlieg met mij de zomerhemel tegemoet Tril mee met de toonladder-loze spotvogel Word niet wakker…

De scepsis langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur!…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

De scepsis is langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het langzaam tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur!…

" Zo werd hij vóór de meet genant de klos Ging met z'n wetten uiterst puberaal Als spotvogel en pervert aan de haal Maar stond de hele race publiek voor paal Pas toen hij laatste werd zei hij "Ik baal!"…

o, oeverloze dagen zonder warme hartenklop eertijds tevreden kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen…

nee, 't was geen spotvogel die ik daar zag dat moest dan de groene specht zijn met zijn LACH WERK is het nestelen maten en paren, broeden, op jacht gaan om tussen het pikken van helmgras en varen libellen en torren als lijftocht voor viermaal een maag te vergaren 'k BEWONDER uw oerdrift, uw drang t' overleven…

stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam, het zijn de onbekenden op mijn erf, of die kraai die vleugellam schipbreuk leed kleur of niet, verwondt door zijn diepste geloof of scherf, hield met beide vlerken beet, door eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik de ijzeren kooi open deed, het is een spotvogel…

'Van een spotvogel in de lucht die in rakelingse vlucht aan ons voorbij scheert en slechts wolkenstilte nalaat in het hoge gras...!…

draagt een kap met bellen zijn stem slaat over als hij in volkstaal rapt over zijn panorama op de wereld de wereld op zijn kop om zijn middel draagt hij een koord waaraan een kleine spiegel hangt die ritmisch meedanst als Arlecchino spreekt op de maat van muziek de mensen keren hem de rug toe als de snelle satirische spotvogel…

grollen grappen faken zwelgen plankton uit de lucht halen neonvisjes oplichten zoenvisjes ontmoeten zwaardvissen schermen walvissen aanmeren,hengelen, dolfijnen springen op van vreugde glad als een paling niet te bevatten uitgesproken grappig vertalen in alle vormen en gebaren zeebravisjes, paarden grinniken pretoogjes binnenpretjes spotvogels…

Toch vreemd hoe pestvogels ons hier neerhalen en spotvogels soms ons humeur verpesten met manisch-depressieve dorst naar kwetsen zij horen niet de roep der wielewalen Zij kennen niet zichzelf, laat staan de waarde van de natuur, natura docet, toch zij leert ons van recycling - zonder blog Noch kennen zij het leven op de maan al heeft…

. ______________________________ IRONIE Een zot is dwaas, een nar doet hooguit gek Tijl Uilenspiegel, spotvogel en kwast Von Münchhausen, een antiheld, fantast Maar tussen spot en humor zit veel rek Aan hen hebben we ironie te 'wijten' Cynisme en sarcasme kunnen bijten…