Alle inzendingen over staccato

Hij glipt staccato tot hij stokt, door spleet of schaduw opgeslokt. Daar is hij weer, een voorpoot trilt, een siddering, kop opgetild en uitgeschoven, ingetrokken, verschenen en meteen vertrokken. Vol in de zon, weg in een nis, flitsend en stil. De hagedis.…

Slangen kruipen uit je lichaam, veel valt er niet te zeggen. En of je het horen zou, misschien. Peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - De klanken van jouw sterven, Klonken nogal monotoon.…

Het accoord van de moord in staccato is uitgevoerd met een stiletto het kwam zo van pas was heel snel passe met het lijk werd geleurd zijn naam onbekend een kaart aan een teen zo ging hij ter kist hij wordt niet gemist.…

Jij vrijt legato Praat soms staccato Jouw vinger Langs het aaneengelast stalen bedhoofd Klinkt als ononderbroken strijkmuziek Je lichaam danst ritmisch sensueel Soms te tenuto Maar…… Blijft mijn gebonden legato.…

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

ik schreef mijn lied met het schuim der golven op de wereldzee stormde woorden in de goudgele cirkels van onafzienbare graanvelden goot in staccato het donderend refrein in tomeloze zinnen die waterval zijn ik vertel je dit open toch dicht ik de muziek hier huil mijn intiemste emoties op papier…

tijd wordt langzaam vloeibaar zonder bezigheid minuten rekken uren kleven bij gebrek aan onderscheid het staccato van de afspraak timing in ontmoeten is voorbij rust verteert het dagelijks gebeuren zonder zichtbare activiteit eindelijk het koninkrijk stil oplossend in een naderende eeuwigheid…

met dansend schrift modelleer ik in woorden de werkelijkheid wat krullen in letters verhullen zweeft passioneel in zicht het rechte staccato dramt in vibrato dwingend zijn toon toch ontsnappen mijn zinnen en kleuren de bloemen in dit gedicht strofegewijs breekt het ijs en samen scheppen wij zo ons paradijs…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

het was of ik het zwart bruine rotsblok hoorde spreken in het aanwakkeren van een ijskoude wind er werd ons geen uitzicht op warmte gegeven in het donker ogende gat dat als opening sprak in strak staccato geselde wind het gesteente waar de vegetatie het liet afweten zonder enige vorm van houvast nog sluipen restanten over…

het vuurstenen kiezeltje rolde verbaasd over de grijze tegels hobbelde nog even viel stil in de goot nog tikte de hoge hak pittig staccato op plaats delict verwondering alom hoe dit alles zo kon natuurlijk was er haast in het spel gelukkig geen kwetsuren maar wel het beschadigd pumpje en mogelijk herstel dader had de goot al…

die aandacht ving en stevig vasthield zijn gang over de bühne waarbij hij met vage doch stevige lijnen zijn publiek mateloos wist te boeien niet alleen door inhoud maar ook performance hij was het die aan de touwtjes trok en speelde met marionetten begeleidde hun adem in ontspanning en lach als gesynchroniseerde emotie met staccato…

je handen strelen met je vingers spelen het gaat me nooit vervelen ken de muziek als jij de toetsen raakt uit zwart en wit de tonen maakt het licht staccato in je temperament dat liefdevol de klanken tot akkoorden stemt samen luisteren naar de echo van jouw spel het applaus komt altijd veel te snel…

jouw ritme is het mijne niet je kleurt de tonen anders de dynamiek verschilt ik neem iets vaker rust contrasten voer jij anders in accenten leg je sterker legato is je ondertoon bij mij staccato scherper maar het moet zingen vinden wij, de melodie moet raken de woorden moeten dansen op de klare tekst…

zie je dwazer nu, Dan toen ik je ontmoette Razernij is afgezwakt Wat metaforen nu, Je raapt ze op en draait ze rond hun as Ik heb je gezien In het perspectief Van wie ze waren zij die meereisden Voor een stukje Soms te lang, Maar bijna nooit te kort Ook jij niet want ik weet hoe het zal gaan Als repetitio Staccato…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

ooit heb ik het donker in je ogen zien bliksemen opkomende tranen die van kwaadheid vervloeien een losbarstende bui waarbij woorden in staccato hun gif hagelen in afwachting van de vallende wind heb ik mij omgedraaid ben weggegaan om jou even de tijd te geven woede af te reageren met regen in een opklarend ogenblik…

er knallen weer schoten diep in hun geest halen littekens open van wonden die eens zijn geweest duizenden armen staccato omhoog een schreeuwende leider uitzinnig in zijn betoog bloed aan hun handen befehl ist befehl wir wussten es nicht is één woord te veel maar ook vandaag brandt het blauwzwarte staal van een granaat in explosie…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

Zoiets duldt slechts de poëzie van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte. Je lag op afstand daar en eiste dat klaar gebruik van woorden, lof op alles wat nu deugt: - het kruipt en dicht nog niet. 't Was groter dan ons beiden toen ik je huis verliet. ---------------------- uit: 'Adel', 1994.…

zei zou jij weleens willen biljarten met een golf- hole als huis om zonder een keer hole inn one thuis te zijn ze was niet sportief haar motoriek een samenrapen van bewegen met in de genen een structureel tekort aan souplesse en élégance ook in het taalgevoel bleven ezelsbruggetjes voor plastisch gebruik links liggen in staccato…

driftig dirigeert hij het orkest en weet in korte snelle slagen het staccato naar het hoogste punt te jagen dan neemt hij armzwaaien terug dwingt het vlagen van violen in hun vragen naar een warme melodie er staan geen noten in zijn boek hij ziet de ogen van de componist las zijn muziek en wist in sluitende akkoorden…

Hoe bedrieglijk kalm de atmosfeer vóór de storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend…

dansend op wind blij als een kind in elkaar zachtjes raken spelend inhaken zij stralen licht in kristallijne weerkaatsing voor schaduw geen plaats in een gebeuren zonder haast terwijl zij vlagen op de mooiste choreografie lijk ik te smelten door de volmaakte schoonheid die ik zie de kou van de nacht heeft ze strak afgehard ons staccato…

het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin…

regen valt staccato in grijze klodders langs loodlijnen naar beneê in grote plassen z’n droomvrouw ze zal onder de grote paraplu meezuchten meekruinen met de bomen van het woud ze zal stilstaan tot de klodders verdruppelen vermiezeren het grote concert weer aanvangt het libretto van het gevogelte de lucht weer vult tot het woud weer…

staccato hakken harde klieren zachte tonen ver vooruit zigzag springen lettergrepend zachte klank der hemelluit bassen zingen rollend swingen zwieren zwaaien zwiepend kraaien pirouettende trompetten ouverture maagdenkoor droomt de zwaan van lichte zinnen punten komma’s heg noch steg x en q zijn uitgezongen spaties dansen…

ik keek naar vingers die dansend over de toetsen vlogen in een weergaloos spel van snelheid en souplesse een staccato rood touche van gelakte nagels bracht leven in de brouwerij van woorden tot bruisende zinnen het is probleemloos spelen in de eigen lettertuin zonder visuele controle van ogen die met een dromerige lach in de…

altijd was er dat wispelturige lokje springerig midden op je voorhoofd wilde nooit op haar plaats blijven zitten bij iedere staccato sprong zij uit de band moest dan met een correctieve veeg weer terug naar haar geboorteplaats als jij je betrapt voelde was er altijd dat bijna schuldige lachje over een gewoonte waar jouw muziiek…

trekt men aan je wil men van je dagen vliegen nachten liegen eist men van je vraagt men aan je roept men naar je doet men met je ademloos adem happen dromenloos nacht uitstappen altijd bezig nooit meer rust tijd vervliegt als je jezelf steeds maar voorliegt…