Alle inzendingen over stipje

Ik zag een stipje in de verte en wat ik ook deed het stipje bleef een stipje en ineens dacht ik je wilt niet worden ingehaald heb tenslotte de eer op mezelf behaald en stopte met rennen net als proberen het stipje in te halen, heb ik nu de eer op mezelf gehaald.…

gebleven Een stipje zo voel ik mij nu, ik kan niet meer geven Een stipje zo weinig is er over, bang om te leven Een circel dat is wat ik weer worden ga Een circel groot rond en heel Van stipje weer naar circel dat is mijn gevecht Van stipje naar circel vechten moet ik nu voor mezelf De rest van mijn leven wil ik geven en nemen De rest van…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…

Het stipje aan de horizon wordt steeds groter naarmate je er langer naar kijkt.…

stipje…… cirkelt dichter richting dichter. Schaduw valt op wit papier gele klauwen Krast, krabt en grist bloed op verkreukeld gedicht een leven gezwicht. woorden vliegen vederlicht Daar gaat zijn ziel propje met vleugels het cirkelt verdwijnt vervaagt tot een stipje……..…

Een gedachte van een stipje, vluchtig in de tijd. Meer is het niet. Antje.…

hoe wijd het grasperk kan prijken wanneer elk stipje wit voor zich en toch samen gaat bloeien in de nieuwe adem die hen heeft uitgestrooid…

Aan het einde van het spoor is nu zelfs geen stipje meer te zien de klok die staat nog altijd stil en het wijst nog steeds tien over tien.…

licht Dat zou mijn hart verlichten Maar nu, is er niks Een stipje in de verte Dat kleine sprankje hoop Het lichtje dat dooft En mijn hoop, die vervliegt Ik tuimel in de diepte Een aantal beelden flitst voorbij Ik weet niet waar ik ben Maar ik weet, ik ben vrij…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte eromheen niet zonder reden juist daar geplaatst waar het moet zonder denken ziet het oog soms een glimp van de waarheid…

Een stipje, misschien niet eens te zien vanuit de lucht. Een vage omtrek in een snelle vlucht. Het is mijn plekje, zo vertrouwd, mijn dagelijks bestaan... waar ik me thuis voel. Nooit meer weg wil gaan. Zo onbeduidend en zo klein. Zo ver verwijderd van strijd en pijn... van het 'grote leven' dat ergens moet zijn.…

dag vuurvlieg trillend stipje in de nacht je trekt mijn oog en aandacht naar je toe totdat het daglicht komt en ik je niet meer zie maar dichtbij weet tot straks wanneer je licht opnieuw zijn trilling aan me geeft zodat ik lach of zacht mijn ogen sluit…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

Ik ben een stipje tussen iedereen. En tóch zo alleen. Er is al een waterval van mijn gezicht gegleden. Ik, die zo graag sterk wilde zijn. Ik heb het geleerd: huilen is niet verkeerd: het is het uiten van al mijn pijn.…

Wanneer wij door een sterrenkijker kijken Zien wij het kleine stipje van een ster Wel vijfentwintigduizend lichtjaar ver Die heel erg op de aarde schijnt te lijken. Ik poog die ster steeds dichterbij te draaien En zie mijzelf dan naar mijzelf staan zwaaien.…

Je bent nog maar een vormpje in golvend grijzig zwart, een klein wit stipje toont ons je kloppend hart, ‘k bespeur in wie ik in mij droeg en die jouw moeder wordt een vleugelspreidend oergevoel voor wie zich in haar vormt. Er welt in ons een vreugdegolf, een omahart in bloei, door Zijn genadig Vaderhart beleven wij jouw groei.…

ragfijn getekend door een ongekend penseel hemelsblauwe groenen hier en daar een stipje vuur doorzichtig dwalend door mijn geest hier en daar een knopje open vol herinneringen dansend op mijn oog je kietelt in mijn oor even geef je hoop tot je broos en tenger smeltend op mijn tong afscheid neemt van deze bittre wereld…

De seconden in jouw ogen big bangen honderden dromen en broze korreltjes geluk van elkaar een omarming is een tocht in overvloedige warmte achter de tred van je hart de zoete woorden in je weet op mijn gezicht het geschapen geluk met een glimlach te onderstrepen laat de ons dan niet tot een stipje herinnering vervagen ik zie je graag…

ik mis het zomergeluid van een vliegtuigje heel hoog dat stipje als een bromvlieg, en heel aards ergens beneden met de rug in het gras van weelde, ogen die verloren raken in het blauw, de geur en lucht die warm en zwoel, om het hoofd heen zweven, maar meest nog mis ik in mijn nood jouw adem die mijn lippen streelt…

Vandaag plaats ik een stralend stipje. Opnieuw, waar mijn pooldroom ooit begon. Vandaag ben ik opnieuw op reis gegaan, naar een nabije horizon.…

vaarwel is het stoomschip de lange reis en het zwaaien met een witte doek zwaaien nog voorbij het ogenblik dat je slechts een stipje ziet bezwerend blijf je zwaaien hoe droef en ver de hoorn ook klinken mag vaarwel is het zout dat over je wangen naar de lippen stroomt het is de smaak van zilt vaarwel is de glimlach die…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte de vogel en de boom en de wolken en de zon en de vijver worden zich schenken zich uit, vullen alle mogelijke werelden zonder moeite is alles, wat het is: de precisie van de werkelijkheid degene die…

na gezoek van toen gevonden wat ik zoek kleur in mijn leven creëren op doek bomen groener gras de waterplas mensen zwart en wit alles wat daar tussen zit mooi perfectie streven menig doek niet af penceel - 000- zo klein nodig voor dat éne stipje karakterlijn maar nu ik schrijf....…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

Jouw leven een blauw stipje op het canvas: contrast tot de leegte de vogel en de boom en de wolken, de zon en de vijver worden zich, schenken zich uit, vullen alle mogelijke werelden. Alles is moeiteloos simpel wat het is: de precisie van de werkelijkheid.…

dat wat rest, ligt in mij opgeslagen geborgen in mijn dunne handen verankerd in mijn hart bij vlagen vloeibaar maar steeds warm het zandkasteel, de parelmoeren schelpen het zachte van je wang zo ver als ik maar kijken kan, wil ik je volgen, tot ik enkel nog een stipje zie samen met het witte van de wolken verdwijn je aan de horizon jouw…

weef ik als een Aladin ismes tot een bont tapijt dat in bevlogenheid schakeert van kapitaal naar communisme de moslim naast de christen elk schisma kunstig ingeleid mijn weven gaat geheid verkeerd de kleuren zullen dringen maar het zuiver egoïsme kan ik zeker kwijt rondom het stipje altruïsme en met wat magisch realisme komt ook een…

We zijn als een stipje in de tijd, terwijl het leven verder glijdt.…

Een heel klein stipje op je hand. Wat zou het zijn? Een u i t s c h i e t e r van gisteren, toen ik je met een zwarte pen? Ik weet het niet. Gelukkig is het nu. Want stel je voor: wij samen liggend op het stro der Middeleeuwen. Ik zag het zwarte plekje.…