Alle inzendingen over tijd /weleer / vergankelijkheid

hangend aan december als het fragiele bewijs van vergankelijkheid bevriezen we de tijd steken een kaars aan en veinzen voor een moment de knusheid van weleer…

wat verdwijnt komt nooit terug het zijn de foto's die getuigen van weleer... we weten dat niets blijft zoals het is maar dat doet niets af aan de pijn en 't gevoel van dat het wel wat snel ging…

Het monnikenpad overwoekerd door bladertakken, de weg naar het klooster van weleer. Geurende appelbomen en de jasmijn door zonlicht overgoten vergankelijkheid. Rust en stilte, het heden en verleden samen komen.…

het verleden als een rugzak met 't gewicht van vergankelijkheid al het geluk van weleer de vreugde pijn verdriet en oude tranen die ik bewaarde voor later leggen beslag op mijn gemoed doch met iets van zelfkastijding draag ik het als boetedoening op mijn rug en troost mezelf met de diepere gedachten dat schuldgevoel ook een gevoel is…

als god de god is van weleer en meer nog van de tijd die komt dan lijdt geen twijfel dat - verd...! - hij ook mijn god is en nog meer mijn schepper van weleer…

Vergankelijkheid stimuleert ons steeds verder te gaan in de tijd.…

weer broedermoord maar zij die aan de touwtjes trekken worden nooit gehoord steeds genadelozer wordt de strijd het gelijk zal zegevieren door de wapenkwaliteit de tijden van weleer keren in het oog om oog en tand om tand de mens heeft niets geleerd democratie is slechts een spel om naar te kijken de macht blijft steeds bij hen…

In haar armen draagt zij weemoed ziet in ieder raam witte rompertjes met kabouterknoopjes een luide roep haalt haar in en opgewonden sprankelogen struikelen in alle haast over een klassiek verhaal wanneer adem even rust omvat zij weelde en knipoogt naar het kleine mannetje…

rol de steen laat de muziek spelen laat rook opstijgen laat ons in godsnaam leven heupen swingen op en neer de eerste dansen gewoon door sieraad zilver broek van leer licht breekt door langzaam maar zeker spierpijn wat ik hoor drink fruitdrank uit de beker lieg nog een keer lief nog meer voor de beker van weleer…

Pronkstukken van weleer, anoniem verzonken in een vale kwaliteit.…

“Nu” is de dunne gouden draad die tijd knevelt in het heden en tot eeuwen weeft als eindeloos brokaat.…

wat waren wij al groot naast de heg die steeds kleiner werd groeiden we, bloeiden we tussen de stenen verscheen het jonge mos en wij kleurden bij de eerste zoen in het klompenhos wat zijn we klein nu naast de heg die steeds groter werd waar stenen zijn verdwenen hebben sporen hun werk gedaan en ademt vertikte tijd door de mond van vergankelijkheid…

Stoeien met de tijd, omzien in nostalgie. Heeft iemand nog de regie?…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

Doorgaan, steeds verder tot de einder in zicht is. Het niet meer licht is.…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

Wat een illusie, het meten van de tijd. De mens peilt met zijn knallen, opgetogen, de omvang van zijn eigen onvermogen om te ontsnappen aan vergankelijkheid. In tijd of eeuwigheid, straks klink ik even op alles wat dit jaar mij heeft gegeven.…

De spijker in de muur hoopt berustend dat vergankelijkheid hem vergeten zal en tijd blijft hameren hem de kleuren geeft niet veroordeelt tot roest om oud ijzer…

je kent de jaren die verjaarden viert de vergankelijkheid met glazen wijn als het bestrijden van een pijn je bent getekend door de tijd maar veinst geluk en houdbaarheid…

Ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Het leven heeft de tijd, de tederheid en 't onvermogen, het telkens weer herboren worden, de voorjaarslucht, de winterkou, de liederen die stromen. Het leven heeft de tijd, vergankelijkheid, vertrouwen, en mensen die toch overal hetzelfde zijn maar ook zo anders, en allen hebben dromen.…

ken jij de jaren die verjaarden vier jij vergankelijkheid met wijn als het bestrijden van een pijn ben jij getekend door de tijd veins jij geluk en houdbaarheid..?…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in 't heden blijkt verdraagzaamheid soms teer... Lejo…

verdriet is melancholie het chronisch besef van vergankelijkheid hoe groot de faam of roem mag zijn het is de tijd die krijgt je klein wat rest is straks het groot gemis verpakt in pijn…

vanwaar komt die tocht onder het verhullende gordijn dat ooit werd gestopt met oude vergankelijkheid op stok De bloemstukken van weleer.…

het lichaam slijt dat is een feit als 't in de greep komt van de tijd waarmee 't zich onderscheidt door zijn grofstoffelijkheid vooral in kwaliteit van spiritualiteit wie jong is weet nog niet van sleet die leeft, die vrijt, die feest, die eet zij 's met fluweel bekleed en met parfum bezweet zij leeft met één decreet: ik ga voor…

De kale vergankelijkheid plaatst een man in een verleden tijd, die om zijn bos met krullen door velen werd benijd. Fijn besnaard maar inmiddels spaarzaam behaard spiegelt een kale schedel omhuld met een sierrandje haar. Van een veertiger die zich vroeger zeer sexy mocht noemen; maar nu het appeal moet missen van een schaar.…