Alle inzendingen over uitbarsten

gesmolten gesteente hangt in de lucht namen van rook in vuurrrood gesijpel al zou men zo graag willen maar er is geen enkele vlucht…

Hoe bedrieglijk kalm de atmosfeer vóór de storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend…

Ondergronds water wachtend op de uitbarsting van waterpokken…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

Vulkaan uitbarsting lavastroom ontvlucht de schoot van moeder natuur…

Of wacht hem een uitbarsting der hel?…

Een lichtbundel verscheen als derde oog Geen glimlach, maar een uitbarsting van geluk. Jij maakt het goudpotje onder de regenboog.…

Een uitbarsting van liefde, zo liefdevol gegeven, overkomt alleen een oma, door kleindochter(s) gegeven.…

Een hels geknetter een uitbarsting van geweld hagel in april geroffel en gerommel de rozelaars verstillen asgrauw spuwt de hemel de tere scheuten rillen…

dat het hem in het diepst van zijn ziel doet uitbarsten..? Hoe verklaar je iemand je onbeschrijfelijke liefde... waar iedere verklaring het magische ervan doet verdwijnen..?…

rust vinden daar gaat nogal wat aan vooraf een moeizaam leerproces van vallen en opstaan of beter nog van woede uitbarstingen en wroeging... doch eens is het er de rust als een soort van verlamming die je belet om op te staan…

de man houdt zich niet meer in met een verwoestende trap versplintert hij de deur het raam gaat er aan weg met dat bord de vazen vliegen door de lucht scherfgekraak onder de voeten kleurenposters scheurend afgerukt de wand beschreven: de groeten het zijn de díngen die pijn lijden plaatsvervangend voor schimmen uit een slecht verwerkt…

Met denderend geraas rolt de traan als een druppel van een blad via een stromend beekje door het dal. Langs rotsblokken golft het op en neer het lot van een vrije val bergafwaarts tijdens een bulderende waterval. Geruisloos volgt de laatste traan de rivier introvert gevuld met het souvenir van een klevend heimelijk icoon. Beeld…

Wat als mijn hart huilt als een uitbarstend onweer? Wat als mijn hart pijn doet als door een mes doorboord? Wat als mijn hart verward is als een compas dat het noorden niet vindt? Geen inhoudloze woorden kunnen mijn tranen drogen.…

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Met ingehouden woede en stoom fluitend uit mij oren komt het mijn gemoedstoestand niet ten goede jou aan te moeten horen. Ergernis alom, overal weet je op te zeiken. Dan barst in mijn hoofd de bom en is het jouw beurt om uit te kijken. Pandora's doos is open, schuimvlokken bespatten je gezicht. Probeer het niet te ontlopen, ik zal aanhouden…

nog weet ik de erupties het gloeiend stromende venijn de vulkaan in mij dacht even machtiger dan de wereld te zijn onverwacht tot uitbarsting gekomen in het groene landschap van mijn dromen waar zon en vruchtbaarheid weer het paradijselijke van ooit hadden bereikt ik voelde mij de schepper van elementen zonder te denken aan de mensen om…

Ik waarschuw vóór ik uitbarst iedereen: “Wim Overweg…”, en dáár vlucht men al heen.…

nu ik mezelf met spiegels verwar blijkt mijn massief windgevoelig en mijn pluim een woordwolk er is geen eenvoudige weg om te kiezen, tussentijds in verstikking boven ademvrees als doorschijn is fijngewreven tot glazen fragmenten lijdend in gevonden voorwerp aan een lichte vorm van verdwaling tussen vogels en fotonen doch onvervreemd…

Stilte voor de storm vormt turbulente stroming leefbaar hoop ontplooit.…

Maar als na al dat natuurgeweld de normale toon weer wordt gevonden, is net als voor de uitbarsting, alles weer 'gewoon'. Opgefrist als na een bui, alles groen en zonneklaar, 't was gewoon een misverstand, gelukkig maar!?…

dat je eigenlijk niets weet te zeggen iedereen om je heen zegt iets en jij beweert ook van alles maar op hetzelfde moment zakt het geluid weg en de zin je verliest het contact terwijl je nog praat en denkt dat je liever ergens zou zijn waar het noorderlicht is dat je alleen maar kijkt en denkt aan die uitbarstingen van de zon…

geen uitbarsting van woede berusting bij oude Fuji timide rookpluimen een stille traan van magma de zoon van de keizer moest gaan bij het licht van de rijzende zon naar kolkende krater aan vreemde stroom een strelende voet veroorzaakt eruptie bescheiden glimlach en buiging van rijzende ster…

Er zijn sluimerende vulkanen die plots tot uitbarsting komen alles vernietigen op hun pad met kolkende lava-stromen. De driftig onrustige mens die met verbaal geweld explodeert als een vulkaan tiert en zijn naasten kwelt. Beide zijn niet te luwen de natuur gaat zijn gang ze zullen eeuwig vuur blijven spuwen.…

Het borrelt van binnen als een vulkaan die op uitbarsten staat. Uiterlijk onbewogen, bevrijding voelt als verraad. Geen keuzes durven te maken. Op niemands tenen willen staan. Jezelf herpakken en maar op dezelfde voet verdergaan.…

Haar haarlok parmantig achter haar oor geschoven is daar als een vulkanische uitbarsting haar charme als een eclips komt stralend haar verborgen glinstering wat mij als een corona betoverend kan verwarmen.…

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

Met zo veel liefde Verbouwd, zorgvuldig Opgekweekt op dat Kleine stukje grond Waar in eenvoud Met gelijkgestemden Het gewas alle kans Krijgt zijn bladeren Uit te slaan om voor De mens gezonde voeding Te zijn - met in de nabije Toekomst bemesting van Heel andere koek: Er wordt asregen verwacht Niet van een uitbarstende…

lopen de ogen over van wat het hart verzwijgt neem nu een grote liefde een van twee verdwijnt wordt ziek, gaat dood de ander breekt, vraagt waarom ik, waarom jij kan het maar niet vatten alsof de bekende stem er opeens weer is een gestalte in de deur soms blijft wat samen is gedaan en groeit als na een uitbarsting…

Het borrelt bij mij van binnen als een vulkaan die op uitbarsten staat. Maar ik kan geen nieuw leven beginnen, dat zou voelen als verraad. Als wapen gebruik ik onverschilligheid waardoor ik nooit zal ontsnappen. Mijn omgeving hierdoor verblijd ook al sta ik op het punt van knappen.…