Alle inzendingen over uitlachen

Zonder, zonder iets het donkere niets kijkt me aan Ik wacht en zie niets Ben ik de laatste Zonder, zonder iets Ik vraag me af waarom Het lijkt een doolhof in mijn gedachten Ben ik de laatste Het is koud en nat in mijn hoofd Ik zie mensen rennen Zie vogels vliegen Zie bomen me uitlachen Ik voel me zo dom Ben ik de laatste…

Binnenin mijn hoofd trilde en schudde mijn geheugen van links naar rechts De tennisbal verloor ter grootte van een pingpongbal een deel betreffende korte-termijn Haren op mijn hoofd zijn, licht-uitgedund, gebleven Twee banen verloor ik terwijl ik nu, 50-plus de zorgverzekeringsbavianen mijn hoofd schuddend, uitlach…

Ik zal struikelen en alles omstoten, alle mensen zullen omkijken en me uitlachen en bespotten en op straat zullen ze me nog dagen herkennen en nawijzen. Maar niets is minder waar: mijn hart bonkt weliswaar alle dagen van te voren, maar elke keer zodra ik jou zie veranderd dat alles.…

Vroeger kon ik er wel tegen, dat ze om me lachten, kon het me niets schelen, wat ze van me dachten. Vroeger kon ik er wel tegen, ik dacht dat het nog zo zou zijn, maar als het nu gebeurt, voel me zo ontzettend klein. Vroeger kon ik er wel tegen, waar is dat zelfvertrouwen heen? Er zijn mensen die om me geven, maar ik voel me soms zo alleen…

met grote stappen voortbewegend word ik indringend aangestaard door karakterpanden met hun ramen ruiten deuren als kritische ogen de huizen en andere accommodaties volgen mij stilzwijgend tot het einde van de straat geven uiterst voelbaar commentaar over de manier van voortgaan de kerk bijvoorbeeld bromt iets onverstaanbaars de molen verderop…

Waarom lachen mensen jou uit Waarom wat maakt het hun uit Laat je lekker leven zoals jij dat doet Zoals je nu bent ben je goed Verander je niet Blijf jezelf Krijg de kracht Zo gaat het goed Jij hebt wel macht Dat weet je zelf ook Ik word soms boos Waarom doen ze jou dit aan Ik zie je namelijk wel staan Laat de mensen zeggen wat ze willen…

Lachebekje, die men acht Eens zo mooi, wanneer gij lacht, Als zich in uw malse konen ’t Aardig putje komt vertonen, ’t Rozemondje opengaat En zijn parels kijken laat; Als het tintlen van uw ogen Nog vergroot hun groot vermogen, En geheel uw lief gezicht Overgoten schijnt met licht! Wie zou u dat schoon misgunnen, Wie die vreugd betwisten…

Soms word je Genegeerd door anderen Maar waarom? Soms word je uitgelachen Om je uiterlijk of je afkomst Maar waarom? Soms word je uitgemaakt Voor vuile vieze of iets anders Maar waarom? Soms word je gewoon afgewezen Er is geen duidelijke reden voor Maar waarom zeggen ze het niet Soms gaat het te ver mensen krijgen geen kansen en…

Ze lachen me uit, het gebeurt gewoon, het kan -- echt, echt niet waar zijn.…

Stille getuigen zonder huichelachtig elkaar uitlachen. De schoft, die verkiest de materiële schade boven de immateriële pijn, verliest. Stille getuigen bijeen... de brutale personen verdwijnen. Een heel fel, stil helder licht blijft altijd schijnen.…

het leven heeft toch maar een laag betredingstolerantie als je bedenkt dat men als kind in de eerste zuurtegraad de lach van de sociale lach leert onderscheiden men leert ook dat men met het uitlachen gedeeld door het gros van de groep de eigenwaarde en het zelfbeeld weer een beetje op kan krikken zonder verweer tegen het inzicht van het buitenbeentje…

ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood eten met enkel hoop als beleg de deur open laten en vertrouwen op windstilte de dag bewonderen als een schilderij van een onbekende meester de eenzaamheid herkennen en in het gezicht uitlachen…

als je ziet dat mensen je uitlachen je voelt je eenzaam... als je je te horen krijgt dat je geliefde van iemand anders houdt je voelt je enzaam.... als je erg pijn hebt en niemand er is om je te troosten je voelt je eenzaam... wanneer je zo gelukkig bent en niemand er is die mee wil leven je voelt je eenzaam...…

een schim op de ruit te zien een grijzende vent een beeld dat nooit went ~~~~~~ lopend langs de ruit loopt die grijsaard met me mee samen één wij twee ~~~~~~ weerspiegeld zie ik wie daar staat en valt me op hoe snel tijd vergaat ~~~~~~ we treffen elkaar in winkelruit en lachen ons met zelfspot uit…

mocht ze even..zichzelf zijn Eindelijk stopte eventjes ‘t spel toneel en kon ze even alleen zijn met de pijn Een blik in de spiegel toonde het kille dat gans haar droevig innerlijk omgaf Ze zou heel graag wat vreugde willen want zo gleed haar leven enkel bergaf Nog even douchen en daarna naar bed om daar haar eenzaamheid te vergeten Haar uitlachen…