Alle inzendingen over vanbinnen

diep vanbinnen ... vergrendeld droge woestijn terwijl buiten regendruppels huilend neervallen alsof ze zeggen willen laat ons jouw droogte besprenkelen ... diep vanbinnen…

kwetsbaar ben ik, en teer, vanbinnen. je ziet het niet aan me, maar ik lijd. vanbuiten lach ik als mensen om mij lachen. het doet me niks, zeg ik. maar vanbinnen, vanbinnen sterf ik van verdriet.…

Vanbinnen uit Het zijn niet de woorden die ik schrijf Het luchtledige van mijn brein Mijn buitenkant die niets verhult Van binnen uit komt mijn pijn Het is niet mijn mond die spreekt ‘t gevoel Wat uit mijn hart door d’ ad’ren stroomt Slechts ogen stralen lijden uit En hoop op begrip voor ’t werkelijke doel Die hoop ligt steeds verborgen…

Eerste zonnestraal Na de koude wintersneeuw Warmte vanbinnen…

het blije meisje dat in mijn spiegel woonde zit diep vanbinnen…

Ik ga vanbinnen kapot Niemand merkt het op Ik huil me leeg Niemand kijkt op Ik ben kapot Allen draaien zich om…

ik zou zo graag willen huilen maar mijn lichaam kan het niet dus blijf ik zitten met dat verstopt gevoel daar vanbinnen tot de dag der bevrijding als de watervallen stromen…

ik lach vanbuiten mijn mond die lacht ik doe leuk mee ik heb het leuk ik lach heel veel denken jullie, maar mijn ogen huilen, iedere dag, je denkt dat het goed is, maar dat is het niet vanbinnen huil ik, ik voel me alleen, zonder jou.…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

Traan na traan Dag na dag Pijn Diep vanbinnen Altijd durend Sluit het op Hou het vast Lijd eraan Maar kan het niet zeggen Want, ik wil je niet kwetsen Ik wil je niet kwijt…

Evenmin als wij gelijkenis in uiterlijk tonen Is ons gevoel en geest gelijk aan elkaar Al zal men zich met excuus verschonen De pijn vanbinnen blijft altijd daar.…

Het mag dan zo wezen dat rust vanbinnen moet zijn, een bergtop in de Provence, de ondergaande zon daarop en twee glazen rode wijn maken het wel eenvoudiger niet meer te zijn dan zijn. Bram Vermeulen…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

kwam zonneschijn dan zou ik niet alles meer voor mezelf weg graaien vanbinnen doet 't zo'n pijn ooit zal de regen stoppen ik draai me verder op mijn rug dan zal alles voor mee kloppen maar daar krijg ik jou niet meer terug…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

opeens een explosie diep vanbinnen lichtstralen nu gebroken door de nacht donker overal in mijn hart en dromen waarheen nu? rennen, vluchten in de duisternis geen uitweg de schaduw van jou blijft me omringen…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

Een ster, een licht, een lied, wat vrede, wat vrolijkheid voor hier en heden; verbondenheid en vreugd, Gods zegen, veel zon maar ook op tijd wat regen; die kleine ster, dat licht vanbinnen, doet ons in HOOP dit jaar beginnen.…

Zal ik ooit zo rustig zijn vanbinnen dat ik me niet meer stoor aan het trage ritme, de langzaamheid van een ander? Zal ik ooit zo geduldig zijn als het seizoen dat nu de bladeren doet vallen in de zekerheid dat er straks weer lente komt?…

was het zowaar de geest vanboven of meer een vonkje vanbinnen uit dat zo hartstochtelijk werd ontstoken als een fris en sprankelend geluid was het omdat het Pinksteren werd dat ik mijn zang zo graag liet horen bij de eerste pluk me liet bekoren zo vurig en bevlogen werd gewekt…

zij beeldhouwen achterdocht als een standbeeld zonder voetstuk zielig zoeken ze verklarende woorden ze liegen de richting voor door een oplossing aan te reiken en daardoor vallen de verraderlijke kegels om zogezegd zie ik het niet voel ik het niet maar ik weet dat ze vanbinnen beven…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

Een ongedwongen schreeuw maar toch oneindig stil goedlachs aan de buitenkant vanbinnen volledig kil Niemand hoort het ze willen het niet verstaan En ik wil niet meer geloven dat ik ooit met jou zal verdergaan Het greintje hoop dat ik nog had verloren in de kou alles eindigt hetzelfde ik ben verloren zonder jou…

Als de wind zich draait de schreeuw vanbinnen klinkt en de eenheid is verscheurd Dan is er geen weg terug en is de liefde voorbij terwijl tranen zorgen voor regen in ons hart We komen nooit meer terug in die ooit zo mooie wereld die ooit de onze was.…

Priester zijn is brandglas worden voor hoge Minne, en mensen leiden naar het licht vanbinnen. Priester zijn is woorden geven, een lied vertalen, en speuren naar de zin van veel verhalen. Priester zijn is herder blijven in donk’re dagen, maar wetend dat de Heer ook jou zal dragen.…

De spijt die ik hier nu voor voel die steekt mij in het hart een naar gevoel vanbinnen van spijt maar ook van smart. Ik wil dit tot jou zeggen het liefste keer op keer maar ach dat is te laat nu jij luistert al niet meer.…

hij schrijft betekenis met onbestaande woorden, schildert uitzicht door het venster en het sleutelgat opent deuren zonder klinken, leest van letters tegelijk en zint op schoonheid vangt haar zingend vanbinnen met schrapende geluiden, in de nacht is hij een mysticus die dagelijks zwijgen moet te lezen is hij niet…

Diep vanbinnen graaft in mijn hart jouw hand Op zoek naar verloren tekens Gedrenkt in bloed, laat de een na de ander zich weer zien Heel erg veel verdriet dat in warmte wil worden gekoesterd en vertrouwd Niet per se daar ik dit wil echt alleen door onmin…

Toch ben ik, diep vanbinnen, zeer tevree Sinds Prinsjesdag doe ik voor ’t eerst weer mee…