Alle inzendingen over verberging

In de grote, drukke buitenwereld: een mooi lachend gezicht. In een klein, verlaten kamertje: een gezicht met vele littekens. Littekens van een nog kort, maar reeds vervloekt leven. Het wordt weer eens tijd mijn masker af te nemen. Het wordt weer eens tijd nieuwe littekens te kerven.…

verberg u niet achter de wolken van de winter ik bespeur immers uw parfum tussen de takken van de tijd smaak uw aanwezigheid op de lippen van mijn ziel de huid van mijn hart tintelt onder de ruis van uw adem u bent er heeft mijn wakker-zijn u niet aanbeden vastgelegd in dit gedicht L.Steenberghs…

oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

iemand keek altijd mee en wist alles wat je deed sprak je aan na je dood maar vroeger kon je altijd je verbergen in berouw en dan had je … iemand kijkt altijd mee en weet alles wat je doet en rekent direct af beschermen van leven als je niets te verbergen hebt, heb je … beeldschermen beschermen verbergen…

Een masker dat zelfs bij jou geen tranen doorlaat. Een masker dat zelfs bij jou niet laat zien hoe het gaat. Een masker dat zelfs bij jou niet wordt afgedaan. Een masker dat zelfs voor jou niet af wil gaan...…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Het masker dat we dragen verbergt ‘t ware zijn Maskeert de leugen en ellende en verdriet De angst en pijn daarachter ziet de wereld niet En houden we ons groot we zijn toch maar zo klein Geen mens mag van onze zorg en lijden weten Een ieder is koning op eigen terrein en huis Draagt onder mantel van weelde zijn eigen kruis En zou liefst elke…

waarom zou een echte man niet mogen huilen? hij verbijt emoties als het kan maar op een schouder schuilen is dat verkeerd dan? waarom een kruis blijven dragen? geen smart te delen tot het einde van zijn dagen zullen nooit wonden helen is hij te beklagen oprechte tranen bevrijden diep geworteld verdriet verzachten emotioneel lijden echte…

Het goudhaantje hupt over de bosweg, omhuld door opstuivend zand.…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

De stap naar de arts was groots toch zette ze 'm voorwaarts verbergen was geen optie meer dokter bood soelaas en zij nam hulp, met beide handen aan, met verbergen: is het over en gedaan.…

Als ik naar haar kijk tracht zij iets te verbergen. Haar stof is te kort.…

Misschien, ze verbergen zich – zoals de eenhoorns.…

Roep Sint-Elisa en verberg je onder haar engelenvleugels!...…

Ja, ik heb een buik die ik niet verberg: ik ben – ik en jij bent jij.…

Ik verberg dat -- voor mijn kinderen.…

Donkere nachten verbergen mijn dagdromen verzacht door de maan…

Senryu Duistere nachten verbergen mijn gevoelens verlicht door sterren…

ijzige lijnen verbergen een stille strijd bevroren woorden…

Als je een masker op moet zetten om je gevoelens te verbergen dan is het in mijn leven iedere dag carnaval…

Wazige wolken verbergen herfst in de knop grauw tovert schoonheid…

De bomen verbergen de bergen de mist het zicht voedingsbodem voor dit mini- gedicht!…

Wees iemand en niemand verbergt iets Wees iets en iedereen ziet het Verberg niets en niemand die het ziet…

Ogen tranen pijn wimpers verbergen de haat terwijl de mond spreekt…

Ondertussen is mijn piano zo gevoelig voor stemmingen dat ik niet meer kan verbergen wanneer in mijn hart de gevoelige snaar is geraakt…

ons vurig kussen verbergen wij in de haast van ons samenzijn toch roddelt men over ons met duizend grage tongen…

zet je masker maar op en verberg zo je kop zodat niemand kan zien of je jan bent of trien.…

Het is een gruwelijk spel ruk het masker af op het liggende masker ligt een ander masker ruk het af - kijk het volgende en volgende, tot in het oneindige men is helemaal masker in deze vreemde komedie De beschaving moeder! (Want ik had lust naakt over straat te gaan. Maar in Parijs?) ---------------------------------------- uit…

Een keer in de veertien dagen neem ik afscheid van mijn vader. Een lange man op het perron geduldig wachtend bij het raam daarachter ik. Van afscheid nemen hou ik niet en van wachten nog veel minder maar door het glas raken mij zijn vermoeide ogen. En ik ben druk ik pak een boek doe of ik mijn kaartje zoek hij wuift en kijkt mij…

voor een grijze achtergrond lijken kleuren voller mensen mooier maar ook drukker en we willen wel zo zijn maar niet echter dat en alleen soms willen we zijn net als om ons heen…