Alle inzendingen over verbondenheid

met het groene palmblad bedek ik je witte bed zuchtend blaast de machine lucht in je longen ik tooi je met veren van de krachtige arend het infuus dient tikkend zout en glucose toe ik omring je met hemelse geurige kruiden helend verbinden we de treden van de trap…

Een krater is geslagen In de ziel van dit bestaan, Wie ons ten diepste lief was Is voortijdig bij ons weggegaan Voordat we hem konden leren kennen - Tijd die in één mokerslag verslagen is, We zitten met ons tweeën In de leegte van dit moment De tijd van hiervoor en hierna Zijn voorgoed aan de einder verdwenen Voor ons rest voorlopig…

Pianospel spoelt in schuimkoppen over me heen, Deze morgen die Pinksteren heet en vol in het licht staat, Golvend Haydn's Little Serenade die jij voor mij kiest, Liefdevol jouw aanslag die onze liefde voor het leven Vorm geeft, golven ook van liefde en van pijn Die er voor altijd zullen zijn Golven van de tijd die zich onmerkbaar herhalen…

Ik wil geen steen op mijn graf dat voelt te koud aan Ik wil mos, mooi groen mos dat neigt naar warmte Ik wil ook niet te diep ik wil zo hoog mogelijk liggen in mijn geliefde 'lepeltjesstandje' Zodat jij mijn lieve lief zacht op het mos kan gaan liggen in ons geliefde 'lepeltjesstandje' Onze lijven, ons zijn blijven voelen…

Jij liet me ontwaken en deed me inzien dat er meer bestond dan ik ooit dacht Ik ging voelen en leven maar jij deed me inzien dat er niet bestond wat ik had verwacht We gingen ieder ons eigen weg maar we zagen in dat we altijd verbonden zouden blijven en dat is meer dan we hadden gedacht…

Wat kan hij anders dan haar vasthouden en vasthouden, terwijl zij strijdt met haar geesten en demonen op haar laatste stukje werkelijkheid die haar met hem verbindt en die reeds scheuren toont groot genoeg voor beiden om in te vallen de leegte tegemoet, vastberaden, barmhartig en met heldenmoed…

een ogenblikje ik verbind u met haar door orkest vult mijn oor -met een vervelend dreuntje- nog even wachten zij is zo weer voor u vrij muziek maakt niet blij -vooral niet dit soort deuntje- het is erg druk galmt hij hard in mijn oren wil ik niet horen -terwijl een dweil gaat zingen- nog een momentje u bent bijna aan de beurt wangen…

afspraak maakt Een zwijgende bizarre overeenstemming Van jou en mij Of komt de dood soms naar ons toe terwijl wij stil staan in de tijd en het decor wordt afgerold Een zinloze banale onverschilligheid van stof en as Maar op de dag van samenkomst als wij haar zien en zij ziet ons dan dansen we nog eenmaal om die dierbare angstwekkende verbondenheid…

Het licht vindt mij en eindelijk ben ik verbonden. Verbonden met het licht, verbonden met het geluk!…

leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me door de kou heengaan maar leg je hand op mijn schouder leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me naar de einder gaan maar leg je hand op mijn schouder alleen maar met jouw hand op mijn schouder ------------------------ uit: 'Hawwa', 2003.…

Verbonden in ongrijpbaar wat spreekt is nog het woord. Elkaar in "wij" gedachten niets tastbaars dat ons stoort. Hunkering, verlangen tot dichtbij wordt erkend dat dieper is gevonden en onverwacht herkend.…

jij hebt de uren laten stuiten van binnen naar buiten om er ook nog frisse lucht en gezondheid in te sluiten gevuld met creatief recht uit het hart in dansen en samen zingen waarbij wij met verstand op de nullijn gaan beginnen verbondenheid is manifest in het geheel van spelen er zijn geen losse delen in de duurzame…

bij de afgebroken tak kom ik een boom tegen steeds weer die tak hij ligt op een blad dat viel voor de tak afbrak steeds weer bij die boom…

We fietsten langs de fontein bij de kerk. Gelukkig was hij aan. En scheen de zon. Een regenboog. Hij wees naar water. Ik zocht een ark, dieren, een oude man met een baard, een hamer in de hand. Ik keek mijn ogen uit. Zag je dat? Ik zag het niet, maar ik geloofde. Ik wist wat het betekende. Ik knikte. -------------------------------…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

vreemd kijkt de kamer mij aan de balans is verstoord alsof er niets meer echt bij elkaar hoort alles toont een eigen gezicht in het nieuwe licht dat is gaan schijnen het samen is snel aan het verdwijnen waar tijd liefde in verbondenheid heeft gebracht is alles zich ineens bewust van nooit gebruikte kracht is er nog plaats…

De zwaan, boeiend, drijft als baken in zee waar ruimte thuis zal worden slag voor slag verliest zij de allerlaatste golf waar de blik op zijn zijn verdwijnt achter de dijk bijna uit het zicht rekt haar lange hals zich nogmaals terwijl een eenzame traan ver vliegt schikt ze haar veren rugslag heeft haar nooit geboeid…

Een avond als deze: een gewone donderdagavond, maar niets is gewoon, er is altijd weer het wentelen en keren van zoveel atomen,protonen, neutronen, ga maar verder tot je niets meer weet; geen uitleg kan volstaan. Er is de hoop en de liefde, het lijden en verlangen naar zin en uitzicht, duidelijkheid; er zijn de kinderogen, de jonge vogels…

wij voelen pijn en bloeden in verbonden zijn het transparante is gebroken vrijheid ligt open de scherven steken in wonden van nooit vergeten zij snijden diep lijden in onze maatschappij aanslagen pareren repareren waar moet beschaving is erfgoed…

Alles is verbondenheid: de dokter en zijn patiënten, de oorlog en de vrede, de hemelse muziek en de stilte, de haat en de liefde. Niets kan bestaan alleen op zichzelf; alles is verbondenheid.…

Steeds binding, geen houvast, teveel bevinding, gedachten belast, volop rede, volop bewust, toch geen vrede, nog steeds geen rust...…

Vrijdag is het zover, dan worden wij in de "echt" verbonden. Samen verder als echtpaar, als man en vrouw! Met familie, kinderen en kleinkinderen, in kleine kring, geven wij elkaar een ring. 'n Ring zonder begin en eind, hopelijk tot de dood ons scheidt. Dankbaar dat wij elkaar vonden en weer samen een gedicht inzonden!…

Verbondenheid: met liefde verder gaan dan waar de horizon toch steeds weer wijkt; totdat je zelf een spoor achterlaat van wat leven kan zijn, en ademhalen. Je kan dit enkel zien na jaren, na wat geleefd te hebben en geliefd te zijn.…

in de onderlinge verbondenheid druppel ik naar binnen door de poriën van je zwoele lichaam in de meren van je ogen weerspiegelt nog het levensverhaal en in de schelpen van je oren ruist nog donkere verwarring maar innig onder je wuivende haren bloeien wij op de liefdevolle woorden vanuit mijn mond strooiend over onze handen gevoelens…

Als mijn hart zou vragen wat ik met je wil dan wil ik daarin delen de liefde die jij bezit die gevoed wordt door je kind omdat het eigen bloed zoveel waarde heeft. De ontdekking van de kracht van samensmelten van gevoel omdat ik aan je denk mezelf verplaats de openstelling omdat het goed voelt vrij zijn bij jou plezier terwijl niet alles…

Wie zijn wij dan? zijn wij als vlinders die dansen in dit licht onvoorspelbaar in dit leven vallen als materie onbegrijpbaar dit mysterie Zijn wij dan? Zijn wij dan echt? recht vooruit eerlijkheid duurt `t langst meeuwen dansen boven `t strand Wie ben jij dan dans jij dit leven met angst daar gaan de sterren alvast vooruit in dit…

Ik heb je gedragen onder mijn hart jouw bloed, is mijn bloed met duizend onzichtbare draden, ben ik met je verbonden, en dat zal altijd zo blijven. Ik respecteer je beslissing. Lief kind, waar je bent en wat je doet altijd ben ik, en blijf ik je moeder.…

Hoe blij toch zijn wij mensen om wat zon en zeker nu de winter zo bleef dralen; wat fijn dat weer een nieuw seizoen begon en dat we luisteren naar lichtverhalen. De mensen zijn zo vriendelijk en vrij daar de natuur herboren wordt tot leven alsof een stille kracht hen steunt daarbij en met hun eigen krachten wordt verweven. Zo gaan wij…

als ik je weer zie maken we een praatje dat stemt me altijd blij want weet je ik herken mezelf in jou dat blijft me altijd bij in ons samenzijn delen we geluk en leed en ben ik even niet alleen waarmee ik wilde zeggen je bent een prettig mens we komen overeen…

Geboren uit verlangen, een leven dat steeds weer met anderen verbonden blijft, gedragen en gekoesterd, verworpen of benijd maar nooit nog enkel ik. De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen.…