Alle inzendingen over vermiljoen

bladstil kleurt het ochtendlicht de kleine steentuin smaragdgroen de dauw dipt ragfijn de trotse sparren met kristallen als ik aandachtig luister hoor ik het fijne lichtpenseel met sourdine tippen op het bladgroen in grandeur van vermiljoen…

een achtergrond van veldbloemen kleurend in het vermiljoen.…

Wakker worden, terwijl iedereen slaapt denken aan een bed van vermiljoen, zijkanten van bloedrood kleurende sinaasappels, plafond van zwarte schapen, geen wonder, da'k niet kan slapen!…

ja toen, ja toen zag ik de cyclus van het leven gesponnen in een aards netwerk tussen het groen en het vermiljoen.…

het licht gaat uit buiten westen soms oplichtend, groen in kleine golven de kust kussend soms in lichterlaaien vermiljoen zet de duinen in brand soms beukend grijs en bruin op een eenzaam strand…

daar op het hoge duin heb ik je ontmoet starend naar de avondzon op je haren lag een gouden gloed de horizon was vol van vermiljoen de zee doorsneden met een gouden spoor weerspiegelde zich in je ogen ik keek je aan geraakt, gepakt, bewogen de weerspiegeling drong in mij door de duinpan vulde zich die nacht met gloed met sauzen, spijzen…

Amor rosa lanzarota naranja sanguinea een mysterieuze donkere roos haar lippen diep bezonken rood kijkt met verleidelijke glimlach mij ondeugend aan ze weet dat ik weet dat in haar bloed de liefde woont een nachtvlinder heeft haar pêche melba huid teder gekust amor rosa lanzarota naranja sanguinea…

Je weet net als ik dat het rijmt op de zee het lied van de einde loze dei ning van de golven en als de zon straks wordt bedolven dan licht één een lampion van duizend kleurig vermiljoen maar niemand weet wat al die tinten met een ziel kunnen gaan doen…

Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

Mijn lieve god gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon lente jong de zomer met haar bronzen huid zalig rollebollen op het platgewalste grasmatras dromen komen hoge zuchten langs het zachte korenbloemenblauw sterren stukslaan aan de hemel die je onderdoor de winter glijdt langs de palmen…

hoeveel boeken moet je lezen voor je begrijpt hoe leven de zwangere ziel vervormt en deukt hoe vaak moet je beminnen voor je weet dat zuiver wit alleen maar grijzer wordt verlangen doet je dromen van die ene die het duffe stof wegblaast en kleur bekent je ingeslapen dagen verft in tere lentetinten je plots met vurig vermiljoen…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ja en nee gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon en lente jong de zomer met haar bronzen huid en zalig rollebollen op het platgewalste groenegrasmatras diepe zuchten langs het lichte korenbloemenblauw zalig zachte warme lippen lieflijk overvloedig kussend op die lustige van jou onder…

De okers zijn gemalen, de sienna is aangegeeld, oranjens gaan stralen met een tipje vermiljoen. Als de herfstige tonen krachtig worden gezet, dan weet ik weer hoe ik dan altijd mateloos genoot. Als de bomen in de kleuren van een herfstpalet staan, in diverse bruinen en hier en daar oranjerood. ----------…

flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander wezen dat om je schouders glijdt Zoals ik je daar zie met goud omfloersde lokken in een raam van vermiljoen…

geweld Mijn steeltje is een beetje stuk geknakt daar `t ruwweg werd geplet een sprietje was ik nog maar net toen `k werd gekapt van het geluk Toch koester ik stuifmeel in mijn hart ook bloesem heb ik al gekregen maar nooit het bloeiend lef gehad een statig knappen, beperkt mijn lijden ’t gebroken groen kleurt me verlegen mijn vermiljoen…

sprankelt een mêlee Van oogverblindend schone orchideeën Lichtdoorschijnend violet scharlaken Vonkenspetterende lentefeeën Nachtvlinders als paasvuur torenbaken Vuurvliegjes bevrucht door zonnedauw Lucide colorieten bloedkoralen Fonkelend lapis lazuli blauw Flonkerend langs zacht glooiende dalen Blinkend rood in groene spechtenveren Vermiljoen…

vroegste krieken van de dag Nog voor de allereerste zonnestralen Reik ik hals uit naar goud der dageraad En doe ik kond in 't uur der morgenstond Van 't rijk der chaos die mij zal belagen En mijn gemoed zal kwellen met zijn vragen Doch voor haar ziel haar zoeklicht op mij richt Ontwaken gouden stoffen in de mijne En put ik uit haar vermiljoenen…

kleurenhoutsnede zonder titel varen we door een stroomlandschap we zien stormschade in olieverf op doek we kijken naar de zwarte golfbreker basalten wachter aan zee op doek hoe het water beschrijven haar tinten haar tonen met blauwzwarte inkt de schittering van zilveren strepen onder een tere witte lucht hoe de stippen van vermiljoen…

Over kleurrijke bloemen, geel, paars en vermiljoen. Over zingende vogels bij het ochtendgloren. Een concert dat eenieder kan bekoren. Over cocktails op het terras. Over madeliefjes in het gras. Laat de lente maar komen. Elke zonnige dag is mooi meegenomen.…

- We weten niet waar de tijd begon, waar het einde ervan is maar we hebben er nooit genoeg van - Sterren in de duisternis van blauw tot vermiljoen cirkelen langs de eeuwigdurende spiraal steeds verder weg de echo van het verleden kan hen niet vinden onmeetbaar en niet aangeraakt door mensenhanden blijft alleen dit vergezicht onveranderd…

Zwaaiend met een vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze…

Nou stop ik weer, tot schrijfs en kusjes, ...........................................Ellie De zon liep leeg in vermiljoene luchten Zij schrijft maar niet wat 'hij uit India' heeft uitgespookt met haar, de nacht daarna. Veel zoeter nog dan Jaffa's zijn die vruchten En zacht weerklonken echo's van haar zuchten.…

In de nacht voor zijn aankomst is de Maan op zachte voeten door zijn hoftuin gegaan Zij liet verstrooid wat maanlicht slingeren - nooit meer aan gedacht Bosranken weven daarvan een vacht van zilverig pluis over hekwerk en poort van het Koninklijk Huis Zijn herauten snelle snaken verven bladeren scharlaken sienna, oker, vermiljoen…

Ik offer vermiljoene rozen, En leliën en violetten En bloemen vers geplukt, die blozen, Waar op de dauw haar paarlen zetten; En strooi ze met gewassen handen Op uw altaar, o lichte veugels!…

geniet hij intens van zijn harde zijn in extatische verwachting blijvend voelt hij zijn opgerichte spanning zijn verhitte ogen glijden langzaam wit als hij vergeten verzinkt in een zwoele extase doordrongen van zachte huivers ontkromt zich telkens zijn glanzende rug daarbij zweet tot damp bewegend tot een nevel vol lust hem omgeeft in een vermiljoenen…

We streden om de zeven heuvelen We zagen kameraden sneuvelen De aarde kleurde vermiljoen We zakten door gezwollen benen We zogen vaak op kiezelstenen Bij gebrek aan dagrantsoen Geen kou, geen hitte kon ons deren Geen geweervuur deed ons keren Twaalf maanden jachtseizoen Ons wapen glom van poetskatoen We…

zij zocht verkering met Koninklijk livrei vermiljoen rode jas gouden tressen koperen knopen blauw lakens vest naden in zwart galon op de witte pantalon zij meldde zich ten paleize het huis van de Koningin zei ik wil een echte lakei voor vast in de vrij en anders de palfrenier los in de versier Hare Majesteit schoot in de lach toen…

niets beweegt, in het stiltebeeld van vlekjes in miljoenen kleuren groen, met witte, gele, rode spaarzaam uitgestrooide stipjes bloem niets beweegt het stille zilverwaas van haast afwezig water, net verlaten door de avondschemering van vermiljoen niets beweegt niets te horen nergens in de Oostgracht leven op dit schemeravonduur, waar…