Alle inzendingen over vesper

Ontwaak! De ochtend, in de schoot van de nacht Heeft het vuur ontstoken dat de sterren verdrijft Voor de verbeten zon die deze dag lacht En ons kloppende hart met liefde beklijft Aanschouw! Het geluk, de vred’ en de rust Van de zoete roes die ons nu doordringt En die onze voorhoofden zachtjes kust Met het leven waarvan onze liefde drinkt…

De deizende sterren, zij tink'len Hun vesper mij na, waar ik rijs, Tot die tonen mijn voeten besprink'len Op de trappen van 't zonnepaleis.…

lijvig in het koorgestoelte op bladzijde honderd en tien links Latijn verstaanbaar rechts het rode lint geeft de indruk dat ik weet waar ik ben een leeuwenkop staart me aan terwijl Maria fenomenaal de hemel in wordt gezongen rond zessen…

Het daglicht sterft langzaam weg we ruilen het in voor kaarslicht we verzoenen ons met de tegenstellingen in ons en smeden ze om tot eenheid…

Soms vraag ik me af of goed en kwaad wel bestaan, of de dingen niet gaan, zoals ze gaan, of waarheid niet van verontwaardiging komt, of gewoon eigen gewin. Net zoals de cirkel van tijd geen einde kent, of begin, net zomin.…

en als we dan het huis verlaten tegen het avondtij meen ik tussen de golven een gezicht te zien zonder naschrift, peilloos als kleurenblinde as deze droom houdt adem wakker, verweesd, beducht maar soms beklijft 's ochtends een druppel tot ijs zolang het duurt, tot mos op een stenen zuil een ontscheepte maaltijd, een stempel…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

hun ongelovigen zijn bijzondere dames geschapen om alles wat gevoel wekt te bederven kuis de kinderen met witte handdoeken klokken luiden langzaam hun vesper als onderaardse krochten komen vleermuizen uit de schaduw van zijn waterproof gaat over het rimpelloze water…

Maar hier schenken hun vrouwen bier en kleppen hun kinderen helder verwarde vespers. Het gras geschoren; traag en op niets geschraagd tuimelt de aarde verder.…

Hoe zou het zijn als in de trein een vesper werd gehouden, op zondag in een kerkcoupé we Bijbels openvouwen, men om de beurt gaat lezen, a capella zingt en in gesprek gaat over dat wat God en mens verbindt. Wie weet geeft het wel dat gevoel wat menigeen vaak mist maar nimmer onder woorden bracht omdat men het niet wist.…

Waarheen en waarvoor Zingt het in mij aldoor Is het een vesper Of een serenade Is het niet 's avonds Maar rond middernacht Dan is 't een nocturne Waar 'k op heb gewacht En straks volgt dan weer Voor mevrouw en meneer In de moulin rouge Een folie bergère Zoetlief herderinneke Poppe met sinneke Geen grande ballade Maar…

Mon Dieu, en wéér wil hij het laatste woord Met zijn wohltemperierte litanie Zijn klaagzang, vesper, sololitanie Geen snelsonnetreacties, weet u wie? Ondergetekende bedoel ik niet 't Is monsieur Page, in zijn treurig lied...…

De Griekse krekel des te luider roept, Nu 't christlijk vesper de avondkerkklok luidt. Eens leg ik af de oogopslag der ziel.. 'k Reik u de hand, mijn allerschoonste najaar. 0, wilt dan gij, die dan dit land bezwerft, Luid zingen dit mijn lied, dat rijmloos blijft.…

“Quid vesper ferat, est incertum spes ultima dea.” "Wat de avond zal brengen is ongewis, hoop is het hoogste goed." Livius…

Had hij Holland dan gedragen, Onder 't hart, Tot zijn afgeleefde dagen, Met veel smart, Om 't meinedig zwaard te laven, Met zijn bloed, En te mesten kraai en raven Op zijn goed? Maar waarom de hals gekorven? Want zijn bloed Was in d' aders schier verstorven; In zijn goed Vond men nooit de pistoletten Van 't verraad…