Alle inzendingen over violen

Violen zo schoon voor klankspel om te strelen maar ook wel vertrapt.…

ze houdt van esdoorn en van ebben waar in het diepe hart zij vastgeklonken klanken hoort die om bevrijding smeken dat is waarom zij vorm geeft en zich een weg beitelt naar de ziel die daar verborgen op ontknoping wacht dagen, weken maandenlang schaaft en schraapt zij ruimte voor geboorte van tonen die tegen vuren zullen weerkaatsen…

violen speelden in dat jaar van vlas en warme duinzomen liefde leefde in zoete melk en open handen violen speelden in dit jaar van glas jouw naam galmde Donjajajaaa…. je lachte om niet te sterven…

oren dansen op muziek uit duizenden violen in geelblauw ze wuiven ogen mee naar volle tafels opgedist in verzen parels in de stem in zinnen en toch onzin woorden breken hun betekenis versnipperen tot letters die ze zijn violen wuiven geel en blauw…

het is of ik wals richting huis met mijn mandje maartse violen…

Niet de dood of de gladiolen, maar een plek in een bed tussen de violen, in een kleurschakering van een schoonheid onovertroffen in het natuurlijk zijn. Geen pijn te voelen door die symbiose van die zelfgekozen rustplaats die mijn wangen doet blozen; van een groot geluk tussen die kleurenwonderen zo klein.…

Er klonken violen en klaprozen applaudisseerden.…

met een deken van violen lieflijk en zacht zijdezacht…

Zigeunerwagen bivakkeert op stuk niemandsland slechts op vier wielen; Rijd over Gods akkertje, met heimwee naar violen.…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

een hoopje nog en het is een mootje meer en het is een enkele tel en het is de daken dragen de regen die de daken dragen de mannen dragen het lichaam dat de mannen dragen de bomen dragen de takken die de bomen dragen de violen kermen de violen het einde stuitert op het einde der spiralen de hond blaft de hond je schouder haalt een schouder…

bemind zijn mijn sedum violen margrieten wat rest is de rust om van hèn te genieten: de dauw van de dag die ontwaakt langs mijn pad een wonder bewegend van bladgroen naar blad…

viola, viola da gamba viola, viool tricoloor violen met lentegezichtjes in roze, in wit en indigo de geur van maartse viooltjes is een melodie voor mijn ziel…

hangend aan de tonen danst mijn lichaam als nooit tevoren zwepen violen mij op ondersteund door de ranke piano klanken nemen ze mij mee naar verre oorden waar zij geen benul hebben van tijd…

Heel de omtrek is donker, geen sterrengeflonker blinkt hoog in de lucht, maar 'k hoor onder 't dolen muziek van violen in 't regengerucht.…

onhoorbaar schudt de nacht stukjes donker van de snaren als het eerste licht de schaduwen doet trillen in aanzet voor het zonconcert gelijkgestemd in ochtendrood legt de nieuwe dag haar uren bloot ontwakend waaiert wind de klanken rond van deze schitterende morgenstond…

Lente is hier al lang niet meer zo licht en zonnig neergedaald zó vrij nu ontspannen speels lustig en vrolijk fladdert ze in 't rond jaagt warm de koude weg ver van oranje violen en zacht beroert ze snaren zo pril..…

ik strijk violen vooral de eerste heeft mijn klank blaas trompetten als het rietje aan mijn lippen hangt sla de pauken in finale en weer ga ik je halen voor een eindeloos applaus jij dirigeert al mijn muziek heb je ook hartstochtelijk lief…

van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in ritme van de paring genot is stil doet pijn passie wint we delen weer een hemelse ervaring violen…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen…

wij zagen in het geel de kleine blauwe bloem het stukje hemel tussen wuivend graan was ons koren op de molen zij bloeide goddelijk en in haar wiegen streek de wind langs triomferende violen…

Sluit je de ogen om te luisteren terwijl je ruikt aan hun kleurrijke idolen in je tuin op je balkon of in het wild dan hoor je de violen een driekleurige sonate spelen in G-kleine terts voor hun kleine maar geurrijke naamgenoten…

Ik verlang geen rozentuin niemand hoeft me dat te beloven maar ik wil ook geen bed vol violen waarop ik moet knielen Weet u, ik ben al snel tevreden met grassprietjes tussen de stenen met soms een klein verrassend bloementje wordt mijn leven verrijkt!!…

weeklagend om de dode stronk dansen blauwe nevelvrouwen op klanken van een herfstsonate langs violen en bosgeesten vlechten zij schimmeldraden doorheen het vermolmde hout wentelend in bladerwater zullen zij mossig vergroeien in de plooien van het woud…

Jan Siebelink - die van dat bed violen - Schreef ook zijn eigen Vijftig Tinten Grijs En raakte nadien stevig van de wijs Dus Een Vandaag was koren op zijn molen Nee, meer reclame kon hij niet verlangen Maar hoe het met zijn crisis zat bleef hangen…

Zelfs op die feestelijke Nieuwjaarsdag, Waarop violen en trompetten klinken, Men glazen vult om op het jaar te drinken, Kreeg ik te maken met een tegenslag. Want in de zaal zat een bepaald persoon: Mark Rutte zorgde voor de valse toon.…

De deur die midden in het lied violen liet spreken met ontstellend gemak. De scherpte van de punt, de lans die in haar ogen brak. De onaanraakbare liefde van een oogopslag, de bevrijdende diepte van het wak. De zielsmuziek, de trillende snaar die van bewondering sprak.…

Nu de wereld toch is afgestript van ondergang tot ondergang begrijp ik noch de waarheid en de leugen noch waarom oude slaap het gepelde mimosablaadje mijn vinger kan verdragen en violen werken op het verbeelde zo droomt het geen buiten daar stript nazomer even nog…

Waar ben je Ik heb je nodig Ze prikken als gekke wilde mieren Vieren hun vieren En Geweldig vieren zij zichzelf Op naar de top Weggepikt door vieren En schrapende violen Jodelende zusjes Dichtende vieren Kwartet trompet Alles voor vieren Vieren voor alles.…

de kiem is gelegd voor de solidariteit overeenkomstig de wil van mensen de toekomst tegemoet zien jouw ziel is het genezend lied voor kostbaar leven dat je onbeschadigd door het corona tijdperk tracht te loodsen in eenheid met het orkest het eeuwigheid lied van de violen…