Alle inzendingen over vlaagt

vlaagt hoofden vrij als paradijselijke gift…

warme wind vlaagt veranderlijkheid maakt de wereld stil als zonder adem hol schaduwen achterna mijn weg naar binnen om in jou te vergaan tot ik je hart weer hoor slaan zomer ons verder draagt…

wanneel muizewinkel komt met die single voor cluijff&colonel ajax beulshelstel lente voor suppoltels vlaagt hiel heel de pels pingpongt ene bettina lecentelijk uit china…

zijn lucht is oud en ruikt vergeten niemand wil meer van hem weten hij zoekt in armoe naar mijn naam en is jaloers op kunnen en mijn faam gebrek aan woorden vlaagt voorbij nietszeggend in wanhopige verbittering geen leugens meer nu eindelijk de waarheid als juweel in structurele schittering zijn schaduw is verloren, echte…

zacht is het gras voor voeten die dansen voorzichtig bloemen ontwijken om hun kleurig hart te bekijken wind vlaagt muziek fluistert woorden uit een eeuwenoud lied op een nooit te vergeten melodie jij bent geen ballerina maar een natuurdanseres die in gebaar lach en ogen met haar ziel de wereld verovert…

chaos vlaagt heftig in brekende takken lopen emoties huizenhoog op in donkere luwte ritselt vervaarlijk het blad loerend op kansen uitschietend in kracht woorden snijden als rondvliegend glas verwonden geliefden met een hysterisch gelach nog is de storm niet bedaard maar goede medicatie heeft ons de orkaan bespaard…

gedragen vlaagt warme wind de laatste zomerakkoorden het bronsgroen eiken laat zich door de zon met nog meer kleur verrijken bladeren ritselen steeds nieuwe patronen schonen het herfsttapijt bomen maken zich klaar voor het koudste deel van het jaar het bos gaat in ruste met het geluid van vogels op weg naar zuidelijke kusten…

kom mijn wit spinseldier laat mij nu snel je vleugels ontvouwen heb maar vertrouwen in ons warm vluchtig luchtplezier hoppen van kelk naar kom drinken ons vol met zomerse honing rusten in wiegen op wind die ons draagt vlaagt met licht van de zon kom mijn wit spinseldier ontsnap uit mijn dromen laat het bloed maar rood stromen…

wind vlaagt in mijn huid laat me voelen waar ik ben als ik verdwaal in lucht terwijl mijn voeten aarden ze raakt me in de kracht die aan me hangt die ik weersta als ik gelegen heb en op ga uit de nacht mijn ogen zetten dingen om me heen bekleden me met aanschijn maken me niet meer alleen in jouw blik vind ik waardigheid je stem…

de wind fluistert niet meer maar vlaagt de bomen kaal wolken donkeren tot het diepste zwart regenen leeg uit een vol hart en ik trotseer de dovende kleuren van de herfstgloed accepteer verrotting en de dood met hoop op verder leven laat de witte deken van de schepping mij met rust en stilte dekken ik zal wachten tot een nieuwe…

Plots vlaagt de schelmse wind en rukt hoog het eikenblad en geeft de zwetsende mus, een gratis koud douchebad.…

regen sluiert sluimert soms vlaagt tot druppels die ons plagen het is geen miezeren, dat doet de wispelturigheid van wind tekort haar speelsheid wordt dan opgeschort zij is geen traag en vaag neervlijend element zij draagt de druppels met een tedere hand wikt en weegt wie zij de volle lagen geeft het spel van schuilen…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

ik jou willen zijn bewegen in de weinige woorden om tijd te voelen, namen die je geeft aan het gelaat van gebarsten kamers, de koude op een stille dijk of bij het begraven van je linkervleugel zwart en kleinbehuisd een paar ogenblikken maar nog voor ik inslaap wil ik, gevallen alle stenen betasten en weten hoe de wind vlaagt…

zie de meeuwen zeilen driftend op de wind bladerbruin vlaagt knisperend tot het eindelijk luwte vindt weg is de warme lach en tekent kou verbeten trekken op deze bijna winterdag kleuren zijn vervaald takken kalen in de kruin waar bomen buigen voor het stormachtige venijn het botst weer na de zonneharmonie we trotseren voor even…

zacht vlaagt een eerste koele wind langs de verdroogde haag het donker stapelt zich ontlaadt in felle bliksemflits nog is het drukkend stil de laatste vogels vluchten met een verbaasde gil dan opent hemel in opkomend suizen haar grootste sluizen het begeleidend gedonder overstemt al snel dit regenwonder waar het droge land…

ik breek stukjes ijs bouw als vorst met water vol vuur mijn doorzichtig paleis wind vlaagt met sneeuw hoge muren rondt torens als pegels met noordooster gesels bij licht van de maan vriest mijn paleis naar kou van de sterren wachtend op jou jij bent de vrouw die het hart van de vorst zal ontdooien jij bloeit als lente met…

ontspannen lach je in een droom die zachte kleuren vlecht in beelden die je handen maken je zucht en blaast wat lucht in glas je vingers raken aan wat toekomst was een ster die barst in grillig lijnenspel je lach verdwijnt omdat je met je tanden knarst woede vlaagt in rood achter je ogen lippen krampen pijn pastél heeft niet…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

Der kindren klare wezen, Het warme huis, de liefde, en Wat nooit mijn deel mocht wezen, Maar wat vandaag op d'oude droom En over dorre dagen, Een warme sneeuw van bloesem vlaagt, Lijk mei op dorenhagen. ------------------------------------- Maart-april: nagelaten verzen (1936)…

door een vlaagje nachtvorst schitteren weer mijn parels in ochtenddauw gerijpt ik kijk tevreden naar mijn vele draden die zeshoekig zijn gespreid heb mijn vriend de wind gevraagd uit welke hoek hij vlaagt vandaag dit samenspel bepaalt de plaats en grootte van het web waar ik mijn trekdraad heb gezet ik lach naar de eerste zonnestralen…

ze strakte blauw de zon en wind vlaagt licht in zomerjurken bollend nog in kou de kantjes afgezet in rijpend ijs verflinteren met lentewarmte die beschut al snel gaat glinsteren pril groen nog langs het slanke been gelaarsd in bont en leer de speelse draai op hakkenhoge tenen de winter in de rug nog steeds op zicht ja dans maar…

waarom streel je mijn gezicht met warmkoude handen wil je zachtjes met me landen duiken in het wuivend licht je vlaagt in mijn gedachten wervelt spoken door de nachten in de onrust die je waait of, zijn het ideeën die je zaait draag me met je krachten als ik storm kan verwachten dwarrel toekomst voor mijn oog vlucht met de herinnering…

ik speelde met wolken liet ze groeien en bloeien gaf ze een schitterende lading stapelde wit rondde met groen en zwart het blauw van de hemel waarschuwde mensen met donker gerommel voordat de donder knallend brak maakte het zwerk tot toonbeeld van sterke krachten in het altijd zo rustige weer zelfs mijn vriend vlaagt en stormt…

lange winterslaap het doek lijkt grauw geworden door het helle wit van sneeuw uit reeds voorbije dagen maar als het zacht pastel de eerste krokus opent in het prille groen dan ruik je leven dansen kwasten weer in het warme licht van zon straalt linnen in een nieuw beginnen ik laat het voorjaar binnen door de open serredeuren wind vlaagt…

dunner wordt de wind vlaagt speels in haar verschralend raken zij rolt en tolt het drogend blad vertelt van troosteloze kou in eerste winterse verhalen de zon is later in verschijnen haar licht lijkt langzaam te verijlen de warme gloed van zomer is nog enkel voor de dromer achter dubbel glas nog heeft de vorst niet toegeslagen…

ik heb je naam geschreven in het water zacht golft jouw liefde tegen de kant wil letters pakken alleen hun inkt blijft onzichtbaar aan mijn handen plakken jouw warmte is uitgedijd heeft de wereld bereikt in een liefdevol raken daar waar golven de kanten klotsen vlaagt wind het samen praten als ode door de bossen waar je handtekening…

ineens geeft buiten een ander palet de subtiele verschillen die ik altijd al wilde komen na aan mijn bed streekjes wit lichten het grijs uit donkere tinten hemel schrijft helder met diep blauwe inkten wind vlaagt zacht in een warmend vleugje het onbekende verbaast en vertedert het neusje van een stralend gezicht het kind danst ontwaken…

de zon scheen op terras waar de ober nog het zwart aanhad van deftig jij op je gemak de stilte genieten van de service in pak nippend aan de cappuccino zonder vervelende bambino's ook bij de buurman vlaagt de lentewind in extra knoopjes los lange benen bruinend in te korte shorts studenten die bedienen een lach als fooi verdienen…

ik wilde sneeuw maar er viel regen in de vorst die jij voorspelde we zouden spelen in de witte wereld van mijn helden daar gaan waar niemand is geweest, terugkijken op je sporen is een feest de eerste zijn in niemandsland het ijs waar water strandt het vlaagt vandaag weer troosteloosheid ik had me zo verheugd op kou in winters landschap…