Alle inzendingen over wandelen met chico

Geen distel meer Te zien, door Ongeschoolde gemeentemannen Vakkundig uitgeroeid Tussen ontelbaar vele Wilde rozen die op Barsten staan - Maar tussen al dat Moois troont zo maar Een elegant geurende Jongedame in onkreukbaar Wit getooid - Hier is de natuur Onverwacht het allermooist Voltooid…

jij zwarte kat.. zo oud en broos nog steeds zo lief en zorgeloos al 23 jaar bij ons je tijd is bijna om je ligt alleen nog maar met je snuitje in de zon je jaagt niet meer en loop als een slak vogels zijn niet bang meer je bent een ouwe zak we zullen je toch missen zelfs je nachtelijk gemauw als je weer moest pissen en naar buiten…

je blijft bij mij echt heel dichtbij in mijn hart is er een plekje vrij voor jou alleen voor jou en wees niet bang dat plekje blijft altijd voor mijn lieve lieve Chico…

De nacht verliest Het van het jonge Ochtendlicht - Het leven buiten Dat steeds eerder Zichtbaar wordt, Vorst bedekt het Grasveld nog Maar jij ziet Alleen de zon Die aanlokkelijk Aan de nieuwe hemel Te lonken staat, Je ziet kans voor Het eerst dit jaar Je eigenwijze gang Te gaan, geen zin meer Om je te voegen in de…

Als alles ondoorzichtig Geworden is, als alle Lijnen die tot voor kort Nog zichtbaar waren Zijn vervaagd en niets Meer zich aftekent dan Louter teloorgang Is daar op eens die Schitt'rend zwartbruine kop Die je op mijn schoot legt Met ogen die van amber lijken En die zo veel leven uitstralen Dat ook ik opeens het leven weer zie…

Niet dagelijks of wekelijks, En zelfs niet elke maand Zien jullie elkaar - Maar o, wat is het feest Als jij weer eens thuis bent, Op de basis waar jij jouw Jeugd doorbracht, en hij later Is komen wonen - Intense vreugde, malle bewegingen En iedereen die plotseling gelukkig is…

Houdt mij nauwlettend In de gaten, ligt naast De bank waarop ik slaap, Hij met één oog open, En één oog dicht, Het ene oog steeds Op mij gericht, Hij zal mij niet verlaten, Nooit verlaten, Altijd als een Onzichtbare schaduw Om mij heen Houdt hij me Tijdloos in de gaten…

aan hem Die mens genoemd Wordt, die met De gekozen woorden Evenveel de waarheid Spreekt als de leugen Snelheid verschaft, Is jou die keuze Niet gegeven - Je bent die je Bent, ogen die Alleen de waarheid Kunnen spreken Omdat liegen je Niet gegeven is, Omdat het niet In je zit Opgedragen aan mijn Duitse herder Chico…

Als medicatie die mij Zo zorgvuldig door mijn Artsen is voorgeschreven Niet meer in staat is Mij te bereiken over Die verre oceaan van Totale onbereikbaarheid, Als gedachten die eerst Met me op de loop waren Gegaan onzichtbaar aan De einder zijn verdwenen, Is het uitsluitend nog Jouw schitterende kop Met prachtig glanzende…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

Mijn stoere mooie kater zwalkt door de kamer Kan nauwelijks staan op zijn achterpoten Nog géén acht maanden op de aarde en pas vijf in mijn leven Zorgen om jou Chico ik hou van jou Dus blijf ik maar hopen dat het goed af zal lopen Het is maar een gevoel maar 't voelt niet goed Deze keer hoop ik dat ik er volledig naast zit Ren…

De nacht is van ons Als we het rondje lopen Onder volle maan Verscholen onder Een mist van lage nevel Kwispel jij ons pad Kat sluipt achteraan Eenden kwaken eindeloos Regendruppel valt Dan nog een druppel Recht onder mijn oog, een traan Rolt over mijn wang Bomen als bakens Molshopen geven reliëf Aan donkergoen gras…

Die altijd alom Aanwezig bent, Ons volgt op Al onze schreden Zonder dat wij Het zelfs maar weten, Ons steun geeft Bij verdriet, Het geluk met Ons deelt, Levert soms onverwacht Een bewijs van je bestaan - Op de schone Keukenvloer, Gelukkig, je bestaat!, En wij kunnen Je niet vergeten…

Dank je wel, Zon die ook vandaag weer door de wolken klimt en ons bijlicht in het donker van alle dag.…

We zwierven, zwerven, hebben gezworven: "Wanderers" op deze aardbol. We zijn nog altijd zoekend en tastend, bijna wanhopig op pad, samen, alleen. Ik liep daar naast jou en wist, eens dit gedicht te schrijven moeten. Wij zwierven samen met elkaar, in elkaar op zoek naar warmte en geborgenheid, beste vriend, richting nieuwe vrinden om al van…

zwerven wil ik zwerven met mijn geest zoekend ontdekken hier ben ik nooit geweest zwerven wil ik zwerven als een beest een pad begaan door niemand daar wil ik zijn geweest zwerven wil ik verdwalen nog ’t meest als ik maar nergens aankom dan ben ik er geweest…

met gevaar voor eigen leven nadert het bezoek het huis waarin wij wonen, tuin en terras zijn verworden tot een heus mijnenveld - met vaste regelmaat maar met onvaste tred daar achtergelaten door een goede herder die dagelijks op ons past - dampende hopen, of bermbommen van gewapend beton - om het bezoek mogelijk te maken komt…

Hoe zoet is 't tussen broederen twee te wandelen, te wandelen, bemint men van de twee de een, de een gelijk de andere; bemint men ze alle twee, en zij, beminnen ze ook malkanderen gebroederlijk; 't is zoet erbij te wandelen, te wandelen.…

De fysio rept over heilig moeten. Door daagse, stipt maatvaste exercitie verbeter ik constant mijn loopconditie. Daarmee kan ik nu aardig uit de voeten! Ik worstel wel nog met één akkefietje: het spontane, nare antimetrietje.…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

ze wandelt in zijn schaduw op het ritme van zijn stap vergezichten genieten zwijgend mee…

loop even mee een rondje om door zwijgende straten ik ben dan stil als ik met jou bij mezelf kom jij kan praten…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

We liepen langs een sloot met veel omgevallen takken van wilg, kornoelje. Katjes, bloesems botten uit Ik probeerde op de naam te komen van een kruid at van het blad, kwam er niet uit De zon scheen door een open plek in het wolkendek In de horizon lagen roze strepen Een kaarsrechte smalle sloot kruiste ‘t weiland ‘k Had geen mobiel…

We lopen luistertuinen door de nacht kijkt stiekem toe achter donkere wolken fluisteren sterren geheimen in ons oor. Plasjes water, regengeklater onze voeten als kleine boten in zee een streperig gordijn van druppelwoorden hand in hand de stroming mee. Van klinkers naar gras naar grazige weiden droombomen dansen en draaien voorbij zweefwezens…

Een slechte bui drijft mijn bewuste binnen, schildert de wereld grauw, negatief gevoel omwolkt herinneringen, destabiliseert mijn leven, ik zoek afleiding en wandel de binnenstad in, de oude stad waar niets verandert trek ik aan als ‘n warme jas, ze is helende pleister op kwellende littekens; ik herdenk Kees P op de binnenplaats van het Burgerweeshuis…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

Met elke stap van mijn wandeling bloeien er bloemen, mensen en vergezichten. Met elke stap van mijn wandeling komt schoonheid mij tegemoet en verdwijnt in één grote zee. Met elke stap van mijn wandeling wordt mijn pad, een pad van de glimlach en wordt mijn hart één groen veld.…

We wandelen hand in hand over deze eindeloze ijzige stilte totdat we het koud krijgen en onze schaduw achter nalopen naar ons warme huis…