Alle inzendingen over we zijn zand

We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

wij gaan in zandkastelen wonen een burcht uit lucht is mij te ijl samen likken wij onze wonden opdat het zoute water ons niet bijt zullen we korreltjes zand gaan ruilen doen dubbele zacht opzij we weten dan van aarde en van liefde voor ons allebei…

Er zijn zo van die dingen een vogel in de hand het zingen van een zeilend kind het trillen van een lamp in kale huizen waar we sterven zullen een hond die aan een ketting rukt. We dromen zand in onze ogen. ------------------------------- uit: 'Krassen in de was', 2001.…

je straalde zachte muziek in vloeibaar bewegen beloofde al hemel zonder dat jij je ziel had gegeven streelde mij lieflijk met je wat donkere stem vol zinnen die ik nog uit het ooit paradijselijke ken ogen namen mij mee weerloos verliefd liepen wij langzaam naar zee waar we in zand onze eerste liefde hebben beschreven…

we liepen over glas likten elkaars wonden wisten ons in pijn en bloed verbonden ik zag de tranen in je lach en wist hoe moeilijk je het nu en eerder had nam je koude hand warmde die met liefde je woorden kwamen traag over gevoelens die je griefden we hebben zand geschept en naar de zee gedragen het water stond nog laag…

ons met bruine kleuren ik voel de spanning in je huid en doe de tijd voorzichtig uit heb je zeeën laten zien bracht voor jou het water in het eindeloze later op het moegespeelde strand we kleven zand kraken schelpen op het pad duinen zijn het wuiven zat maar onze passie is nog niet verbrand…

zon en kleden ons met bruine kleuren ik voel de spanning in je huid en doe de tijd voorzichtig uit ik heb je zeeën laten zien bracht voor jou het water in het eindeloze later op het moegespeelde strand we kleven zand en zijn verbrand kraken schelpen op het pad duinen zijn het wuiven eindelijk zat…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Toch hebben we meesters zonder tal. Dat weten we veelal niet, omdat je ze niet ziet. Ze blijven op de achtergrond, houden ons stiekem gezond. Toch zou het beter voor ons zijn te beseffen dat ze er zijn. Ons hartje klopt van vroeg tot laat. Houdt over ons de wacht, want...…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

zand schenkt mij de gave te vergeten.…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

werd reeds opgezet schietend schreeuwt zij okee zand erover…

gebonden aan een touw en de kracht van de maan langs duizenden sterren in de hemel gegaan in aanzwellende stormen van geweld op zoek naar haar held zonder naam zonder weet van haar bestaan in de rust van de nacht onder een hemel van sterren schrijf ik mijn naam in het nog warme zand ik geef haar mijn hand en weet dit is goed het is…

Zand ik zie alleen maar zand Ver weg dichtbij voor achter en opzij alleen maar zand Ik voel overal zand in mijn oren in mijn ogen knieholten en ellebogen overal zit zand Ik ben gek op zand op kuilen duinen en bergen grof geel en fijn wit zand Ik geniet van woestijn steppe en strand hollen lopen dolen in…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

Liefde begint als een zandkorrel, langzaam worden dat er meer, een handje vol zand en elke keer, komt er een beetje bij. Liefde is als een schep zand, het ligt sterk besloten in je hand, maar zodra je de vingers van elkander doet, glipt de liefde als zand, je door de vingers.…

Zilte zee als onze horizon schitterend in zonlicht zeilschepen laveren over golven, gulzig glazig in mijn droom niets weet ik meer dan jij over iedere zandkorrel uniek in samenzijn een vader die zijn zoon niet kan vinden een ader die zijn droom niet kan vinden op het strand.…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

Woel me gedachten malend Naar het eind van deze nacht Slaap heeft het al weer Verloren van dringende Gedachten die door farmaco Een tijdlang waren stilgelegd - Nu zijn ze er weer, gedachten Van toen, gedachten van nu, Gedachten van straks als Het leven er niet meer is Dichtbij de aarde voel ik me nu En de turf waaruit ik geboren…

Ik ben, zei Sapiens de wereldwijze, wijsgerig als 'hómo universális' ik treed buiten wat binnen perk en paal is, daar waar Petrarca en Da Vinci reizen ik denk, net als Descartes, dus ik besta, al had ik twijfels over grond en reden: besta ik in de toekomst of verleden toen in mijzelf de geest zei 'ik ontsta' sindsdien werd ik wie ik…

Woorden worden oud Er komen nieuwe aan Oude woorden zien we als een fout Dan moeten oude woorden gaan Het geluid van zand Horen we nu vaker Dat zijn de woorden Die we vergeten waren De mooiste woorden Die nu verdwalen In de zee Van idealen Die mooie woorden Over zonsondergangen Zijn nu een hoopje zand Ergens in de gangen Die…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

We kunnen er misschien in kuilen leven Dan gaan we vrolijk dansen op de maan En hebben we een plek om heen te gaan Tussen de sterren gaan we ons begeven De Duitsers sturen we als eerste want Die wonen graag in kuilen in het zand…

Taal bezigen is in wezen liefde bedrijven.. Lichaam en geest overstijgen om meer te leven! Het over en weer aanvoelen en begrip tonen. Elkander in de ogen kijken, genieten van het schone. Om dichter bij elkaar te komen. Opdat de ziel luistert aandachtig. En alles wordt gezien als waarachtig.…

voor Sparta geen probleem Sparta we zijn weer terug En iedereen zal dat weten…

Het zand waait over de vlakte Verstopt zich onder een struik Nestelt zich alsof het daar kan blijven Droog en dor is de struik Hij kan het niet vasthouden Daar vliegt het zand weer door de ruimte Ik wil hier blijven roept het zand Niemand hoort het in de eenzaamheid Plotseling verdwijnt de zon achter donkere wolken Het begint te waaien en…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…