Alle inzendingen over weerhaak

Jij die zegt Sociaal te zijn Tegen hen die Met je moeten dealen Zegt dat vooral Met een vilein gezicht Waarop zo veel meer Staat af te lezen Dan in die zogenaamd Inlevende teksten Die je ons meegeeft, Jezelf kennelijk niet Bewust van het weerhaakachtige Woord waarmee je meestal je Meelevendheid verwoordt…

En zet een weerhaak in het vel van wie alleen vermoeden wil. ------------------------------ uit: 'Gedichten 1969-1978'.…

denk niet dat een gekko met miljarden trilharen plakt aan het glazen plafond wat jij doet met gebroken nagels ingescheurd tot op het bot met hetzelfde effect harpoenen van weerhaken voorzien je noemt cactus dus de naalden prikken in de huid zou willen dat ik zonder je kan de zon komt op, de maan gaat onder in jouw naam, uit mijn vlees…

Haak en weerhaak in mijn bek hapte ik pijn van langzame worging mij bevrijden kon in een ultieme sparteling en in het water pletste vlug wegglijdend in het vertrouwde kruid. Zo ben ik gebleven een vis in koel water.…

Je voelt de weerhaken van je liefde snijden in je geluk Je voelt de pijn van de schaafwonden de pijn onder het bloed van je partner Wat kun je doen om het beter te maken als het niet meer past wat je elkaar te geven hebt?…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt.…

vogels aan de rand hun onkruid tierde welig, ze staken me hun stekels in de hand ik heb de steen geraapt die jouw eeuwen lag te baren generaties zijn voorbij gegaan omdat ze je niet konden klaren ik koester je in blauw een oceaan van niet vergeten je rondingen heb ik geweten in een tijd die iedereen ontgaat ik distel je met handen weerhaak…

ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef ik een doorn in ijs de slagtand van een houweel tast het verraad van de sneeuw af de weerhaak…

mijn hart ligt waar mijn geliefde op mij te wachten staat, handen in zo vaak gevoelde zijden ondanks het late uur een lach die zich om me heen plooit met weerhaken om nooit te lossen het klopt ook 's nachts daar in de stilte van haar slaap gestaag door de uren heen die ons altijd weer scheiden van het diepste ogen blikken na een laatste…

De donder slaat weerhaken in ons, wij horen elfjes giechelen. De nacht ritselt maanstralen raken de riethalmen. Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip. Duiken in de vinnig vervoering...een dompelbad. 'Adem je nog? ' Jouw zwijgen is aanstekelijk Mijn hoofd zwelt, ik raad jouw eerste klank.…

tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist condens drijft af, vliedt en vlijt zich neer, teneinde aardse laagheid te raken strenge structuren, voorboden, louter stijlloos vooruitlopen op kataforen; tot aan weerbarst de bron van ruimte en tijd, van ergernis en razende orkanen blijkt een lullig fluitsignaal toekomst versteent aan weerhaken…

Als de zon dan toch moet zinken Slinger dan het anker, de weerhaken van jouw hart Naar mijn vel en vezels Vlucht in een grijze sluimer Want moe van de veldslag In een woestijn van dag en dauw Of gauw nog wat blazen op de loftrompet Alles gaat goed!…

oog houden, Want stuk voor stuk zijn ze zo schattig, om van te houden, Dat weet ook Lucca die haar oog op 2 kittens heeft laten vallen, Bijna dagelijks wil ze beginnen met kattenborstel en al, hun vachtjes kammen, Nu het volledige eerste nestje de deur uit is, Zitten die geile katers weer klaar, Om dat arme beestje te gaan enteren met hun weerhaken…