Alle inzendingen over weerkaatsen licht

De wind ontneemt lichtjes haar sluier lees haar gezicht weerkaatsend licht in donkere ogen oprecht en ongelogen onbewogen licht waarbij zij opnieuw voor sluiers zwicht niemand mag haar zien te mooi voor het aardse misschien?…

ik voelde de warme gloed van goud in het weerkaatsend licht van grote lampen waar diamanten werden geraakt hadden ze een veelvoud van kleur in brekende stralen jouw huid werd anders door de van dichtbij interfererende warmte die potentiële energie golfde tussen twee polen die zonder raken liefde nog intenser maakten…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

Kalmte staren Zonlicht gebaren Weerkaatsend licht Helder zicht Stromende gloed Water zoet Spelende beek Romantische kreek Zoete mijmering Natuurlijke speling Drijvend fonteinkruid Een ijsvogel schreeuwt luidt Een decor als een vredesaltaar Instemmend gedachtengebaar Blijheid laten stromen Gedachten mogen er wonen…

geef mij de stenen die je vindt wil de gedachten zien van generaties lang hun zicht in het weerkaatsend licht heeft ze gerond door water wind en ijs zijn ze schitterend gepolijst zo kwamen de lagen bloot van hun vloeibare dromen samen zijn we ooit ontstaan maar alles is een eigen weg gegaan nog scherpt de rots en…

Er moet op dat station een spiegel hangen want plots verscheen weerkaatsend licht het lichtte op; jouw lief gezicht nog steeds door blonde krul bevangen. De tijd verdween, want stond toen stil, en in de meters die jij gaande liep en God een heel nieuw universum schiep, kwam het gevoel terug bij de wil.…

ander bassend laag totdat de donder rommelt de bliksem schichten slaat Op de vloer in de kale keuken droogt een vrijwel dode muis Uit de gaten in de huid kruipen aarzelende vliegen, die zich afvragen wat zij met hun vleugels moeten doen of helemaal niets kunnen laten Zuigmonden bewegen, facetogen weerkaatsen licht in nieuw bestaan alsof…

de maan schijnt boven de rand van een zwart bomenlandschap aan het einde van de tuin een ring van schijnbare nevel draagt het weerkaatsend licht tot aan flarden van pluizige wolken de slaap wil niet vlotten en zie in het hoge gewelf een engel van vreugde dansen ik lijk de vrijheid te vieren aan geketende gedachten en in mijn rieten…

een spiegel met hart het luikje apart voor ons is uitzicht het inzicht heel transparant ik kijk in de spiegel verbeeld me de andere kant herken uit de verte de hulploze hand die wuift naar oneindig als mijn luikje sluit…

Hoe helder het licht werd! - spiegelde mij voor de nabijheid van een bron - Enkel weerkaatsing van de zon op een koude muur…

ik hoorde de hoge ijle roep van een strandleeuwerik ik zag de weerkaatsing van het licht op zijn veren ik ademde helderheid in een zee van licht voor even was niets meer hetzelfde…

Was ik maar de weerkaatsing Van de gloed van de maan Op het rimpelloze water Van een oceaan Dan verdween ik bij zonsopgang Slapend in de zee En kwam ik weer tevoorschijn Met de avond mee Maar vast denkt ook die weerkaatsing “Die schepen die langsgaan Als ik toch eens één van hen was Dan kon ik hiervandaan.”…

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

we ademden helderheid uit toen we woorden schilderden in aardse tinten we zagen de weerkaatsing van het licht op de veren van de strandleeuwerik niets was meer hetzelfde in een zee van licht na een onvervaard vaarwel…

Bijna niemand heeft ze alsof gestolen smaragden het licht weerkaatsen na gedolven uit keiharde rotsen ons in vervoering brengen en meetrekken in zee…

Maak ons sterk als diamant, weerkaatsende facetten geslepen door Uw hand- het licht dat van U komt, genadig en barmhartig. Laat ons als parels zijn als aan een snoer geregen, ons een gemeenschap zijn, een schitterende steen en spreken van Uw vrede.…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

ik tel de woordjes wel naar licht en kleuren onder de eeuwige zon van verre zonnestraaltjes weerkaatsen woordjes ontvouwen zich op mijn netvlies (zucht naar het licht, om wat ik van binnen koester) ik benijd de vogels wel die het zonlicht van wederkeer vangen aan de vleugels van het hart goud gevederd…

ze flitsen voor mijn ogen komend uit het niets verdwijnen zonder spoor van iets spikkelen als kleine deeltjes mist lichten op in kortstondige weerkaatsing als gevangen schicht het is info zonder beeld vorm en woorden zijn er ooit geweest in deze littekens van de geest…

Als vlammen schaduwen werpen op de muur en lichamen vaag in glanzend licht weerkaatsen in spiegels Als lekkende tongen geur verspreiden en adem bevangen is van overgave Dan neem ik je mee naar mijn uitgestrekte rust…

geslepen was je antwoord de setting in briljant maar ik zag haat weerkaatsen in facetten aan de rand nog fonkelt licht jouw liefde zuiver als een diamant jij kunt die niet kloven want mijn trouw houdt stand…

Weerkaatsen in het licht.. Dwarsfluitgeschal.. Gaat over het land.. Tot ze vervallen in de briese wind.. Galmen van blijdschap.. Galmen van verdriet.. Iedereen geniet.. Van de zuivere galmen.. Van de dwarsfluitmuziek..…

klare bolletjes van glas eeuwig al op bodems van oceanen die zonnestralen weerkaatsen zijn uiteraard exclusief te plaatsen voor liefde die nooit beantwoord is nu kan vastgesteld hoe vaak hoop en verwachtingen bedrogen op jaarbasis zijn uitgekomen waar de zin van één kant kwam we zitten in de maag met de vraag wie is die kwelgeest met…

Golvende geluiden weerkaatsen jouw vorm Geheime wolkenspiegel, -nevelleven- drijvend langs verre verten, nog niet hier, ben je echoënd licht. Jouw lichaampje spiegelt wolken, weerkaatst licht, beweegt volop in voedend water, eerste teken van leven. Klein kindje....…

zijn woorden vlammend rood gekleurd steken af tegen het licht weerkaatsen in de dauwdruppels als parels langs haar gezicht de grauwe schaduwmeren versluieren langzaam vallen stil over haar oren in het schijnsel van de maan al voor zij verloren de nacht bezingt…

je lach heeft al de vleugels van een wonder als zij ontsnapt uit je gezicht met ogen die het hemelsblauw weerkaatsen van het miraculeuze licht vleugels op hun vlucht boven een herboren aarde in de zonverwarmde lucht dit mystieke tafereel maakt woorden overbodig ook magie heeft liefde nodig…

de vrouw in mij wil voor je dansen totdat de zon opkomt in een nacht zonder einde onder een volle maan die mijn liefde weerspiegelt in een zilveren hart met goud omrand nachtvlinders weerkaatsen het licht van de sterren dansen om mij heen ik dans om jou mijn zon in mijn universum…

ik ben een kind van licht heb nooit van zwart gehouden waar zon speelde daar was ik het donker is niet te vertrouwen ik leerde kleuren al heel jong te onderscheiden bleef duister altijd mijden zag het licht weerkaatsen in vele varianten maar zwart bleef dood aan alle kanten waar zijn toch die stralen gebleven of zal het…

ik streepte hemel met wolkeloos licht kleurde de tijd in opklarend zicht raakte de dag in het zien van je lach je voeten trokken een spoor in dauwdruppelend gras dat in brekend weerkaatsen regenboogkristallen gaf ik zag in het groengrijs van je ogen hemel en paradijs tegelijk…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…