Alle inzendingen over weeskind

moederziel alleen gevlucht uit het vaderland  ongewild weeskind…

dat er een rust kwam in haar blik de vrede die mijn moeder heeft gevonden stelt mij amper in staat om te accepteren herinneringen die mijn hart steeds verwonden en waar ik mij niet tegen kan verweren geworstel om de dierbare niet te vergeten dagen vervuld met eenzaamheid en pijn vroeg of laat komt iedereen te weten hoe het voelt om een weeskind…

een gescheurd blaadje van een roos, duizend mensen ooit gekend, nu enkel nog een fotodoos duizend mensen omgekomen, ik mag dan nog in leven zijn, de zin ervan is weggenomen duizenden onschuldig dood, duizenden vermoord, toch ben ik het die de pijn verwoord waar kan een oorlog goed voor zijn, waar kan dat toe dienen, al die mensen…

Hier treurt het weeskind met geduld, Dat arm is, zonder zijne schuld, En in zijn armoe moet vergaan, Indien gij 't weigert bij te staan. Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons met uw overschot.…

Hier treurt het Weeskind met geduld, Dat arm, is zonder zijne schuld, En in zijn armoe moet vergaan, Indien gij 't weigert bij te staan. Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons uit uw overschot.…

ik ben het weeskind van mijn gedachten roerloos in de schemering met een energieke boodschap beiden hebben mij verlaten, zwalkend honen doorgaande straten sturen mij de laan uit, doodlopend bewandel ik de steeg pleinvrees resteert, ik kom niet meer buiten, bang dat ik de weg kwijt zal zijn…

In schreeuw beleefd het weeskind weer de kilte belerend in kwesties. Men spant de mondhoeken strak - en sart, de rillende wervelkolommen. En Herman Gorter's boekenkast slacht de stilte met ezelsoren.…

Ze zat met haar staartjes te spelen in het erkertje van de goeikamer van oma en opa oma was de hele dag gedurig bezig en was een werkertje zins ze bevrijd waren woonde ze bij haar grootouders die namen haar opvoeding op hun schouders vader en moeder waren allebei omgekomen in 1942 wanneer ze erover begon tegen oma werd ze altijd bitsig en zei…

Van wie het gevoel Van zelf en eigen Al gestorven was Toen hij nog maar Een kleine jongen was, Die vanaf dat moment opgroeide In een andere waarheid - Hem werd doorgaans verteld Dat hij zich vergiste in de Werkelijkheid, omdat hij Er voornamelijk buiten stond - Vluchtte in dromen En gedichten, in verzen die Zijn verloren gegane…

Dit weeskind heeft aids, zegt een stem tot mijn schrik. Wat zou ik je graag willen helpen, denk ik.…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…

Haïti, verloren land, land van het weeskind. Haïti, land van rampen en geweld. Haïti, land van staatsgrepen, mislukte staat. Dat er eindelijk komen mag, jullie geld. Ook al is het meer, dan twee eeuwen te laat.…

Twee miljard euro straks in de wind vliegen voor de driekleurige vlag en menig weerloos ellendig weeskind met vijfhonderd hier niet wonen mag.…

bij ’t jeu des boules volgen geladen blikken vanonder strooien boord het weeskind waarvan zij de vader samen zwijgend hebben vermoord zij hoedt de geiten op de berg en treft er elke rots en spleet zo dringt ze door tot in het merg waar ‘t water ’t eerst naar buiten treedt als vergelding voor haar vaders’ dood dempt zij de bron met leedvermaak…

Enfin, een lang verhaal, maar 't komt er feitelijk op neer dat ik me voel als Theseus zonder draad in 't labyrint van spijkerschrift in streepjestaal: een weeskind zonder moeder, ja een weduwe zonder haar kind.…