Alle inzendingen over woeste

ik ben teleurgesteld noch kwaad of pissig gebelgd evenmin ik ben witheet ziedend razend woedend ja WOEST ben ik jaha!…

WOEST gister heb ik mijn woede geuit ik heb alles van me af geschreven tranen met tuiten gehuild in verwarring achtergebleven bij het schrijven merkte ik wat ik nog steeds niet had verwerkt wat ik allemaal had opgekropt dingen die ik nooit heb opgemerkt nu zit ik hier alleen verward, verdrietig en vol schuld maar het moest eruit het…

waar zeelijn schurend het land wil vertekenen kruist de dood hun pad…

En dat...alleen al, maakte mij woest. Hoe ik mij daar; op dat moment voelde, daar dacht zij totaal niet aan. Wat zij wilde! heb ik haar allemaal gegeven, en nog was mevrouw niet tevreden. Mijn besluit stond vast, en ik ben weggegaan. Zo kon ik met haar niet verder, ik kon 't niet meer aan.…

Bij het aanbreken van de Dageraad Is de waas Verdwenen Jij en ik echter Trotseren De weelde van de Werkelijkheid en Weerstaan de Rest…

'k Wil woest met jou en weelderig Ervaren de maagdelijkheid van jouw Bestaan Een wederzijdse wereldlijke Ervaring die met bloed moest worden Beproefd Met liefde dook je in de sluier, een Mistige haag van eindeloos Genot Die bleef voor jou En Mij…

Het gesponnen web houdt Krachtig stand, terwijl Jouw bescherming wordt Gebroken Een vliet van veel Liefde Vormt de bron van een Nieuw Begin…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

Als ik diep in je ogen kijk Zie ik een rode gloed Een flonkerende ster Omringd door zwarte roet Het brandt in je ogen Dat felle vuur Je ogen rood Een ondoordringbare muur Zo hoog gebouwd Onmogelijk over te steken En dat vuur nog erbij Vriendschap verkeken Die blik zo woest Zo vol van pure haat Dat als je ernaar kijkt Je door een…

in het bevrijdingsjaar klinken dodelijke schoten in de stille bossen van de Woeste Hoeve bij Apeldoorn niemand beseft nog de echo niemand herkent de generaal wiens leven langzaam wegvloeit hij die beschikte over leven en dood wiens pen gedoopt werd in bloed om doodvonnissen te bekrachtigen honderdzeventien mannen kwamen daar verdeeld…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

Kloppend hart als een woeste zee. Gevaarlijk maar toch wil ik met je mee. Gevoel van een warme zomerbries. Dat zorgt ervoor dat ik voor jou kies. Weet niet of je hetzelfde voelt. Hoop alleen dat je weet wat er wordt bedoeld. De stilte zonder jou oorverdovend. Mijn woorden over jou alleen maar lovend.…

Een stille glimlach omhelst de woeste wereld om te genezen.…

kun je hem horen tegen de ramen op hoor je zijn huilen door roosters? een dijk van een kerel die tegen zichzelf opslaat robuust als afzetting vaak ligt het anders met soortgenoten welke losbreken spuwend in het gelaat van de mensheid zie jij zijn déjà vu’s in flasbackdijken ? herken je die zware storm?…

de rivier kolkend en woest als een wild dier kronkelend door het landschap gedachten kolkend en woest verraderlijk onstuitbaar als de rivier onberekenbaar onbereikbaar onbetrouwbaar stromend naar een waterval van kolkende emoties neerstortend in een onpeilbare diepte…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

met een woest gebaar veeg ik mijn tranen weg het maakt jou niet uit wat ik nog tegen je zeg jouw plan was al klaar lang voor ik het wist man oh man wat heb ik me vergist ik dacht dat wij altijd samen zouden zijn en nu dat niet zo is doet het verdomde pijn ga maar, vlucht ga maar naar die ander heen ik hoef jou niet meer ik blijf…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

Zwaar teisteren de zwarte zwepende golven mijn schip Dalend en steigend, honend en deinend, met het gevaar van een klip Met kommer en kwel door het donderdend geraas Er schijnt geen eind te komen aan dit helse relaas Maar wat valt er op mijn oog Licht sterker dan de zon doch het staat niet hoog Het is geen boze bliksem of duistere donder Wat…

heb donkere wolken gepakt maak de wereld kil en nat met tal van sombere buien nog kaatsen flinters licht in zwarte plassen waar ik spetterend doorheen wil raggen om met nietsontziende golven het pad te schonen van eeuwig moe en altijd ongemak opgelucht vlucht ik na deze woeste vlagen met sprankjes hoop de perspectieven in voel…

Het noorderlicht van gloeiende zuchten tussen lakens, oogstrelend in verlangen, krioelende vingers klauwen en knijpen krassen en grijpen naar hoogtes en hoger tussen sterren van roze en hemellichamen en verder dan dat. En wij die ergens daarboven orgastisch kwamen, om daar in oneindig zwart tijdloos te zweven.…

Uit de rechte haag, kort, hoekig geknipt, steekt één wilde, blauwe bloem.…

Daar zij frequent hun angels in mij pluggen En zich aansluitend laven aan mijn bloed (Hun eitjes moeten immers uitgebroed), Blijk ik nog woest aantrekkelijk voor muggen. Die vallen op Wim Overweg, de ziel, Meer om zijn bloed dan om zijn sexappeal.…

Harde storm op zee schept benauwende vaart, wil zeemanskunst en veiligheid sterken, brengt klemmende drukte bij het werken. Alles klaar? Nieuwe spanning wordt gebaard. Mensen liggen duizelig en verzwaard, kunnen niets meer van reisvertier merken, zien rondom hun rustplaats zwarte zwerken. Is deze ellende spoedig bedaard? Gezonde dichters…

Hagelbuien ranselen de winter weg Avaritia hoogmoedige solitaire zwarte wolk zal de stormachtige wind hem op tijd doorbreken? In stilte legt een haas zijn oren in zijn nek vangt de buizerd de veldmuis zoekt een grutto een uitkijkpunt Gula waant zich de zon om wie de aarde draait haar klauwen geselen de uitgewrongen aarde De maan…

In het voorjaarsbos van Breda ´s Haagse Beemden waaien zacht de wilgenkatjes en elzenpropjes heen en weer milde zucht verspreidt hun bevrijde pluis en snippers ontelbare vingertopjes zweven tussen kale bomen scheppen wenkende geur over aanstaande kraamkamers hoge barse dorenstruiken op moerasgrond door sloten omgeven beloven…

Een woeste windvlaag zo onverwacht, zo hevig weg is het sprietje…

in de woeste bezeten kop teistert het spookhuis van zijn kindertijd blokken basalt houden onwrikbaar de wacht onstuimige kleuren spatten uiteen vermengen zich met het wijde water golven slaan in dikke klodders op het strand woeste verfstriemen belagen het doek…

Pluimpje van een vogel Zwevend in de woeste wind Dalend in mijn ziel…

Golven overspoelen het warme zand woest en wild het stille strand Duinen uit de wind halmen waaien als zachtgeel lint De zee neemt de zee geeft elke schelp heeft haar eigen verhaal Mijn gedachten als hoge golven woest en wild gebroken door emotie ...…