Alle inzendingen over /papier/vuur

onderhuids kriebelt het weer er ontstaan rimpelingen die een oceaan niet zouden misstaan voorzichtige vonkjes levenslicht sprankelen zich naar buiten om samen een vuurtje te stoken vlammen laten zich aaien door een zachte zuidenwind die bereid is aan te wakkeren want gloeien is niet genoeg om de hitte te bereiken die jou kan laten smelten…

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan. Dan gaan we vergelijken, argwanend zien we elkaar…

De inkt is z'n tranen z'n woorden gesmoord En niemand zal weten wat zijn hart bekoort Zijn zinnen verbranden zijn papier verkoolt Durf jij 'm te kennen als hij z'n ziel ontbloot?…

Van twee latten een kruis maken en daar overheen zwaar rood papier plakken, dat viel niet mee. Maar het moest en zou Amos dit keer lukken de zon met zijn vlieger af te schermen. Tien seconden lang wist hij verterend vuur te temmen tot een haard die door de vlieger scheen.…

Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en getekend Als een ware kunstenaar: in brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo. Zichzelf duidelijk Plaatsend.…

ik hoor de bomen niet meer hun zwijgen benadrukt mijn stilte wanneer ik net te laat voor de zomer word weggeblazen ik ben alle woorden vergeten weet niet waarheen de ribben op mijn rug zullen waaien de losgeweekte bloemen het huis vol spiegels of de opgedroogde gevallen bladeren ze hebben mij niet lief de eeuwigheid lijkt te dromen…

alles past buiten de bloemen en het kruidje-roer-me-niet de uitgeslapen lucht niets wordt daar bedrogen bomen worden woorden en spreken oevers toe, eenzaam tot de eeuwigheid een vonk van poëzie alles of het niet meer verlaten, het teruggaan naar de uitgeputte dood; het pseudoniem van een ongepaste leugen…

alsof ontelbare handen een horizon bouwden, warm en rijk als zilvervuur rond flower fairies en jij er bij hoorde, vol van schoonheid in een taal die ik niet spreken kan slechts liefhebben in het verlegen lilalicht en in de eenvoud van je verdriet ik zag je daar naar een regenbloem gebogen -kom binnen- ik zag het hart…

voor blad omdat zij die fluister nodig had haar liefde op papier…

In dichters boomgaard is de nacht vangzeil voor voedzame woorden, in de morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, lijkt kern en daad te zijn vergeten, denkt waan en waarheid te benaderen, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de tijd bakzeil heeft moeten halen, verloot de kruimels op papier uit de…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

Met zoveel narigheid in de krant op het nieuws, kleurt mijn papier zwart, is mijn inkt rood en mijn gemoed, slaat al mijn ideeën aan gort. Met branden daar, overstromingen overal, moordpartijen en overvallen, kinderen die de boel belazeren opnieuw examens moeten doen, met zoveel narigheid is mijn nieuws rood op zwart…

Uiteraard; wc-papier. Wat is toch die aantrekkingskracht? Die lokroep van een stuk papier waarmee men de bilnaad opschoont. Vanwaar die spontane volksstrooptocht? Is het de angst om de hele dag de broek aan de bips te hebben plakken? Bang dat we met de hand en stromend water in de weer moeten?…

Kroegen, veel nat Gerstenat en anders In de week van de dorpen één vrije vijf werkdagen één zondag Met voor laatste dag, drie kerken en zeker de kroeg voor vijf volle dagen in een week gelegd Die vijf van zeven die vijf dus en één plus één Twee vrij en drie kerken en zingen Zeer zeker en beslist met dus voor de rustdag Papieren…

bewijs, niet uit te wissen sporen trekkend in ontwapenend vertier bij het kleinste detail staan ze stil, het was de wil om hen te dragen naar zelfstandigheid, misschien de schijn van onverzettelijkheid in een tijd die niet ongemerkt ons hun voorbij glijdt naar een bestemming zonder zekerheden, die plek te vinden onder hun hoedjes van papier…

Op dertienjarige leeftijd schreef ik Gepassioneerde brieven aan de rechtbank waarin ik met klem verzocht Om een verklaring van handelingsbekwaamheid Tranen op het papier, een pen vol vuur Nooit werden ze verstuurd, Moe gestreden. Een glimlach van meewarigheid Als ik denk aan mijn jonge ik.…

…..met haar lippen om het filter vragen haar ogen hem om vuur en hij beleeft - in alle stilte - zo zijn eigen avontuur….. …..met zijn lippen op de hare zien haar ogen zijn gezicht en zij denkt - is dit het ware?…

In mijn ogen verschijnt een gedicht met de woorden die ik voor je schrijf soms wil ik voor je zingen spontaan je hand pakken om met je te dansen geef me je lach met je oogopslag door er te zijn bij mij of ik bij jou je geeft me gevoelens in mijn lichaam die het nog nooit heeft herkend keer op keer het besef dat ik met de minuut steeds meer…

wonden slaan die ze niet kan slaan en tomeloze liefde dromend aan zee warmt zij zich aan het vuur dat altijd zal blijven branden…

Het vuur dat was zo prachtig, zo fel en imposant, maar zonder nieuwe voeding is het zomaar uitgebrand. Dus hul mij in een deken en blus daar mee het vuur, maar zonder frisse lucht worden zoete vruchten zuur. Daar in dat grijze hoopje daar smeult wellicht nog vuur en er rest niks meer dan wachten op een feller, heter uur.…

Hij weet tot op zijn oude dag in vuur en vlam te raken Zijn liefde laaide op maar smoorde sissend in de kiem Zijn felbegeerde wees hem aan als ongewenst intiem Wat men bij de VN met onderzoek niet hard kan maken Zijn bazen aan de top zijn waarheidswikkers, -wegers, dubbers En dat werd zijn geluk, want zijn collega's haten Lubbers…

terugkomst met opgeheven armen Gebroken glasstukjes kerven in voeten Maar het hart huppelt in een vaart voort Het heeft immers genoeg moeten boeten Terugkomst naar de wereld der levenden Een regenbui verkoelt en de zon verlicht Mijn gezicht opgeheven richting hemel In de verte nog een laatste bliksemschicht Toch nog… mijn terugkomst uit het vuur…

Het willen knallen heeft ons aangestoken Daarmee verschieten wij graag al ons kruit Er hangt iets in de lucht van klaar en uit Waarna alleen de puinhoop nog kan roken Men explodeert te snel en dat verwondt je Dat komt natuurlijk door dat korte lontje…

Waar namen er niet meer toe doen De Merwede stroomopwaarts wegvloeit in de Waal Gras uit stenen groeit Daar ontstaat Vreemd genoeg Alsof mensen wolven worden Vrede in de waterlinie Een fort dat nooit meer onder vuur ligt Organisch Zonder er iets tegen te doen…

Vuur, licht en gloed die horizonten branden doet, die aansteekt met nieuwe hoop, die ieders leven houdt ten doop, Vuur, tongen vol moed, verslindende hartstocht, liefdesverhaal, dat ieder hoort in eigen taal. Vuur hoog en heilig, niemand nog veilig maar uitgestuurd voorgoed op weg naar heil en vrede.…

....,zeiden wij en wij snoeiden de struiken wij kapten de takken en rooiden de stronk wij sleepten het snoeihout en bouwden een stapel wij vormden een houtberg bevonden hem goed de vuurtoorts ontstoken daar stijgt al een rookpluim hoor toch hoe het knettert de laai voert omhoog Het vuur onderhouden vraagt brandstof en zuurstof zo…

het heilig vuur van zoet riekende liefdeswoorden verwordt tot zwak gloeiende scherp geurende sintels na de vervulling door zwetende lijven remy…

Het vuur is niet te temmen en de vlammenzee niet te remmen. Het vuur laait steeds maar weer op er was een begin maar er is geen stop. De hitte van het vuur is mega en enorm en allesomvattend als een heftige storm. Het vuur is ontstaan uit liefde puur en oprecht, fascinerend, overweldigend en heel echt.…

ik heb het paard in brand gestoken, aanval = verdediging naar de Griek ga ik alleen maar voor de dagschotel Pythagoras kookt, op gas…

Mijn leventje werd wat saai, zelfs zuur Afgelopen week, werd het een laaiend vuur. De spetterende vlammen, knalden in het rond Mijn hartje veert op, is dit wel gezond? Passie, intens geluk, mijn ogen zijn nu wijd open Eindelijk mezelf zijn, zelfzeker in het felle zonlicht lopen.…