Alle inzendingen over Alfred Vogel

Twee clowns werken in omgekeerde volgorde door hun repertoire, hangen aan ringen als acrobaten, vallen nog harder als zij iemand horen brullen of stampen. Ze proberen te praten 'He,' roepen ze uit, slaan elkaar met de vlakke hand en vallen opnieuw. Een stem zegt 'Zo kan het dus ook!' - nu lijken zij door angst bevangen. Een van hen woont…

Op de donkerrode tennisbaan suist een bal heen en weer. De tribunes zijn leeggehaald uit veiligheidsoverwegingen. De formule bevredigt: de spelers imponeren als tijdens een topwedstrijd. De lichamen in de juiste posities. Tot moord in staat. Nu en dan slaat de vermoeidheid toe in de vorm van een reeks troebele gedachten en het spel wordt gestaakt…

Achter ons raast nachttrein door een weiland - wij kwam van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht, met…

Het braakland in de verte. Een woord oud als de weg naar Rome, we hebben de verleiding niet weerstaan. Lijnen en plannen maken dit uitdijende weiland. We zijn aangekondigd - houd je mond toch, je ziet ons spoken, zoek een betrouwbare bron, huiverig voor iets dat maar voorbij blijft gaan. Dan sta je recht en grijpt me beet. Nee, het was…

Kijk eens naar rechts en vertel me wat je ziet. De constante verandering, nu al onderdeel van onze dagelijkse routine. Dit is de grote dag, de dag van het titelgevecht en het spontane compliment. In de drukte zoek je naar het gat in een gesprek en als op een teken lijkt de aandacht te verschuiven naar geluiden buiten. Het blijft vragen naar…

blaas ik stof uit mijn handpalm asse wordt het en tegen-licht kristallen vuur in mijn huid gegrift ik ben de zwart-bevlekte de brand-gemerkte vlucht in het verhaal van geheim en stilte…

De afgelopen dagen denk ik meer en meer aan het eiland van mijn moeder en het huis van haar vader, het had blauwe buitenmuren en geen deuren, zoals de meeste huizen aan de baai. De zee, het blauwe huis op het strand, de boom in de keuken die men uit bijgeloof niet had willen omkappen, er was zelfs een gat gemaakt in het dak - alles komt…

En dan gaat het doek op, het rode woordje exit stelt ons gerust. Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek, een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt je…

Broers beschermen elkaar met messen en stenen. Ze zijn jong en groot, op zoek naar een vijand en vinden hem, dagen hem uit. Ze maken hun jongere broers vroeg wijs, met hun kleine gezichten waarop veel geschreven staat. Hun moeder heeft de mooiste stem van alle moeders. Op een bewolkte vakantiedag voldoen de broers aan hun broederplicht,…

Die dag werd ik, als laatste, opgewacht in de rokerige zaal. Bezwete hoofden. Uiterste concentratie. Met kracht stootte ik de zaaldeur open, ging wijdbeens voor hen staan. Vragen werden niet gesteld. Ik sprak: 'Wij bevinden ons al geruime tijd precies in het hart van deze eeuw. Ondertussen droogt mijn wijsheid op. Ga dus, nu dat kan, heelhuids…

Babygekrijs, dat de haren overeind laat staan. Daar weer bovenop de trage voetstappen die steeds luider klinken, een toilet dat alles schoonspoelt, met een reuzevaart, bij wijze van een geurig intermezzo. En op de achtergrond een prettig kwetterkoor van vogeltjes, de naklank van een schot, midden in de roos (of kraakbeen van een vluchtend dier…

Ik heb de ruitenwissers aan mijn bruine huid is bruin van alle zomerdagen. Dorpjes kraters reservaten alles schuift voorbij, het is alsof ik door een tunnel jaag met nat cement en aan het einde het beroemd licht en heldere geluiden. Alleen er is geen tunnel, ik kan het niet beschrijven. Mij rest ook weinig tijd ik doe alsof ik weet van niets tot…

Vogels, vlinders, alles wat beweegt sterft door zijn blik. Bij vrije verkiezingen zou hij grandioos verliezen. Wie hem liefheeft stuurt hij op een hopeloze missie. Om te creperen onderweg of om terug te keren, uitgemergeld. En dan die vragen en die opdrachten. Breng die berg daar naar mijn huis. Breng mij een edelweiss.…

Achter ons raast een nachttrein dor het weiland - wij kwamen van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht…

Ik weet het niet wat van mij worden moet Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen; 'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen, Ik heb de adem niet die 't leven doet. En geest en hart, zij waaien droeve vlagen Van kille leegheid in 't verdord gemoed; En de aarde kwijnt; met haar gij, 't laatste goed Waaraan 'k mij klamp, gedenkend…

Heerlijke, donzige nacht zinkt op mij neer; zoelig zacht smelt in zijn adem 't laatst verlangen, wegstervend in een laatste stille klacht. De suizlende avondwind speelt in de zilvren snaren der kinderkalme ziel; en op zijn brede baren voert hij, de wijde stilte door, onmeetbre zangen. Uw spiegelende ziel, van weemoed plots omvangen…

Zie, moederlief, 'k lig weer eens aan uw voeten Als in de tijd toen 'k gans nog was ùw kind. Laat vloeien 't heimwee naar mijn jeugd met zoete Zang, die zich gouden door 't verleden windt. Ik ging de wereld in, opdat ontgind Wierd, wijze toekomst, die, in wording, wroette Diep in mijn ziel; door wetens waan verblind Glimlachte ik…

De gladde golven glippen naar de rede Met klaterend even, weer gesmoord gekoos, De hemel schemert over zee, en mede Is vrede wijd en zijd en tijdeloos. En uit de haven komen zij gegleden De boten met hun zeilen roereloos, Een kantige schaduw tegen donkerheden, In 't spiegelende nat een schaduw broos. De nacht is peilloos; waar de…

God schiep als een voorbeeldig dier de nijvre mier. Zijn tweede schepping was nog beter: de miereneter.…

Grasland nog warm van de zomer jij pikt jouw zaden uit de oogst voor het vertrek van vertekende wolken neergestreken in een droom zwerm je rond die ene boom om het verhaal van de herfst te vertellen.…

Ik keek als kind vol genoegen naar zijn avonturen en ik weet dat Alfred Jodokus Kwak een grote opvolger van hem is, maar desondanks blijft Calimero mijn grootste held.…

zonder er zwaar aan te tillen ik weet nu wat ik in dit leven moet en doe ik voel me sterk en word nooit moe ik weet dat alles heus ten goede is ik zie een weg waar ik bochten mis ik weet heel zeker ze bestaan ik kan gemakkelijk door het leven gaan mijn drie engelen ben ik daar dankbaar voor voor het eerst dat ik jullie namen Goa, Alfred…

Vogel op de grond De plek waar hij niet wezen moet Hoort in de lucht te vliegen Zachtjes wiegen op de wind Nu ligt hij dood te zijn. Gevallen in de klauwen van een kat? Of was hij soms het vliegen zat?…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

Midden in de nacht drink ik warme chocola – mijn bruine mama.…

Het vonnis is wel een discussie waard, Voor allen die hij toen heeft doodgeschoten Wordt hij zijn leven lang nu opgesloten, Maar Stork is negentig, dus hoogbejaard. Wie op zo ’n leeftijd nog veroordeeld wordt, Krijgt heus geen levenslang. Wél levenskort.…

Kijk terug op De ruim negentig Jaar van mijn bestaan ' k Overzie de wegen Waarlangs ik ben gegaan Zie de pieken en de Dalen, de mooie en De minder mooie verhalen - Soms was het wat, Soms helemaal niks En ' k zie dat Ik jegens allen In mijn leven Wel wat steken Heb laten vallen…

Opnieuw is er een dichter doodgegaan zo rauw zo grof, zo ongesensureerd, zijn werk zal tenminste blijven bestaan hij stierf, zoals hij wilde: niet verkeerd.…

Dat ze op eenzame hoogte de koers blijft volgen met een bestaan waarin zij gezelschap krijgt van bruisende kruisende en ruisende vogels terwijl dagen en nachten voorbijscheren Bovendien leidt ze een eigen leven vol overgave en strijd; ver weg van alle drukte.…

Als mijn snavel dan kon praten dan zou ik de hele wereld vertellen hoe het voelt om een vogel te zijn: vrij.... ik kon vertellen hoe mooi de wereld was de warmte van de zon mijn lichaam streelde de zee hemels blauw de wind die mij deed vliegen en dat allemaal door JOU.…