Een traditioneel gedicht
Het braakland in de verte. Een woord oud als de weg naar Rome,
we hebben de verleiding niet weerstaan. Lijnen en plannen maken
dit uitdijende weiland. We zijn aangekondigd - houd je mond toch,
je ziet ons spoken, zoek een betrouwbare bron, huiverig voor iets
dat maar voorbij blijft gaan. Dan sta je recht en grijpt me beet. Nee,
het was andersom, je viel zelfs in het slootje. ‘Klaar,’ sta je te gapen
naderhand - je sopt terug je kleren in en niets en alles is veranderd,
om vrolijk van te worden. We haperen, het lange gras gesmolten,
we konden erop wachten: een van ons raakt achterop. Jij was er al,
jij ploetert voort. Tot uit het zicht. Wind. Een formatie trekvogels.
Was dit volgens afspraak, dan hebben we elkaar niet goed begrepen,
we zouden voor het donker thuis. Ik roep nog iets, en haak dan af.
-----------------------------
uit: 'Schuim' (2006)
Inzender: JB, 1 juni 2023
Geplaatst in de categorie: natuur