Alle inzendingen over Angst

blijkbaar heeft mijn hart de regen verzonnen en is er zonneschijn alom aanwezig die me koestert maar hoe ik me ook nestel naar de windrichting is het telkens weer dat verzuurde hemelwater dat door mijn aderen vloeit soms ijskoud dan weer een voorjaars briesje maar altijd is het die zilte smaak die aan mijn lippen hangt vluchten heb…

alles reed voorbij en jij zat weer een stoel te ver bij me vandaan ik zag je lippen gaan en hoorde vaag je woorden in een zacht geroezemoes je vroeg me met je ogen, ik zag nog dat je handen mee bewogen je maakt me gek met je verlangen dat me brandt en spant tot ik verrek ik ga me wreken zacht zal ik je breken mijn…

ik voel je vingers op mijn huid in het passeren van oneffenheden ze masseren die er uit in lange lome halen je ontlokt me de verhalen die verborgen zijn opent zo de lijn tot spreken omdat ze onderhuids mijn harmonie verbreken ik wilde ze vergeten niets meer van hun pijnen weten om vandaag te kunnen leven zonder die herinnering…

je kleurt de raadsels in je ogen met blauw omkransd ontsnapt in groen je blik wat lichtelijk verschrikt omdat ik naar je kijk ik zie de verte in je zorgelijk staren een rimpel gaat spontaan gedachten baren die je lijf laat huiveren en je lippen woordenloos doen fluisteren mijn handen luisteren op je wang en voelen in de zachte…

zonder jou ben ik slechts de wind die door de achterdeur kruipt, op zoek Naar honger en chaos dat er niets te vinden valt maakt van redelijkheid De gezochte twijfel, sluit de dag en de nacht vult al mijn leeg gegooide glazen zonder jou struikel ik over alle glans die ik ontvang , weet zelfs deze lente te ontwijken door de vallende…

je breekt voorzichtig uit herinnering handen bloeden pijn schouders zijn wat smal zouden breder moeten zijn je glimlach legt vertrouwen neer voor een ontwapend contact woede balt geen vuisten meer ontspanning wordt je kracht je oogt wel sterker als je kwetsbaar antwoordt op tal van rare vragen je laat je niet uitdagen door een…

hoe haar landschap kleurt in een valwind waar schaduwen worden weggehoond en wolken geletterd de toekomst herschrijven in de muze die alle facetten van mijn reuze raderen kent en kloksgewijs mijn wijzers richt wanneer ze als gebogen fruit de appelhof die mijn gaard bevlekt ontdoet van valse overtuigingen met een gloed van een getuigde…

Elke dag komt het voorbij de angst de pijn. Nooit zal het meer rustig zijn.…

sereen zijn lichaamsdelen om je heen geordend in ontspannen in Godsnaam bid je laat de slaap me vangen weer is er die stip zwarter dan de nacht die langzaam groter wordt zich door de muren boort die jij hebt opgetrokken je ademt zacht maar voelt je al verkracht door wat er nu gebeuren gaat totaal buiten je macht je wakkert…

het is nooit stil er is er altijd iets dat zich wil laten horen wil laten weten dat het geboren is stilte is gemis schraap een gat in het spinrag van de nacht verbaas het duister met geluiden fluistert kom erbij we willen jou omdat jij ons kunt laten weten dat we leven het spiegelt in mijn ogen paradeert in mijn zicht wil mijn…

de schaduw van sterfelijkheid boetseert de waarheid als een nagel op de net gewitte muur, koperen geleidingen ademen de harde vormen die in albast gegoten wedijveren om het laatste uur de spanning pulseert ergens tussen hoop en nog meer hoop, het zijn de kansloze voorspellingen die van de nacht een granieten omhulsel maakt, ondoordringbaar…

De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

het eind is zoek de strakke streng rafelde bij onderzoek knapte toen volledig af ik heb de touwtjes nu niet meer in handen van het vervlocht verleden ontbonden is mijn heden ik pakt de draad van morgen maar weer op omdat ik toch weer garen spinnen wil in een toekomst die niet stopt…

ik heb goud gedroomd het bladderde viel af ook blauw dat water is verdwenen een kale vlakte nou daar springen we zo naakt dat ogen tranen het witte dat niet roze wordt rood dat zich gaat schamen je angsten zijn er ook ze kruipen uit hun holen het groene van je is verkracht je onschuld is gestolen herinneringen krijsen nog…

je hebt een koppel wit gekocht maar 'snachts vliegen je zwarte vogels ongrijpbaar in hun veren tot in de kleine uurtjes blijf je het proberen ze strelen langs je huid in jouw gedachten spreken ze te luid de welbekende zinnen zo vreten ze je op heel diep van binnen je hebt de kooi geopend nog vliegen ze niet weg licht…

soms breek ik voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

ik zag de furie in je ogen uiterlijk nog onbewogen maar voor de aanval klaar je vlamde in een wederwoord excuses had je al genoeg gehoord en eiste bloed je nonchalant gebaar maakte hem klaar voor de genadeslag hij dacht nog met een lach de executie uit te stellen je duimschroefde zijn laatste tellen hij is toch voor de bijl gegaan…

Kijkend naar Holland zie ik vreemde figuren dwars door het groene Laagland gaan rijen migranten uit and’re culturen maar ook ontheemden van hun trots ontdaan en tussen die menigte schuilt daar verzonken de terrorist met koran in de hand vrouwvolk dat loopt er verborgen onder boerka of sluier door het natte land de…

beneden de oneindige ruimte schreien ontelbare wolken het doorschijnend maanlicht dat zich laat leiden door stromen emoties zonder enig grondbeginsel het eenvoudige van gisteren waar een late wind van de vier gewesten zich nu bevindt profiteert van mijn machteloze woordenbrij die zich tracht te uiten met tekens die ondefinieerbaar delen met…

troosten is mij onbekend zoals de lariks diep buigt tegen iedere tegenwind, hun kruin raakt de mijne wanneer de dauw mistroostig langs de lessen van het leven druipt een zweem van ontkenning haakt zich vast in het licht van vandaag die vol kluwen uit het verleden zichzelf tracht te ontknopen het is het wazige verlangen dat aan de deurpost…

wat als je adem reikt tot aan het slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen,…

Ik heb mijn buik vol plannen, het is ongezond – ik moet gaan baren.…

de zon is weg de helderheid verdwenen nevels stijgen op in kilte langs je benen voelt klamheid komen nog heb je zicht maar langzaam sluiert mist de wereld dicht geluiden zijn niet meer te duiden verstikkend is de stilte om je heen gewikkeld kou vertraagt maar onversaagd sprankt hoop heel diep van binnen ik wist dat je het…

ik schuur tegen muren die ik zelf heb gebouwd wil gaan vervellen veilig vertrouwd weer herstellen gaf jij mij de stenen die tussen ons kwamen te staan metselde ik aan de scheiding lieten we elkaar zo maar gaan het was ieder voor zich vrijheid in ruimte en tijd maar de warmte verdween door gebrek aan intimiteit vervellen is geen herstellen…

In de herfstregen, Waar iedereen aan me trekt En het, als een zegen Grote tranen lekt Is er een verschil, tussen wat is en wat kan zijn Maar alles in het leven Loopt in een zigzaglijn Van boven naar beneden Van links naar rechts en andersom En toch is er geen reden, Waarom…

gaan boeien de kamer is te klein de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans verkleint als de ramen zijn gesloten ik wil wel met je praten maar je mag niets voor me zijn ik ben te vaak verlaten als je me aanraakt doet het pijn zo gauw ik weg bent heb ik spijt dat ik niet langer bent gebleven ik wilde je nog zoveel geven maar angst…

er huilt iets op de gang treden kraken gisteren geritsel achter het behang in hoeken hoor ik knisperen ik ben niet bang en sluit mijn ogen, wat hoorbaar is moet stilte gaan beloven want ze wonen hier allang ik ken mijn vrienden al een tijd soms zijn ze stil daarboven af en toe komt haat en nijd is er weer ruzie uitgebroken dan schreeuwt…

ik verplaats me in de parels die schitteren in de kruising van je lendenen, mijn vingers toveren kreetjes die zacht gesmoord het ritme bepalen van mijn hand, kus me kus me waar de nacht is ingedaald en gedaanten me omsluiten daar het duister hun domein van de waarheid is kus me liefste, laten we het spel voortzetten - nu kan het nog…

mijn blik bevat ineens veel minder ik er is een vreemde door mij heen gegaan ik zag lachen om verdriet met ogen die geen ander ziet mijn geest heb ik nog vrij het lichaam is niet meer van mij vaak ben ik bang dat zij me gaat verlaten mijn hoofd zal haten omdat ze me niet kent mijn stappen dwalen gedachten malen ik ben vergeten…