Netgedichten

netgedicht (nr. 79.096):

paniek

wat als je adem reikt
tot aan het slotakkoord
je hart haar kloppen
zoekt in de doolhof
waar angst geen uitweg kent

de moesson zich laat gelden
op delen van het lichaam die
je bijeen houden, verstikking
in beleving en geen stem die
je tot een zuchtje wind kan temmen

minuten raken uren waar
kwartieren vluchtig in
seconden verdwijnen, schreeuwen
tot de klok van alle onwerkelijkheden
wordt verdreven in de schaduw van leed