Netgedichten

netgedicht (nr. 72.841):

jouw huid

ik verplaats me in de
parels die schitteren
in de kruising van je
lendenen, mijn vingers
toveren kreetjes die zacht
gesmoord het ritme bepalen
van mijn hand, kus me

kus me waar de nacht
is ingedaald en gedaanten
me omsluiten daar het duister
hun domein van de waarheid is

kus me liefste, laten we
het spel voortzetten - nu
kan het nog - want de tijd
heeft geduurd zolang
de adem mijn huig
berispt voor het voltallig
vermogen daar waar

mijn mond zich nu bevindt

kus me, zuig lik knabbel
wriemel, doe net zoals
je stoutste dromen die
in een onevenredige
fantasie verkeren

het kan nog, ondanks
dat de wereld zich
rijpt om zich te
krommen naar
de houding van
mijn fallus

houdt hem stevig vast lief, het is
jouw kruik die je binnenste warmt
en mij leidt naar het Niets, het
Niets waar geen brij van woorden
me vertellen over de hiërarchie
van hen die trachten ons te verwonden

zodat we sterven, sterven
in de deïstische gave van
het ejaculeren in jouw grotje
van welbehagen - we wachten
niet tot morgen, want morgen

zou ik je wellicht kunnen haten