Alle inzendingen over Arthur van Schendel

Verdwaald in de wereld Zoek in mijn eigen domein Daag'lijks vraag ik me af Of ik hier überhaupt wel wil zijn ------------------------------------ Titel van dit gedicht ontleend aan Het Fregatschip Johanna Maria, van de Nederlandse schrijver Arthur van Schendel…

Alassio, Ascona, Rapallo, Florence, Sestri Levante, Arthur vertoefde graag onder de Italiaanse zon, alsof hij smulde van de spaghetti van een verre tante, waarna hij literair gezien bulderde als een kanon.…

Verlangen naar verderop (met dank aan Arthur Japin) - Beweeg! Op reis! Vlieg naar dat verre strand! - Mijn vleugels zitten aan mijn binnenkant.…

King Arthur draait zich om onder 't zand.…

ik pak je handje, lijfje zacht volmaakt je lijnen, jouw volle pracht houd je niet vast als we gaan vallen we raken de bodem niet je wordt gedragen in onze armen loslaten kennen wij niet…

Excalibur, koningszwaard in de steen; alleen Arthur is waard om te strijden met dit zwaard, voor vrijheid, recht en welvaart. Nu is de strijd gestreden, het oorlogsleed geleden; tevreden rust het zwaard, bewaard in een heilig meer: in Vrede!…

wie ben ik ? Ik ben de man van het laatste woord! al speel je geen open kaart de kaarten al door zei blazen het op wij gooien het roer om een zeeslag we slagen de slag gevaartes ik kom ze laten het over zij die voeren het woord.…

Ik ben lucht In een hoekje getrapt Verdwenen en vergeten Ik ben niks Ik ben niemand En nergens toe in staat dan te janken in m´n slaap Zie mij Kijk maar goed van voor en vanachter Ik spring in het rond Maar daaronder koud en kil Warmte ken ik niet Want mij is geleerd Dat ik de lucht die ik adem Niet waard ben…

de zon lichtend en rood een ballon geland op de stroom aan zijn donkere boorden het eethuis bij kaarslicht over kreeft en wijn langs fonkelende glazen staart een man de avond in…

duizend doden smeken: - in dit naaktlandschapp dat leven heet drijft doodgezongen de tijd uiteen - kringen verleden zonder heden woorden klanken gestamel *) Ik ben een ander: Jean Nicolas Arthur Rimbaud (Charleville, 20 oktober 1854 – Marseille, 10 november 1891) was een Frans dichter.…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

Gedicht naar het gelijknamige boek van Arthur Japin.…

De kroegen waren slechte plekken voor mij en die ben ik dan ook gaan mijden, ze heeft het gat zoveel mogelijk gedicht en ze vertelde dat ik heel geschikt voor medium was, wat klopte, want het heeft mijn relatie met Arthur Rimbaud verdiept, die ik zelf als paragnost behandeld heb.…

Wat ben je eenzaam, als je naar iemand verlangt en je kunt haar niet bereiken. Wat ben je eenzaam, als je over je gevoelens wilt praten maar niet tot haar door kunt dringen. Wat ben je eenzaam, als je droomt en fantaseert zo ver van de werkelijkheid. Wat ben je eenzaam, als je je gedachten alleen op papier durft te zetten.…

Met grote vreugde en met dank aan God, Doen wij u kond van pasgeboren leven, We hebben hem een mooie naam gegeven, Die gaan wij nú onthullen: Lancelot! Cadeautip: níets voor baby of zijn sponde, Maar graag een tafel als het kan, een ronde.…

Na het vertrek van de Romeinen waren we weer eigen baas in oorlog met elkaar De adjudanten grepen de macht eerst de randgebieden daarna het middenland Alleen achter de bergen blijven de bewoners zich nog verzetten verlangend naar een eigen koning zoals ooit zijn zwaard blonk blinkt zijn zwaard onwrikbaar geklemd in de ogen van de…

Het gevoel gebruikt te worden is niet zo erg -- als ongebruikt zijn.…

Pas op met mensen te laten lachen, ze gaan -- je ertoe dwingen.…

Een vrouw ontwierp een sexy urinoir: een vrouwenmond waarin de mannen plassen. Richard Branson vond zo’n bak wel passen, maar in Amerika had men bezwaar. Als het water aan de lippen staat, zijn mannen meestal bij een vrouw gebaat.…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…

Het is het durven weer verliefd zijn het opnieuw wagen van die sprong Het is de nieuwsgierigheid naar je kleine kantjes en het uitkijken naar meer Het is het dromen bij een glas wijn het liedje dat ik voor je zong Het speelse van je kinderen hun handjes waartegen ik niks heb van verweer Maar ook de ongerustheid vanbinnen dat ik dingen weer…

de laatste tijd lijkt het nergens meer op. wat ik ook schrijf, nooit sla ik de nagel op de kop. ik beschik nog steeds over dezelfde woorden, maar kan ze niet meer plaatsen alsof ik hun betekenis vergat. alsof jullie ze niet hoorden ze afbrokkelen als melaatsen ze ordinair zijn, en plat 't zijn dezelfde letters, daar niet van maar dan veel…

Thuis is geen bed, geen tafel en geen stoel Thuis is geen plek, maar iets wat ik voel Thuis is alleen waar mijn ogen je zien 't Is waar jij me laat weten dat ik 't leven verdien 't Is waar jij naar me luistert met me praat, met me lacht 't is de veilige haven die ik nooit had verwacht Thuis is de warmte waarmee jij me verwent…

omdat ik graag naar je stilte luister omdat ik graag naar je ogen kijk omdat je mij nieuwsgierig maakt maak je mij een beetje rijk omdat ik best wel veel aan je denk omdat ik niets van je verwacht omdat je gewoon bent wie je bent en alles mooi wordt als je lacht…

op avonden als deze krijg ik hoofdpijn van de stilte, van het stemloze schreeuwen en het blindelings zien hoe stom het ook weze ik zweet in de kilte, ik zwem als de meeuwen word ik gek misschien? 'k zag vandaag iemand sterven 'k was getuige van een geboorte deze dag was veel te lang en toch gaat alles te snel 'k wil geen waarheid…

laat me even, even maar laat me huilen, ga nu maar speel je spel met wie wil spelen laat me even geen gemaar kijk nog even, lach naar mij kan niet kwaad zijn blijf bij mij leer mij kennen loop niet weg ik voel iets voor je dom van mij…

leven is vaak twijfelen dood de enige zekerheid leven is vaak vechten in een ongelijke strijd soms wil je hard rennen ver weg van wie je bent omdat je na al die jaren niet eens jezelf echt kent je bent thuis, maar je voelt je vreemd je verdwaalt, in de leegte van jezelf maar niemand zal je helpen als je niet eerst jezelf helpt…

over ruwe huid glijdt de hand, ontdaan van gevoel, naar nieuwe vragen een woord dat stuit op koppig verstand in een vieze poel van dode dagen zoeken naar licht in donker verlangen maar alles blijft koud en leven hoeft niet alweer een gedicht door ogen gevangen verre van eenvoud van knagend verdriet tijd om te laten wat weg…

Gek soms hoe woorden falen in hun doel Hoe ze kronkelen in bochten veranderen in gedrochten en zorgen voor gewoel Hoe ze zijn misbruikt in valse oorlogen en dan levend begraven als gesproken slaven voor blinde ogen Terwijl ze precies gevormd en gekneed zijn om liefde te verklaren om storm te bedaren in menselijk brein…