Alle inzendingen over Dag

In mijn hoofd klinkt vandaag nog dit: dag Swiebertje, dag kindertjes, tot weerziens hoor...!…

Malle Pietje die zal huilen Bromsnor houdt zich groot Tante Saar bakt nog een koekje Swiebertje….., hij is dood. Wat hebben wij genoten en heeft hij wat afgeluld nu een enorme leegte zijn kloffie niet meer gevuld Wat rest zijn oude beelden wellicht een Docu op tv natuurlijk over een tijdje de hele serie op DVD Joop, bedankt voor al…

een gapende maandag ligt zindelijk bij de deurmat, blaft katers van het veld. knarsetand van speelse woede, dondert en vrijt met zaterdag ik ontwaak met een gedempte zon van dubbel gebakken spiegelei. m'n haren los door elastiek rekken het voorbije rusten Later onthoud ik je maar frees de ruwheid van je kanten, streel je jonge vacht…

Gisteravond naar Beckett geweest. Dat gaf te denken.. Als je uren tot aan je oren in een moeilijke materie zit, is een pauze geen luxe. Om kwart voor elf stonden we weer op straat. Tot vier uur doorgezakt en met een taxi naar huis. -------------------------- uit: 'Totale poëzie', 1981.…

nog vlug dit gedicht te veel beelden spelen in mijn hoofd, kleuren en morgen kan ik dood zijn momenten scharrel ik tot herinneringen mensen klamp ik vast op straat, alles heb ik lief vandaag, morgen kan ik dood zijn ik wil onvergetelijk worden, gemist worden de korte nacht zal vol en blauw zijn, morgen kan ik dood zijn geen tijd voor…

Dag huis... Dag huis, we gaan je nu verlaten, noodgedwongen, niet van harte, ik kén je, ál je hoeken, ook de gaten als m'n broekzak. Nooit liet je me in de steek, de warme deken van 'k ben thuis, overviel me immer bij 't omdraaien van de sleutel...…

Verward door de stilte en drank, staar ik in de leegte van de dag. Mijn gedachten, nu leeg en blank, zijn het allerlaatste wat ik zag. Wie zegt me waarheen ik moet gaan, op vroeger tijden hef ik het glas. Ik die zo in het leven kon staan, ik huiver stil en denk 'ik pas' ...…

Sommige dagen wanneer ik van iedereen houd zoek ik naar het verhaal van iedere mens probeer hen te begrijpen van hen te houden. Andere dagen vraag ik mij af of anderen wel naar mijn verhaal zoeken of anderen mij wel begrijpen wat heb ik er dan aan?…

drie berkenboompjes geven mij licht ze kijken mij aan vanuit het duister een lief stilzwijgend bericht brengen ze in licht gefluister het ligt er duimendik bovenop dat die boompjes daar staan als stille getuigen van mijn pech ze kijken me welhaast in droefheid weg maar de boompjes horen mij ook aan en knikken me vriendelijk toe kijk ons…

Sluit de ogen hoor het geluid een ogen open dag F16 geluid Apache helikopter mensen visueel geboeid angstig laag krijg een bukgevoel ben niet geboeid sluit mijn ogen denk aan mensen het angstgevoel de volle laag.…

Hij zei met veel passie: 'Vandaag is de dag van m'n leven!'…

haar kleur is overleden nog voor ze ontluiken kon gebrek aan rust dreef haar steeds verder van het colofon ze fladderde tot diep in de nacht waar stilte haar gevoel versterkte daar straalde ze vol levenslust zonder dat iemand het merkte haar letters verschenen niet meer overdag was ze slechts een naakte nachtvlinder die tussen de toetsen…

Het uur voor de dag de zestig minuten eer de nacht begint schijnen altijd sneller te lopen dan de rest van het etmaal Voor de nacht wordt nog even gelezen voor de dag omgedraaid terwijl sterren verbleken lijken onder te gaan Hier houdt iets tegen blijft het hout van het huis eenzaam kraken, wiegt de boom de taken in zijn kruin aarzelt…

De dag is als nacht in donker gehuld wanneer ik jou niet heb gezien geen woord met jou heb gesproken Mijn hart voelt gebroken met eenzaamheid gevuld verdwaald in dagen van tijd rond zwerven in eeuwigheid…

mijn blik geniet de prille dag betast het zwijgend ochtendlicht een vroege fietser kruist mijn oog en een vrouw die het raam openzet ik loop nog heimelijk buitenspel terwijl de dag zijn tred hervindt…

Leef bij de dag, zo de Heer vermag, plan niet teveel vooruit, want voor je het weet, is het kaarsje ...UIT!…

Iedere dag…

Als ik, aan 't eind van mijn dagen, m'n ogen sluit, kus me dan heel even, begeleidt me naar 't eind van m'n leven. Méér dan dat liefste, kan ik niet vragen.…

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

ze strekt haar hand naar de lege plek al jaren onbeslapen en hoopt dat hij ooit komen zal om haar eindelijk op te halen…

van lieverlee verbleekt de tijd je broze blik en lijf doven de laatste woorden die je sprak sluimert je pet aan de kapstok verdwijnt de leegte uit je stoel toch klinkt er genoeg in ieder mens die van jou hield alsof je nog aanwezig bent in alles wat je achterliet…

Wie als Chinees een stokje wil gaan steken Is binnenkort een heel stuk duurder uit Want hout kost geld, dus kwam er een besluit Belasting op 't stokje in twee weken Een vork, een mes, een lepel... een idee? En de 1 april grap pakt u ook nog mee…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

Weet je nog die dag toen zelfs 'n bevroren zon jouw furie niet af kon koelen? Weet je nog die dag wanneer onze gevoelens elkaar voor 't laatst de nek omwrongen? Weet je nog die dag van de laatste ruzie die ons dichter bij elkaar bracht dan ooit tevoren? Weet je nog die dag erna toen ons leven pas echt begon?…

Een snijdende kou Tot op het bot Iedere dag Uiteindelijk ben je bot Kaal Zonder huid Zoals een boom Tijdens de herfst Kaal Zonder blad Zoals een boom inslaapt Zich opmaakt voor de lentetijd Zoals hij dan in volle pracht zal bloeien Trots zijn bladeren gaat voeden Krachtiger dan ooit…

verzonken in dalen van stemmen gegil tegen de geest van vandaag gelegen in enkele uren muren heropenen traag want verberg de tonen van klinken bruisen de zinnen weer weg zijn woorden bedenken het wezen geprezen in zijn onderweg…

open ruimte die me thuis en vrijheid brengt verwonder ik me ongeremd en ongekrenkt over de liefde die ik voel voor jou ik koester je en zal je zacht begeren op zoete klanken symfoneren gepassioneerd als tangopassen samen op en afgaan in de tijd de tijd die onze onbekende grenzen nu nog scheidt beminnen, ont -zinnen, woordeloos door de dagen…

dansend sneeuwvlokje zoekt zijn weg naar beneden gejaagd door de wind…

daarbuiten dan sluit ik de ogen als het dan zover is gekomen en jij fluistert met de zuster over zij haar over mij houd ik me slapend en als het dan zover is en de dood zich treiterend ophoudt in het bed in lege lange gangen in spookachtige stemmen dan zal het eindelijk zover zijn dan wend ik het hoofd af schuif de pap opzij elke dag…

't Is waar dat AOW’ers moeten sprokkelen, een krap pensioen, het maakt ze leep en listig. Maar ook de Muze is niet altijd kwistig en ik zal nooit met rijm of ritme smokkelen. Het valt me dus flink tegen van die ouderen. Ik ga met poëzie toch óók niet frauderen ?…