Alle inzendingen over De wereld vouwt zich

schemerlicht, de tred van een vloeibare maan kruipt tergend langzaam langs het snijpunt van de dagen, hel verlicht wordt de cocon van de winterslaap waarin de tijd zich even liet verpoppen maar uit de zijn vliezen werd bevrijdt ik schuur en stamp tegen mijn rupsenhuid van ijzer, door schors van de seizoenen dichtgesnoerd waarin de wereld…

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

Mijn poes vouwt zich in de kleine doos, ogen dicht – van welbehagen.…

duinen huiveren westenwind vouwt helmgras oost grauwend bijt de zee…

Ik ben gek op hout Ik hou van hout Maar in de natuur Niet in mijn ‘bek’ Dat houten bestek Goed voor het milieu Maar niet voor m’n mond ‘mij niet bellen’ In de rugzak van m’n leven Zit naast een drinkbeker, koppie Nu ook een stalen bestek Want dat streelt m’n ‘bek’ Dan, dat in de vrije natuur Een lekker bakkie koffie Uit een warme…

Met wat zich allemaal voordoet--- In de wereld De zon hoog aan de horizon De maan die stilaan tevoorschijn komt De sterren die zich laten zien De vogels hoog in de bomen Ik hoop en hoop--- Dat alles beschermd zal blijven En dat de mens beseft--- Met wat hij allemaal heeft En niet zijn ogen sluit.…

We leven in een tijd van innovatie Zo is er nu een wasmasjien gebouwd Die alles droogt en ook nog netjes vouwt En op de Tech Beurs was het een sensatie Een staaltje futuristische know-how Ze noemen het de nieuwe 'Miele Vrouw'...…

Beeldvorming als geheel ieder deel blijft in essentie individueel, droombeeld die een eigen wereld beslaat gevoel in ontijdigheid verpakt waardoor een wederkerige gevoelsmatigheid ontstaat, ver van het fysieke ongemak de perfectie van alleen het visuele oogcontact tot zij de wimpers sluit, vlinder die haar vleugels vouwt en…

mijn wereld met gebroken delen splinters rechtop in mijn hart mijn handen bloeden maar het kan mij niets meer schelen ik ben het licht en al de scherven zat…

mijn wereld met gebroken delen splinters rechtop in mijn hart mijn handen bloeden maar het kan mij niets meer schelen ik ben het licht en al de scherven zat…

Een vlinder laat de wanden los, vouwt de vleugels open en dat, wat niemand nog kon hopen, gebeurt : het diertje komt bij hen terecht en de code gaat in hen weer lopen en hun wereld wordt weer vol en echt.…

jouw wereld is papier je knipt en vouwt versiert het leven met de mooiste kleuren verpakt met lint het dagelijks gebeuren voor mij was hout het fijnst om mee te werken het voelde aan als vloeibaar goud ik draaide freesde en polijstte de mooiste jaren bij elkaar zag niet hoe jij in stof vergrijsde je zag mijn vrienden komen…

Is juist een aardig iemand een eigen iemand en dat vinden dan vele anderen eigenaardig…

hij zoekt mijn lippen de wereld lijkt stil te staan ik voel zijn adem terwijl hij bevriest en omkijkt naar een man op de fiets met een pizzadoos op zijn hoofd Zijn ziel is in de war…

Zij vouwt zich open Haar slaap: een licht labiele lauwte. Haar gewillig gebinte. Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

op het middenpad van de winter vouwt zich een vrome stilte om het knisperen van een blad geen feest druist tegen dit kleine niet-gebeuren knisperen het enige woord dat mag in dit verder zo stille vers…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en hopen dat ontloken woorden morgen dagen…

Een boodschappenbriefje achtergelaten, verloren je vouwt het uit, strijkt glad leest hardop woorden vervuld Aan de hand van het lijstje loop je de supermarkt rond geboeid in het handschrift van een onbekende vrouw…

Gelukkig, die de stilte kent, Die, als de avond zinkt, De beker van vergeten drinkt En zich van 't leven wendt; Die mede met het licht bezwijkt In 't kleureloos verschiet, En kleureloze dingen ziet Waarin de wereld wijkt.…

Als zij stil haar handen vouwt zelfs lucht zacht zucht en met haar rouwt lopen lijnen door haar leven gebroken groeven nooit vergeven is de dag daar van beschouwen zal zij weer haar handen vouwen…

het oude echtpaar vouwt stil de dagen toe op het Meanderspad Vandaag in de nieuwsbrief van 'MEANDER' mijn haiku bij de rubriek: 'Meanderen'https://meandermagazine.nl/2021/07/nieuwsbrief-27-4-juli/…

Etter komt uit de lijven gelopen: de wereld is wonde, waan is haar zin.…

Veel erger dan de beving plus tsunami: Dat Fukushima-kernding in Japan Ik snap er echt geen ene jota van Het hele land is druk met origami Ze doen het, weet ik nu, niet voor ‘t plezier Men vouwt alleen de handen. Geen papier.…

met herinneringen zorgvuldig wegberedeneerd zet vandaag de nieuwe bril mij op een vreemd terras en vouwt rustig een krant die ik nooit eerder las drink koffie cafeïnevrij maar nu verkeerd in dit volmaakt moment kan een begin niet nieuwer zijn…

Beide handen vouwt zij open waar rouw langs rimpels loopt klinken klanken schrijnend rauw bot en luid krijst zij als huid op huid wil weken en het leven wil verlaten gehoord wordt zij niet meer nooit meer…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

Tussen de plooien van toneelgordijnen vouwt zich de ingehouden strijd. In rollen ingeleefd sluit je binnenste zich buiten tot je er niet meer aan ontkomt. Tussen de uitgevouwen bedgordijnen, herinnerend aan pijenstof ontpopt de ingehouden strijd tot het verstomt, het einde speel je niet, dat ben je.…

in de schittering van net dat ene plekje zon vouwt een knop zich uit de ontluiking is compleet als er een glimlach door ontstaat het gaat vanzelf, die knop een glimlach ook wanneer je de reflectie ziet van licht, van zachte kleuren en de hoop op je gezicht…

jij hebt wel trekjes van de hoge ochtendwind die in de vroege morgen al wat witte strepen vindt ze dubbelsporig vouwt want atmosferisch is het op die hoogte erg koud ze blijven zo langer in het gareel maar kleuren met zonsopgang rood mee…