Ik blijf dat wezen…
De larve sluipt door het schemerlicht,
de tred van een vloeibare maan kruipt
tergend langzaam langs het snijpunt
van de dagen, hel verlicht wordt de
cocon van de winterslaap
waarin de tijd zich even
liet verpoppen maar uit de
zijn vliezen werd bevrijdt
ik schuur en stamp tegen
mijn rupsenhuid van ijzer, door
schors van de seizoenen dichtgesnoerd
waarin de wereld zich telkens
openvouwt waaruit mijn naam
en ikzelf vervreemd gebleven zijn
laat de zon weer geboren
worden in het januarilicht
schreeuw me los, verlos
me als een vlinder in
haar ongebroken vlucht
de wind onvermoeibaar z’n adem verplaatst
mij over de toppen van mijn kunnen plaatst
waarin de ziel zich ongestoord kon verstoppen
ik blijf het wezen die zijn kindertijd verzint.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 2 januari 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie