Alle inzendingen over Februari

Dat is het eerste van de lente in de havenstad: een volle bries van de stroom, zo vol als het gelaat van een boerejongen die in een mondharmonika blaast, een bries die over de stad vaart en even onvermoeid is als die dorpsmuziekant. De wind die de eerste maal dit jaar een zelfstandige vreugde heeft gevonden. Enkel wind te zijn, tomeloos, mateloos…

als dit mijn laatste lente was: 'k zou naar de populieren gaan aan oudgekende vennen nog eenmaal streelde mij hun geur die steeds de morgen wekte de zwaluwen en mij (op handen draag ik zacht dit als herinnering) als dit mijn laatste zomer was: 'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde…

Slechts één keer in de vier jaar, prelude op de Olympiade, bestaat deze dag, deze datum, als je op deze dag bent geboren, ben je zo bijzonder, vierjarig slechts kun je vieren, dat je ooit geboren bent, mijn arme oom Henk geloofde dat zijn vader en zijn moeder welbewust hem geboren lieten worden op deze dag, welbewust, om hem te pesten…

in de luwte de dader en de zon drenkt gul met licht…

Zo aan het begin van deze maand waarin jij je in liefde waant Is Valentijn al weer op pad in gedachten naar zijn liefste schat Hij vertaalt wat er speelt in woorden Zonder enige schroom Begeleid door zijn akkoorden houdt hij zijn gevoel niet meer in toom Word jij zo intens door hem bemind dan weet ik bijna zeker dat jij zijn…

Wat macht'ge dromer en al-muzikant En beelder heeft zijn tent weer opgeslagen En weer betrokken na de winter-dagen? Of sliep hij toen ook op het barre zand En in 't nat loof, door koude onaangerand Of vocht, hij, die het alles kon verdragen: De koele hoogt', de felle wanhoops-vlagen Der Onbetembre, haar zo nauw verwant? En heeft hij haar…

Ze vertelt over het donker, duister van de winter, dat de heimwee naar de zomer ternauwernood verdraagt; ze zweeft in een soort gedicht over 't bruinverkleurde klimopblad waar de herfst het hart uit at maar de nervatuur vergat en door het frêle raster valt het bleke Februarilicht op knoppen barstensvol lente.…

zoals hij daar lag zo’n overbodige verfrommelde dag al vroeg in de avond in de prullenbak geworpen geheel in zichzelf gekeerd zoals ik hem vol deernis weer tevoorschijn haalde zorgvuldig wat gladder streek om de tijd die hij nog te gaan had wat op te vrolijken zoals we samen een koude overgebleven gehaktbal aten nog een wijntje dronken…

Vandaag was het een heldere dag Een dag die zomaar begon Een dag met een opgaande zon Een dag met pikzwarte rook Een dag met een hels kabaal Een dag waar het gras rood kleurt Een dag die zijn onschuld verloor Een dag die in brand staat Een dag van helse pijn Een dag die zijn onschuld verloor…

onlangs onverwachts zag ik magere hein die iets te zeggen had zo zei hij tegen mij een paar dingen eerst om te beginnen zei ik ik ga niet met jou mee er is te veel nog te doen zoveel nog heb ik hier waarvan ik houden mag wat nog lang niet klaar is voor mijn afscheid nu berg de zeis maar weg reis naar nergens verder maar kom…

als ik de gesprekken luister over de toestand in de wereld van ons klimaat en het milieu vraag ik mij stil stiekem af wat ons eerder dood doet gaan ons lichaam dat ten einde is of uitgeput de aardse bronnen fervent tel ik daarom mee de egeltjes en de hommels de roodborstjes ook en vinken met vurig vlammend de hoop op een comeback van de…

ze zeggen dat goud de herinneringen zijn misschien is dat waar maar die wil ik niet ik wil jou als ik je nodig heb omdat als geen ander jouw liefde mij warmt…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

weer een jaar voorbij weten wij nu vierend stond een nieuwe jaardag in de winkel van het leven jou dagend te wachten jouw dromen volgend hem zo omwikkelend dat vandaag de slingers goud en glitter glanzend ons jou weer vieren laten het geluk dat jij brengt is alles wat jij doet maakt in elke lach en traan van wie jij houden mag…

dat ik een bijzonder moment krijg een klein deel slechts van mijn verleden dat ik voor altijd dichtbij houden kan ik zou met als woonplaats mijn hart het moment in een kluis leggen die ik openen kan wanneer ik dat wil zo kan ik de tijd van terughalen kiezen van momenten van geluk en plezier bij alles wat wij hebben gedaan daarover mijmerend…

achter de horizon voorbij de heuvels staat stil verscholen in het struikgewas met wortels gegrond een oude druivenstok in zachte zomerregen in zijn blad verscholen zingen luidkeels vogels hun allerhoogste lied hieperdehiep hoera klinkt hun symfonie voor de jarige job die voor hen jij bent in extase zingen zij over al die vele jaren…

nu jij jouw jaardag viert tel ik niet de kaarsen omdat de jaren tellen die het leven verrijken in voor- en tegenspoed de intiemen momenten met mensen om jou heen die van jou houden zoals jij om hen geeft en er zijn voor elkaar wij vieren de herinneringen van grote en kleine dingen die ons voorbij marcheren omdat zij jou dat maken…

verbazend ontroerend en ontwrichtend hoe van de ene op de andere minuut ons mysterieus het leven veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt…

de onvergetelijke momenten van de herinneringen aan jou zijn mijn onbetaalbaar vermogen die mij onder de huid pulseren met de genoeglijke intensiteit ze helemaal opnieuw te beleven als een mooi album vol met foto’s dat ik steeds doorlopen mag met jou…

ik wens je een fijne verjaardag in de hoop dat alles in orde is in deze vreemde en lastige tijd waarin de liefde van ons vraagt elkaar nabij te zijn op afstand het maakt vandaag niet minder een dag vol van dankbaar geluk omdat wij terugkijkend genieten van de mooie momenten samen in prachtig zomerse maanden net zo goed als…

. ----------------------------------------------------- Zonneleen 76 14 februari 2002…

donder in het groene hout geeft een zomer nat en koud plus onrust op roestplekken laat bij brosse braakballen nu Pasen vroeg gaat vallen ronde eieren verstopt rusten februari gebaltst en gepaard gebroed in de windmaand maart werk je niet in de nesten voor in april uilskuikens…

(Gezien in De Kunsthal te Rotterdam, 6 februari 2011) Op haar knieën Voorovergebogen Mooie, zwarte Lange haren. Handen Bedekken haar Intens betraand gezicht Vanwege wat en waarom? Heeft z'op golven Van innige liefde Hevig gedeind Of is het pijn van een Leven niet te Leven, daar de wereld Zich om leegte bekommert?…

Het is nu twaalf uur de elfde gaat over in de twaalfde februari van het jaar des Heren en Dames 2017 Ik ben nu officieel 65 jaar maar ik ga gewoon door of er niks aan de hand is uit het gedicht van Gerard Reve: Drinklied aangaande het leven op aarde want god vorm me me m'n dochter is pas tien!!!…

De pastoor in het Brabantse Reusel Weigert aan Prins Carnaval de communie Want homo zijn in de kerk: dat mag niet Wat een schijnheiligheid zo’n geneuzel Priesters die spelen met kleine jongens Dat wel: door de kerk tot seks gedwongen ------------------------------------------ De Volkskrant 17 februari 2010: ‘Pastoor weigert Prins communie…

licht met de kleur van metaal gevangen in jouw ogen vonken spatten over hoog in de kale toppen van de bomen fluistert jouw stem ik waai mee met de woorden vurige handen ontdekken verse sneeuw zacht en zoet het proeft naar bijna voorgoed…

jouw ogen als sterren in die helder koude dagen toen de storm was geweken restten slechts mijn vragen jouw stem fluisterend hoog in kale bomen woorden zochten houvast een antwoord wou niet komen jouw handen bedekten de sneeuw zacht en zoet onder lage luchten was ons afscheid toen voorgoed…

Alles tegelijk De lente vond ik er in zachte geuren in witte bloesems in de wind De herfst bracht vallend blad in houten kleuren met sterke adem van een kruidenbad De winter was er in de kale bomen alleen de koude werd electrisch binnenshuis gevoed De zomer zong haar warme krekelliedjes de kikkers zeiden 's avonds alles na de tjitjaks…

wervelend tussen steunbeer en kerkmuur dorre bladeren…

Het licht wordt sterker de dagen blijven lengen tot het hoogste punt.…