Netgedichten

netgedicht (nr. 69.975):

toekomst die wij bieden moeten

als ik de gesprekken luister
over de toestand in de wereld
van ons klimaat en het milieu
vraag ik mij stil stiekem af
wat ons eerder dood doet gaan
ons lichaam dat ten einde is
of uitgeput de aardse bronnen
fervent tel ik daarom mee
de egeltjes en de hommels
de roodborstjes ook en vinken
met vurig vlammend de hoop
op een comeback van de natuur
zodat een groen park of bos
zoals gras weer vanzelf spreekt
waarin de bladeren niet grinniken
maar ritselen boven liefde en geluk
als terugkerende vlinders in de buik
onze drift tot nageslacht bevruchten
met toekomst die wij bieden moeten