Alle inzendingen over Gevlochten verdriet

Als witte duiven eens vlogen overtuigt geïnspireerd rond de aarde in grote bogen in de vredesvlucht witte veren lieten vallen op ieder land en continent als godenoffer mensen flora fauna had verbonden met een gevlochten lint van vredesveren…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

Mechanica zwoegt het voortbewegen van raderwerken, onderworpen bij wet en regel door feilloze finesse van fysica samen hebben zij de deeltjes en krachten tot elkander gevlochten uit liefde een kind in ruimte en tijd gebracht en quantum gedoopt die alles ontspoort en niets doet zoals het hoort…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

Hoe vaak kwam je al niet gewoon door de deur binnen met een glimlach op je snoet zoals ik je heb ontmoet. Ooit waren we bekende vreemdelingen voor elkaar vervolgens nu alweer vele jaren en weken een paar. Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven Ik weet waar ik vanmorgen al had moeten zijn, het lot besliste anders al gaf dat zielenpijn. Ik leunde vandaag wat op de tijd en zie de dag van vandaag zijn we bijna kwijt. Is nieuwsgierig zijn naar hoe het echt zit niet een ader een lader van je gemoed…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Oud zijn, heel goed beseffen hoe jong zijn was en nu nog is, ik het gelukkig van geest nog ben. Moet je eerst oud worden en kunnen lijden om over andere tijden te kunnen belijden. Het is zien, horen en voelen van leven. Het is ontdekken en ontleden van het zuigende ook de vogels leren verstaan in hun ochtendzang rood oranje en roze durven dragen…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

Je wordt pas echt gehoord echt gelezen pas echt gezien als je er niet meer bent! `Je suis Charlie´ echt!…

Er zijn iets grotere verdrietjes, ze nemen meer plaats in beslag, maar dat is omdat: je niet eerder zoveel verdriet zag! Dan is er het enorme verdriet, denkend: dat overkomt een mens niet, is fout gedacht want echt: Het overkomt iedereen, goed of slecht.…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord.…

Haar hoofd zo vol van zorgen en het hart zo vol verdriet ik kan alleen haar tranen drogen maar problemen oplossen niet Het is me echt zo zwaar te moede wanneer ik haar verdrietig zie een arm om haar schouders leggen haar hoofd huilend op mijn knie En mét haar huil ook ik mijn tranen heb net als zij slapeloze nachten 'k heb nog steeds…

het gebeurde zomaar het leven in gesleurd op de wereld gepleurd en daar sta je dan met vraagtekens, waarom ben ik hier je verdedigt jezelf met woorden gehoord worden, zou mooi zijn, mooi gaan ik ben mijn ouders dankbaar en ik haat ze…

Waar wolken elkaar raken vliegen uren van verlangen langs aderen van eenzaamheid en treuren om wat is geweest sterren raken grijsgrauwe luchten, schijnen schitterend licht langs de avond op weg naar een nieuwe dag gehuilde tranen verdwijnen in geopende armen waar gevlochten vingers elkaar vinden in glimlachend samen…

al het kruid dat verschoten de ruimte beheerst die we eens hadden gevlochten tot een samenzwering in liefde en cadans nu grijpen we naar de eens gezochte paden en trachten de balans te ervaren waarin we liefde delen, samen maar ook in paren lief, jouw pad is mijn struikeldraad, want hoe kan ik houden van wanneer er wolken zijn die lager…