Alle inzendingen over Golfslag

Verdriet en vreugd is onze golfslag waar wij eens aan land gaan komen blijft een open vraag…

een lig-in-de-weg Altijd is er branding in minuut en uur golfslag van seconden Wij willen afstand overbruggen & tijd een dagelijkse strijd blijkbaar...tegen windmolens.…

In deze uitgestorven kustplaats vastgenageld in het zand zie ik hoe je ongenaakbare met roest bedekte lijf de beukende golfslagen onverstoorbaar incasseert. Het tandenknarsen van de tijd het wassende water de tartende zeewind weten niet van wijken ze maken je gestaalde hoofd koppen kleiner. Een albatros landt zwijgend op je hoofd.…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

de wind speelt in het zand tot aan de kade van steen het licht lacht gelig in een schaduwloze lucht mijn hoofd zit alweer vol van ongenode gedachten mijn hartslag stort zich in de diepte van de zee komt terug als een vochtige golfslag met het aanstromende water maar geen nood mijn onrustige gemoed volgt gewoon de weg die het volgen…

zekerheid efficiënt / en met veel golfslag snelt de beul af op de buit de mens / voert oorlog in extase ten goede of ten kwade van geen belang vrede / verliest niets van haar charme en voor alle duidelijkheid: mensen aanbidden elkaar mensen vermoorden elkaar niets nieuws maar / het beheerst mijn zinnen & maakt me radeloos…

Vraatzuchtige golfslag bijt op randen van betonplaten, die verweerd en smakeloos in het zilt rusten. Stormbrekers zullen de honger van de storm niet stillen. Een vloedgolf likt met gulzige tong en ontembare eetlust aan de troosteloze pier. En spuugt alleen het hoedje van de dame die naar een schuilplaats zocht weer op het droge.…

zo gul van slok en in haar schenken onbedaarlijk, klonk zij als golfslag van een kribbende rivier en 't sloeg het bijlen van de bomen ----------------------------------- uit: 'Een drifter', 2004.…

als het stille zand strandt in de golfslag en enkel water ooglicht vult -een behoedzame wader zoekend naar wat laatste wulkenresten niet te na gesproken - mengt zich zilte ziel met zee rouwt ze om haar diep geheim verborgen waar het wrak dat ooit haar leven was in de onderstroom tot de bodem is gezakt zwanger van de heimwee en zie de zee…

Soms, zoals nu, denk ik mezelf aan een avondmeer, golfslag eenvoudig zonder sprookjes, een wereld waarin nacht valt met overgebleven lichten, oranje, likkend aan het water een auto in de verte en ik alleen aan de oever onder de bomen met gedachten die niets vinden geen zinnen uit losse woorden niets dan woorden die haar zoeken in vergane…

Op de pier die als een wichelroede de zee inloopt, links restaurant rechts piratenclub kom ik je tegen stevig, koude handen, compact Je lacht als je me hoort over jou De gecomprimeerde loop, die jij als compliment opvat en wij we kijken naar buiten hoe mist verderop de golfslag bedekt We vervolgens in elkaars ogen opengaan en verdwijnen…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

nog zijn de meningen verdeeld over schietlood en kompas tot averij komt het niet meer een eigen koers in oude klompen niet giftig opgetuigd met woeste tijden van weleer ze deinen in broos water de golfslag al voorbij het laatste zeil gehesen overstag was er nooit bij lager wal zal hen niet raken hun vrijheid is te groot zo ver uit…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele, korte golfslag komt de dagzijde in flessenpost aangespoeld met een nachtpauwoog.…

mag ik je golfslag voelen de zee van warmte koelen met hier en daar een blokje ijs dat snel versmelt bij raken natuurlijk op de heetste plaatsen daar waar de zon je heel gevoelig kust en ik je passie tijdens nachtelijke uren blus ontspan maar in genieten je tepelt eindeloos cool maar straks als vloed het zand weer gaat begieten…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

opdoemend uit naamloos water roep ik jou als een kind dat niet kan spreken langzaam vervaag ik een golfslag vindt mijn hand tilt mij over bergen in vormeloos wit begint de aarde opnieuw opnieuw valt de regen verwaait het zonlicht hoor ik jouw hart drink ik de beker opnieuw proef ik jouw liefde waarmee jij geen raad weet…

Vaart hebben we gemaakt eerder met de stroom mee dan tegen Wind is opgestoken wakkerde aan wind uit uiteenlopende richtingen Het voerde ons naar zee de golfslag kalm dan golven,huizenhoog Van averij weten wij en droever: het zoekraken van riemen Maar aldoor is er kant en wal veilige ree en oever.…

daar bij de poorten van de zee ontmoet ik lucht in water aan de grens van zout en zand neem jij me mee naar zoete golfslag, rollend als een schelp naar later mijn linkerwang is warm rechts als uitgehouwen steen waar jij me brengt, gaat niemand heen slechts ik in dromen boven omgewaaide bomen leeft de hooggeheven maan we moeten…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

dobberen wat in het water de golfslag verstoort hen niet het zijn diverse soorten als waterhoen, eend en fuut op de wal staat een reiger in zijn grauwe verenjas standvastig tuurt hij naar beneden naar het donkere oppervlak in de bomen rondom het water huizen diverse vogelsoorten hun zangkunsten zijn voortreffelijk geen les is er aan…

kleuren van de wind Kon ik de richting maar verplaatsen Maakte de kracht mij te kleurenblind om het wilde spel terug te kunnen kaatsen Kon ik maar zwemmen in de aarde Dan verdronk ik niet, diep in haar klei woelde ik zelf in zijn gebluste waarde De reddende oever steeds dichterbij Kon ik maar rennen op het water Dan sprong ik over iedere golfslag…

Een mast en eigen baas arbiter op een botter in een gevecht met de zeeboezem Onverwondbaar en hoogbouwend sla jij jouw golven om mijn oren in het vaarwater van mijn hart Eenmaal staande op vaste bodem hoor ik nog steeds de golfslag ruisen maar de herinnering verwatert Ga voor me staan, nog een keer en overspoel me met jouw liefde laat…

Roerloos sta ik hier te wachten, daar beneden zonder golfslag, in een met sfeer verlichte hal. Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel. Jammerlijk blijf ik dromen, over het zuiden in de verte, over een zoektocht naar gevoel. Eerbiedwaardig blijf ik wachten, op het liefdevolle zuiden, mijn enige echte levensdoel.…

de avond valt het laatste licht van de dag ons wordt aangereikt wanneer we in elkaars ogen verzinken dan gaan we wereldreizen samen in volmaakte dromen als twee druppels water in een oceaan in luchtbellen die beeldig bloeien met een passie waarvan men niet meer geneest die steeds opnieuw verblindt een ongerijmde strandafzetting een golfslag…

meisje met je mooie ogen meisje met dat kuiltje in je kin jij hebt mij destijds bedrogen weet dat ik het misselijk vind meisje met die fraaie benen met die lach op je gezicht waarom ben jij toen verdwenen werd dat godvergeten wicht meisje met die fijne handen meisje met die golfslag in je haar in gedachten naar verre landen niet met mij…

't was eerst maar een spel werpen met bloempjes spelen met woorden eerst een beetje eigenliefde dat we ontwaarden in elkanders ogen waarin we steeds dieper konden verzinken de kalme golfslag die 't zandstrand kuste werd geleidelijk opgejaagd door westenwind en schuimtoppende baren verhieven zich en 't water spatte vermengde zich…

Ze doet het keer op keer doet ze het gaat schaamteloos al haar oevers te buiten tilt zichzelf onverschrokken naar een hoger niveau tot aan velden en weiden likt aan deuren en ruiten verdrinkt het landschap in haar kolkende golfslag geen meanderende stroom zoals ik haar ken wel een losgeslagen, driftig element ze doet het éen keer om…

Mijn golfslag kan verbazing wekken Mijn branding speelsheid en plezier Dat maakt een mens half waterdier Het strand kan ik met vondst bedekken Ook klos ik meters Brussels kant En spreid die uit op vochtig zand…