Alle inzendingen over Haar mantel wordt la

à la retraite de Namur? Geen perk, geen zerk, geen naam, in die onooglijke vlek, in Erneton-sur-Biert. Mijn vader schreit.…

Op bezoek bij Tante Gery, 93 jaar oud, Feestdag, 1ste Paasdag 2018, Huizen Ze was weer even terug in mijn beleving mijn eigen moeder mijn overleden moeder Phina Krediet-van den Bos in 2009 overleden op 96-jarige leeftijd en 5 maanden Ook zij was in de laatste jaren van haar leven overlevende geweest op een gesloten afdeling van “De Burcht…

In de gauwigheid 'k zocht en 'k vond het als vertaling is het niet een leukigheid ( à la va-vite )…

La solitude m’embrasse, je ne peux pas sortir. Il n’y a pas de point l’abattre. Pourquoi ? Quand toi, ma force, m’a abandonnée. Ce sourire, les étoiles s’estompent. Pur, émouvant, aimable. Je me sens perdue. La danse était de nous, avec tes yeux faces à moi. Nous, seulement nous, en volant sur la terre.…

Ik ben een rots in de branding van de zon Ik ben een rots in de woeste golven van de zee Ik ben een rots met een stenen mantel om me heen voor tegen de pijn Toch kan ik niet de rots zijn die ik wil zijn…

we los En dus verloren zullen raken Zoals notities op een schouw Of als brieven in een la Of als de bladzijden van een paperback…

We liggen in jouw bed, alweer is het verlangen sterker dan wij samen. Het zweet parelt in heet beamen de natheid naast ons naakt zijn neer. En weer is elke ruit beslagen, wentel ik mijzelf in de overdaad die met jouw lichaam samengaat in tijdloos wederzijds behagen. Dan stopt geheel en als bij toverslag heel de wereld, ook mijn hart,…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Ook God ging dood, gelijk een mens en heel zijn leven bleek een leugen. Niet zijns dan was de schepping eigen, maar hij niets dan een vroeger wens. Niets meer dan ooit door mens geschapen, een langzaam vergeten waanidee. En God ging dood, maar zeer tevree, want God had nog een laatste wapen. Hij liet de mensheid voor wat het was, angstig…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

ik ben een gekooide kamerplant gekluisterd in een kamertje aan een rolstoel maar in mijn beperking is plaats voor alle sterrenstelsels een tuin vol bloemen een berg liefde en tederheid en zelfs voor een kussentje onder mijn kont mijn gedachten zwerven onbelemmerd en vrij de nacht verduistert ze niet ik ben een jonge god…

cigarette Dubec La Cigarette du Connaisseur alle dorpelingen zijn kenners zij roken la cigarette Dubec Kinderen zijn vuil huizen ook Mijn land zondag alpdruk boos…

gebogen leunt zij voorover, de zwijgende zwarte mantel het hoofd door ellebogen gedragen om de Geest middels deze menselijke pilaren naar bezieling te vragen de houding bidt in geborgen vuur doch ook in deemoed geknield teneinde de beklijfde levensdorst te laven…

in de mantel van mededogen waar geluk zich voortbeweegt in speelgoed van eigen taal op aftandse zwenkwielen schoorvoetend stomend stuivend op de tast bijeen gedreven in straten van sprookjesdorpen waarin je vrijuit mag spelen daarin leef je op de plek waar je schuilt in onwezenlijk schreeuwen en kraaien in het pretpark van jouw…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

In de spanne luwe stilte In de wieg van ’t glooiend mos Lig ik: boven vaart de zilte Zeewind over ’t neigend bos. Al de toppen wuiveblinken In der zonne gouden lust, Wijl de dorre bladers zinken Om mij heen tot rosse rust. IJle vogelvluchten rissen Achter weemlend twijgenweb: ’t Zijn de meeuwen die gaan vissen…

Geen zorg, trek maar aan mijn mantel, hij is gemaakt van liefdewerk met oud papier voldaan.   In het voorpand huist mijn tante. Als ad interim van God spreekt zij met vele stemmen en ik ben haar complot.   Vader kijkt de knoopsgaten na en telt het stiksel zorgvuldig. Is hij onverhoopt een steekje kwijt? Dan zoek ik hem geduldig.  …

In vrijheid leven Ademen zonder de geur van explosieven en angst of het gruis in je keel van ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood…

een doorsneden mantel aan de goddelijk noodlijdende is een boodschap van Gods Woord. Sint-Martinus in het dorp zetelend in zachte tradities: de zingende kinderen, de vuren, de koekenbak. we zullen bewaren in een mantel van Liefde, ‘nog honderd jaar en enen dag’.…

Na een rommelig liefdesspel, staan hermelijns haren recht overeind, want de mantel is bevlekt naar het schijnt, en hun paleisje lijkt de vrijmarkt wel. Zij wil niet boos op hem zijn, lacht erom, en zegt:'Jij was toch wel een beetje dom.'…

Voor M. L. R Wat hebben wij ontzettend veel gemeen De zware, onderdrukkende gebeden Wat wij met onze knuffelberen deden De kleine dorpen, God die niet verscheen Een dierbare die op een dag verdween De plannen om te vluchten die wij smeedden Wat hebben wij ontzettend veel gemeen Een keel tot aan de rand gevuld meteen Toen bleek dat Sint…

Geluk slaat zijn mantel om mijn schouders van weemoed gehuld in zijn warmte dromend in zijn duisternis word ik wakker ik sta op ik droom niet ik ben gelukkig…

Als een mantel past hij naadloos zonder knopen glijden seizoenen langs dagen en nachten zijn huid raakt haar taal als een jas past hij…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

Toujours la même, la même histoire 't Is weer hetzelfde lied, Wat ik voor morgen maken moet Onthoud ik telkens niet Twaalf maanden in een compact ding Een businesslijst voor taken 'To do' voor je privé beslommering, Voor eìgen zaken Het wereldweb dat mij verbindt Toont als publiek perpetuum Wat ik bedreef, in woord en daad Maar wat…

De hoogvlakte van La Défense waait iedereen klein. Het ontzagwekkende ontziet niemand. Wat doe je hier? (Parijs, mei 2010)…

het Vlaamse Belgenland een constructie gebaard als misverstand koopman koning Willem Eén gaf de zuiderburen wel erg veel subsidie daar krijg je narigheid van na een opera zijn ze uit de hand gelopen in La Monnaie relletje rond La Muette de Portici de Hollanders snel via hazenpad afgedropen Van Speijk sprong zelfs een gat in de lucht…

Een heel oude bisschop uit Spanje had een rode mantel met veel franje. Wassen had hij nooit geleerd, dat ging dus goed verkeerd, want na de was was hij niet rood maar oranje.…