Alle inzendingen over Hoopvol

Blijf bij de realiteit en wees voorbereid er gebeuren vreselijke dingen om ons heen het is alles voorspeld tranen en zorgen diep verborgen een leven in vrijheid welvaart of wat de tijd ook voor ons in petto heeft geef me je hand en laat de hoop steeds overwinnen met elkaar in één geest van liefde en Waarheid verbonden…

waar de nacht mij zal leiden door het dal der dromen het tastbare verdwijnt illusies bekoren ontwaar ik jouw beeld waar de sluiers breken nevel verdwijnt in hoopvol licht beleef ik het dromen van wij ooit samen ik loop door het dal de illusie verdween…

Het raam beslaat door mijn gedachten ik teken letters op de ruit door vochtig waas zie ik hoe je lachte voel nog jouw lippen op mijn huid ik tel de uren van verwachten kijk de wijzers snel vooruit stil en hoopvol blijf ik wachten ja ooit komen dromen uit…

de Almachtige voor Wie geen tijdperken gelden ziet hoopvol toe op menselijk doen als de vader die vol geduld wachtte op de thuiskomst van zijn verloren zoon.…

Er is moed voor nodig om te beginnen, het gezicht van aarde hoopvol te vinden, de ochtend een gelegenheid. ---------------------------------------- uit: 'Een hond van Pavlov', 1969.…

het druilt in de stad somber en alles is nat Op de kille vlakte van plas en steen hippen een kraai en duif rond een oliebol omzichtig gepik van deze twee en hoopvol dansen twee spreeuwen eromheen even sta ik stil en aanschouw het tafereel dan ga ik mijn weg als evenzoveel…

wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen met een hoopvol…

Mijn gezicht tekent zich met dromen dat hoopvol spreekt dat de ervaring van gisteren door de jeugd van morgen wordt meegenomen.…

Als ik je stem zachtjes hoor fluisteren, blijf ik geboeid en hoopvol luisteren, op die alles verlossende beslissing, nee schat, je bent geen vergissing, ik wil je nooit meer verliezen en mocht onze liefde ooit bevriezen, laat het dan snel weer ontdooien, we gaan dit nooit meer verklooien.…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

Doorleefd gebed gesterkt tot aan het einde hoopvol wachtend tot ik samen val met Hem.…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Door herinneringen klopt hoopvol mijn hart die haar dynamiek in een visioen bewaakt. Getailleerd belicht tegen de schaduw gekoesterd in toonhoogte wat ons leven heeft gemaakt.…

Een hoopvol leven werd gewelddadig gedoofd. Wie dan nog in zijn medemens gelooft is nog niet van al zijn illusies beroofd. Rust in vrede Anne!…

Betraande oogjes, kijken hoopvol naar hem. Ik huiver van zijn trillende stem als hij zachtjes zegt : "Lieve schat, luister nou even... Ik kan jou je moeder, écht niet teruggeven..."…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De regen ruikt heel in de verte al een beetje naar de lente.…

De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De zon lonkt heel in de verte al een beetje naar de lente.…

lieve milan bijna al ben jij twee jaar veel te kort mocht ik jou kennen maar je zit voor altijd in mijn hart al zal het jaren nog duren hoopvol blijf ik op je wachten je dan te omarmen en met oma liefde verwarmen geduldig en trouw zeg ik dagelijks in gedachten lieve milan oma houdt van jou.…

De man... hij wacht...hoopvol!…

Als een verloren ziel loopt zij doelbewust van hem weg zoekend, hoopvol, loopt zij door op een uiteindelijk dood lopend spoor. Daar staat hij dan toch weer bloedend hart, zeer... twee verloren zielen knielen aan het einde van die lange weg. Vertrouwde armen om elkaar heen samen, nooit meer alleen....…

Het verraste toch weer hoe het donkere uur golven onzekerheid bracht lam slaan van leven verassing van vuur Is er nog hoop vroeg hij hoopvol in de verwachting dat het er was of anders snel zou komen Hoop valt te winnen als de wil aanwezig is maar die ligt willoos te wachten op vuur sprak de binnenstem dus moet je vechten met meer…

omdat ik aan je denk omdat ik weet heb van… schrijf ik alvast vogels die de lente willen vieren in eitjes ontstaat een nieuw begin van leven vragende geluiden worden hoopvol bedeeld grauwe kuikenveertjes kleuren langzaam bont zonnekracht geeft warmte en moed de zure appel wordt weer blozend zoet…

Verjaren doet je hoopvol leven al weet je niet hoe 't verder gaat; vertrouw maar wat je wordt gegeven, voor vreugde is het nooit te laat.…

Ik mat mij een pak aan En het wordt zowaar van mijn vege lijf getrokken Daar sta ik nu Rimpelend in het voetlicht Demotivatie uit te stralen In helderwitte strepen Publiekelijk en integraal Laten we er een televisieserie van maken Het schijnt dat vernederingen goed bekeken worden (hoopvol) misschien kunnen we dan nog wat aan mij verdienen…

Haar kus verliet de rode lippen hoopvol meegevoerd in de wind zoekend naar een innige liefde om in tederheid te worden bemind Maar die dwalende kus bleef zoekende verdroogde lippen vielen verhard uiteen zij ontving nooit de liefdevolle rode rozen slechts een roos gebeiteld in haar steen Zij had en gaf veel liefde…

Wat wrevel op de achtergrond maar och, er zijn toch zoveel mooie dingen dus loop er maar niet aan voorbij en durf je liedje hoopvol zingen.…

“I have a dream” zei mijn hart; ik dacht aan hem, zijn droom zijn wonder nu straalt hij indirect van schouders die de wereld willen dragen, hoopvol, strijdig met het witte hart dat velen in zich denken ik hoop mee op beter, waardig met elkaar en daar hervinden we het schenken van een wereld, uit één stuk…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…