Netgedichten

netgedicht (nr. 75.885):

de monotone galm van vergeten

toen het licht veranderde en tijd
bijna onzichtbaar
schreeuwde het verweesde dier
zijn weeklacht naar het onbekende

golven omarmden hoopvol nog zichzelf
ebden weg en verdwenen
in een zee van verlatenheid
waar de angst stierf

en vanuit een onmeetbare leegte
naderde de monotone galm
van vergeten