Alle inzendingen over ILLUSIE

mijn verdriet heeft niet iedere dag dezelfde naam soms kan ik het niet benoemen gevoel van lamgeslagen zijn in een overvolle winkelstraat omdat ik denk jou daar te passeren een onbekende vrouw die langs mijn lichaam gaat laat jou voor even wederkeren…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

Vanuit het idee dat uiteindelijk alles illusie is kan er geen waarheid bestaan behalve de waarheid dat niets zeker is…

Het leven is sinds kort alleen maar desillusie; het toegedacht gevoel gehoopt gedeeld maar niets ervan blijkt waar. Herrineringen lopen langs en gaan naar rechts of links van waar of niet maar komen allen uit bij graag gewild maar nooit geweest.…

De illusie van contact langs digitale wegen. Vriendschap verbeeldt zich dat er iets in een netwerk kan worden verweven. Foto's amicaal; on-line voorzien van weinig taal. Icoontjes, lachebekjes illustreren iets met menselijke trekjes.…

Ik besef dat ik illusie is. Dat ik ben. Ik ben dat. Ik lééf gebonden en vrij. Zonder te vragen waarom. Zonder te voelen hoe. Zonder te weten wat.…

en toen ging het licht uit sprong ik vooruit zonder dubbele bodem wel met wanden dichtbij voor de illusie dat ik gleed de vaart was voor mij die afgelegde massa registreerde maar het eind kwam niet nabij bodemloos snakte ik naar info zonder enig houvast ik wachtte op confrontatie om te bevestigen dat ik ergens was…

Het hart dat geen maat meer kent ontregeld door begeerten en de lust hart zo diep en o zo groot hongert naar de nooit geproefde smaak al klinkt het nog zo zwaar alle illusies reeds lange tijd begraven.…

Zilver vleugelend gevlieg zwerft door de graven van de levenden gewaarborgd door schaduw van zenuwslopend gesloop van de gedachtebeelden kronkelend kruipend door donkere hoeken en natte wanden van hersenwormsels die werelden vervormen tot illusie van geflipten…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

De illusie die ik nu bewoon Heeft vrolijke gezichten En overal waar ik haar vertoon Oogst ik goede berichten Krampachtig bijna houdt zij buiten; Tijd, belang en stil verlangen Maar door haar vriendelijke ruiten Kijken zij broos, als toch gevangen De illusie waar ik nu in woon Doet mij er aan geloven Zij die mij als de wijste kroont En…

Zoekend naar jou Maar kan je niet vinden Je ogen zo blauw Dat ze me bijna verblinden Je geur warm en zoet Je zoenen intens Vertrouwen en moed Een bijzonder mooi mens Je liefde zo puur Je emoties vol kracht Verlangens van vuur Sterk en toch zacht Grensverleggend Een toekomst, een doel Zwijgend veelzeggend Je volgt je…

wat je voor je ziet is de werkelijkheid niet je ziet mijn lach maar mist die traan wat je hoort is mijn stem niet die is lang geleden verloren gegaan…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

net zoals een droom oplost in werkelijkheid is het bij wolken op een afstand wondermooi flarden mist er middenin…

een woord vermoord een zin vergaat het verhaal staakt er is geen regel die overleeft deze leegte is gemaakt voor dromen, visioenen hoe je het beleeft en de illusie doorzeeft een hoofdstuk zonder hoofd onzichtbare punten mijn pennenvuur uitgedoofd de gevulde leegte vol van niets ruim van ruimte vol van gedachten over iets…

ach was ik maar niet zo denk ik vaak zoals jij me ziet een illusie: de schijnbare werkelijkheid van driedimensionale vergetelheid jij kleurt mij in met wazige tinten hersenspinsels op een kluit ach was ik maar niet te vinden achter jouw etalageruit…

Bijna stikkend in de drank Feestend op mijn manier Verlaat ik het oude jaar Als wil ik het gehaast verlaten Vuurwerk daar buiten in straten Getuigt de alom versnelde pas Vanwaar die haast ieder jaar weer De voornemens nieuw ten spijt Ook nu weer het nieuwe beleid Blijkt altijd weer een illusie Van dronken ontnuchterende feiten En het spoedige…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

laat woelig water roekeloos stromen baad onverbloemd en luister naar het zand neem me mee til me hoog, daar waar de nacht wacht weef vleugels in satijnen dromen glijdend naar de dageraad waar draden zullen breken en ik terug op aarde val…

smachtend naar eenheid laat emotie geen tijdsbesef toe? gedachtengangen kronkelen ondanks de helderheid ervan emoties zijn rekbaar mijn lichaam minder... geef je over aan het gegeven, overkom wat je wilde vermijden schakel zintuigen uit en ervaar slecht en eenzaam zijn enkel illusies de één van het perspectief de ander van de vervreemding…

ons leven vol illusies maar is het niet heerlijk om juist de magie ervan vast te houden in de palm van je hart te dromen dat je de wind hoort fluisteren en je eigen schaduw je toe lacht…

de achterkant van een gladde spiegel toont mij een andere waarheid dan aan zijn kwikzilveren voorkant hier mag ik gelukkig mijzelf zijn zonder masker of opgelegd pandoer die ik mij aanmeet in dit leven misschien is doodgaan wel doorheen aardse illusie gaan naar een andere dimensie…

steeds vaker denk ik voeg ik nog iets toe aan wat reeds is gezegd waarom aldoor herschrijven over hetgeen eeuwenlang telkenmale is opgedregd dat komt vooral omdat ik mijzelf zo geweldig vind en de onbegrensde illusie bewaar dat mijn inzichten worden bemind als ik met het diepzinnige delibereren in de ongekende lege verte staar…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist: ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…

In plaats van te genieten van de kleuren van het fenomeen wilde hij naar het begin van de boog om de kleuren te beklimmen een zoektocht die gedoemd was te eindigen in ontkleurde illusie…

Wanneer ik dacht dat iemand dacht, dat ik oud en lelijk ben, dan verschoot ik direct van kleur. Wanneer iemand over me oordeelde, dat ik naief of onnozel ben, dan ging ik het tegendeel bewijzen. Wanneer ik mooie bloemen lelijk vond, dan bleven zij toch prachtig bloeien. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die simpele waarheid heeft…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

Een droge spons verlangend Naar een druppel water Om weer te leven Te herrijzen Uit de zwarte nacht Als de illusie dan werkt De vuurvogel herrijst Zijn vrijheid tegemoet vliegt Waarom dan zijn de vleugels Zo kwetsbaar Zonder de illusie Verloren In de zwarte nacht…

Vanmorgen trok ze haar ochtendjas aan. De vroege winterzon streelt warmte over het land. Ze staat op de drempel om op stap te gaan maar blijft besluiteloos staan en sluit haar ogen, raakt met haar hand een onzichtbare poort aan. Balancerend op een Koord tussen nu en wat komt hangt een fractie van tijd. luttele seconden lijken wel een…