Alle inzendingen over ILLUSIE

een zinsbegoocheling een droombeeld in een kunstmatige voorstelling ik applaudisseer mijn koude handen warmer ik fantaseer mijzelf een illusie armer doek neer bloemen worden gegeven nog een keer deze rol is op haar lijf geschreven echter … buiten het theater een paar minuutjes later staart ze nietszeggend in haar zorgen verlangend…

In mijn dromen ben je dichter dan waar ik op hoopte in het begin. Maar als de wereld mij gewekt heeft, zie ik het toch weer somber in.…

Veel is wat verloren is. Liefde is wat geweest is met dezelfde ogen die kijken wat verdwenen is als jij vraagt wat ik wens in het licht waar jij alleen nog op een schaduw zonder fantasie lijkt.…

Soms is liefde zo groot dat je vlucht voor de storm in je hart het vliegt je aan met een kracht die verzengend is om in te branden bezit van je te nemen een zoete pijn ingenesteld in de zonnevlecht de gekte van alle dag leidt af van de onmogelijkheid leeft in je voort als een kluizenaar laat de illusie voor wat het is…

ILLUSIE!…

Vragen vervagen het antwoord blijft hangen in het luchtledige Angst om te weten Bikkelhard, de waarheid of is het verbeelding Vastklemmend aan dromen bang voor gevolgen Als illusie bedrog wordt.…

In jouw aandacht dompel ik me onder in stromende energie nooit gedacht een wonder wat een euforie verlangens zwemmen in hemelse regenbogen niet te temmen overdonderd door jou bedrogen prille liefde niet gehoord maar in de kiem gesmoord…

bevroren water lijkt op een begaanbaar pad tot je er doorzakt…

waar zon de koning is en vrede de koningin Het land waar geliefden warmte drinken uit elkaars handen Zo klinkt de hymne van een onmogelijke liefde De pijn van verlangen geboren uit de drang naar geluk, hartstocht en genegenheid De hunker van zoete smart, ondraaglijk wegend in eindeloos wachten Paradijsvogel, engelvrouw, schitterende illusie…

wereld vol haat, vol pijn, vol verdriet, zeeën vol tranen die de mensheid vergiet, hoofd vol herinneringen, ziel vol zorgen, geef me je hand, ik leid je naar morgen, naar een wereld vol vreugde, vol liefde, vol geluk, zeeën vol champagne, proostend aan een stuk, tot de bubbels je doen stijgen en je wazig ziet, het geluk was maar voor even.…

zaadbollen kleuren papavervelden maanrood zielen bedwelmen…

Volwassen als men is, zitten haat en liefde erg dicht bij elkaar, met een logische illusie. Met liefde valt nog om te gaan, met haat wordt dat iets lastiger. In beide gevallen gepaard met een traan, van geluk, van verdriet of van verstorven illusie?…

Vanuit de idee dat uiteindelijk alles illusie is kan er geen waarheid bestaan behalve dan de waarheid dat niets zeker is…

hoe lang duurt het voor je niets meer voelt en niets meer denkt tot je leeg bent, geen gedachten die je slepen naar een wereld die je ongewild goed kent tranen helpen dan niet meer je wilt er zelf niet aan, maar ondertussen weet je zeker dat je echt niets kunt verstoppen dat het, hoe je ook zou willen, daarmee heus niet weg zal gaan…

Waar alles mee begint is meer dan een woord of taal die men in een zin benoemt en wat een gedachte uitdrukt en wat verder reikt dan de blauwdruk van het leven, en wat zich uitspreekt in een streven, in vermomming tussen zin of regel kruipt, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf…

wellicht is leven slechts illusie een ingewikkeld spel in hogerhand zonder ander oogmerk dan vermaak of tijdverdrijf en is de mens een onverwachte complicatie met eigen onbeheerste wetten van gevolg en oorzaak spoorloos op te heffen na verleende dienst…

Eer ik de kamer van het onbekende zwart zal binnen treden. Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

Alles is mooi Ik denk dat ik ontdooi Ik zit naast jou in de kou je laat me stralen je bent de ideale je bent prachtig je luistert altijd zo aandachtig je geeft me een kus ik word hystericus kon je nog maar bij me zijn ik vond het zo fijn maar toen ontmoette je haar het einde tussen ons kant en klaar…

Wanneer de vijand sterker is, heeft een gevecht bij voorbaat geen zin!…

Vaak wil ik met dichten proberen U bij voorbaat te illusioneren. Ik laat u daarbij bovendien Het achterste van mijn tong dan zien Om u te imponeren. Misschien lijkt het vermakelijk Maar het is toch niet zo smakelijk.…

Terwijl wij vrijen en onze weldoener Eros bloeit en de valse glitter verdwijnt slaat de zee het rotsgezang met water dat wil schreien om het harde deel van ons beiden terwijl de kraaien vallen als hartaanvallen van het doods behang dat scheurt omdat wij vrijen dromen wij teveel.…

de nacht bracht mij de schaduw van je kus in mijn verbeelding was het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van een nieuw lief tenslotte weet ik nu zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terug bij het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat in het niets dan, tegen beter weten in…

Je bent de illusie van mijn illusie, de man die niemand kent, het gevoel van mijn gevoel, onbekend, nog niet verkend. Ik sta in de schaduw van jouw schaduw en kijk naar je gezicht, deels helder, deels duister, maar van binnenuit verlicht. In mijn droom, droom jij van mij, toch ontwaak ik steeds alleen.…

Jouw virtuele woorden hadden toverkracht alleen het einde van de act blijft onbekend…

Haar vulpen schrijft de blues waar verleden laag bij de grond ligt danst zij wild op jong groen gras en vertrapt meedogenloos nieuw leven ademloos kijk zij niet meer achterom geeft hartstochtelijk gisteren een schop en klein als zij is, schreeuwt aandacht om wie zij ooit was voor de vernedering die als een rode draad haar leven beheerste…

Helaas moet ik wederom machteloos en zoveel pogingen verder in de tijd erkennen, dat geen echte dichter in mij woont, maar wel een wens, een hunkering, illusie.…

Als niets is wat het lijkt Blijft er niets meer over…

Ver van de onvindbare bron hijgt het water, van sijpelen en stromen moe, ruggelings uit eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen strenge bomen als stille bewakers gewapend met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van…

Leven tussen illusie en hoop mijn fantasie gaat op de loop ik wil wel maar hoever wil ik gaan te dromen van dingen die niet bestaan Laat me nog maar even dromen van dingen die toch niet zullen komen het is een onschuldige illusie ik leef tussen hoop en confusie…

Hoeveel houdt u van een gedachte? Meer dan van een levend mens? Hoeveel eert u een waanbeeld? Meer dan alle prestaties van alle personen om u heen? Hoelang blijf ik voor u een schim? Hoelang blijf u mij nou negeren? Hoelang moet ik blijven bidden, tot dat u mij ook zal eren?…