Alle inzendingen over In

Ik zoek je In blikken van mensen Op straat Ik voel je In eenzame momenten Als het donker is Ik vind je Als de zon schijnt Bij elke zachte bries Ik hoor je In mooie muziek En klanken Ik draag je In mooie herinneringen In mijn hoofd Ik koester je En draag je in me Elke dag…

de loop van bieren beneden de rivieren gaat van blaas naar zee…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

morgen zal slechts uit papier bestaan papier waarin ik je glimlach vouw samen met het laatste licht jij laat me alleen en gaat me voor naar een dag nog stiller dan vandaag wanneer ik in mijn lichaam ween dieprode woorden en de lucht grijs staar door het breken van je ogen vang ik je stem in lege wolken want morgen zal zijn…

Hoe taal verrassing werd een woord inzicht gaf zo simpel als een deur die opengaat op een weids heerlijk landschap of op een stad. Lissabon bijvoorbeeld Het allerlaatste woord geschrapt.…

De rohypnol sust me in diepe slaap terwijl een zekere merrie veulent in de late nacht; zonder de droom van een belofte geen esculaap, zo de hengst het aanbreken dekt in remanente dracht.…

Als wanneer je het lot in eigen hand omkeerde zou je nog gevoed door iets het wederom wenden; een blanco leven kende even kleur voor je je weerde, voor het leven in te winnen na het zenden.…

De misthoorn loeit, het geluid is bekend Zodat je er eerst onverschillig voor bent Maar dan ontaardt het geluid in 'n beklemmende kreet Dan voel je, dat je alles nog zo goed weet Je regelmatige gang op die misthoorn af Tot 't huis waar de GELIEFDE woonde... Nu rust ze in haar graf De misthoorn blijft pal op zijn post De mist van het verdriet…

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…

De put is diep waarin ik zit ben bedrukt voel me niet fit. Weet niet hoe ik erin ben gekomen want mijn verstand was me even ontnomen. Wil eruit, naar boven zoek naar een touw wie hélpt me nou. Heb de kronkels uit m'n kop geschud raak nooit meer beklemd nu ik de put zélf heb gedempt.…

Laatst zat ik en met het oranje-gevoel in de trein naar een comic over onverwachte schetsen onder ogen; een zwarte mij opnieuw in de mystieke nacht deed zijn, onvervulde dromen haar even over mijn oranje bank gebogen.…

juni 1993 - juni 2003 palet van gemengde kleur terpentine, schilderslinnengeur tabak, as, Old Spice en bier flessen leeg, chaosrommel alweer een goed glas gevuld met gebruikte penselen ik verstop me want verfvingers op de smetteloze moeder deur, wij hebben allen aparte kamers en jij een minnares om de hartstocht te delen. ik lijk op jou…

Het is mij een droom te ontwaken door een hand op het haar en de slapen en de streling van zaaien en rapen meer dromen te voelen maken; hoor in het omhullend geruis van een adem de zee, de wind op een lang, leeg strand, en een kind ver van het ouderlijk huis - Zij vroeg mij waar we nu waren. Het was herfst in mijn droom en ook buiten…

In de rij voor de pinautomaat gewoon 'n doordeweekse dag ergens in nederland in de rij voor geld ... In de rij bij de bakker gewoon 'n doordeweekse dag ergens in rusland in de rij voor brood ... In de rij voor 't stemlokaal gewoon 'n doordeweekse dag ergens in argentinie in de rij om te gaan stemmen ... In de rij bij de waterput…

Ik wil niet klagen Maar dankbaar genieten van de dagen Dat we samen hand in hand Wandelen over het strand We durven niet te hopen, Hebben te veel gezien Maar toch......mischien? Zoekend naar schelpen in het zand, Voel ik boven ons Gods hand Als dan ieder van ons zich blij en gelukkig voelt, Dan denk ik, ja zo heeft God het bedoeld.…

Al je zorgen over morgen Zijn nu in je hart verborgen Je neemt ze mee voor de laatste keer En ik zie je dan nooit meer Samen intensief geleeft in lief en leed Jij weet wat je me deed Nu nog zal ik van je leren En ik weet dat morgen kan verkeren Ook voor anderen is dit moment van grote waarde En al ben je niet meer op deze aarde Voor ons zal…

‘t Is jonge Rutte man op onderwijs hij spreekt van nieuwe dat is snelle tijd in vijf jaar, dat is nu de fletse eis waarin studenten worden opgeleid Hij kuchte op de pijnlijk rake vraag het sneller kunnen is iets van vandaag…

De bomen dorren in het laat seizoen, en wachten roerloos op de nabije winter. Wat is dat alles stil, doodstil..... Ik vindt er mijn eigen leven in dat heen gaat spoeden. Ach,ik had zo graag heel heel veel willen doen, wat verzen en wat liefde,want wie wint er ter wereld door klagen of door huilen? Ik ga dan stil en tevree, en neem geen…

In het diepst van mijn ziel heb ik een geheim gepropt wat ik ooit verdrongen heb zit erin verstopt. Iedereen heeft zo'n plekje met 'n verborgen gebeurtenis en het blíjft verstopt op dat plekje in de duisternis. Misschien wil ik ooit m'n geheim aan iemand kwijt wetend dat ik dan van 'n duistere last ben bevrijd.…

Men spint als een krols konijn vol hormonen rond een ieder door in stilte te dromen van het intense tot zelfs pijn Doch liefde rijpt veel vaker tussen de oren Ik ga voor ruimte met zilt water wit zand wuivende palmbomen strelende wind gekuste liefde van zoet rode wijn gedompeld in passie In mijn dromen met iemand die…

Toen het verdriet onder jouw huid kroop, zag ik je wenen langs de rand van je hand. Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen…

Laat me sterven in gebeden van de wind Laat me doodgaan wanneer de zon de eeuwigheid overwint Laat mijn tranen in de wortels van de bomen verzinken Mijn verdriet zal in de stilte van een rivier weerklinken Maar laat mijn leven verdampen in eeuwige fonteinen van het licht Ik zal bestaan in elke druppel van de regen…

Een plek waar je alle gevoel van tijd verliest, waar er een blijvende, indrukwekkende stilte heerst een plek waar je een gevoel van leegte ervaart, waar hete tranen je de adem afsnijden een plek waar het in je binnenste woelt, waar je gedachten kunnen vluchten in een beven bang een plek waar een dof gesnik een rustplaats vindt…

De kilte overvalt me Net alsof ik bij je ben Het sfeertje en de warmte Alsof ik je niet ken Heeft alles je verlaten? Is alles nu bij mij? Kon ik maar met je praten Dat maakte me vogelvrij Heel even in de wolken Gewoon net zoals jij Dan nam je al mijn zorgen En maakte je me mij De druppels zijn voor morgen Als je het onder ogen ziet Alles…

Zag hem in de kroeg en was op slag verliefd op z'n ogen, knappe kop de kleding die hij droeg. Samen hebben we gedronken werd er, flirtend aan de bar, aandacht aan me geschonken en raakte ik nogal in de war. Maar dacht wel tussendoor kan ik deze man vertrouwen hij doet zich té mooi voor laat ik me imponeren door 'n wolf in schaapskleren…

Toe maar, ga maar doe je ogen maar toe je hebt je strijd gestreden ziekte, pijn, je kan niet meer bent zo heel erg moe. Jij mag nu gaan rusten na 'n leven van zorgzaamheid van vreugde en verdriet maar het was in evenwicht, wij raken je kwijt maar jij gaat door 'n tunnel op een wolkje naar het licht.…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

Tot over de grens wil zij verblijven in armen der vergetelheid zijn zacht geproken woorden nu genageld in haar ziel koesteren haar gedachten het zout verweven met het zand golft gebroken letters als schuim, zin voor zin zacht als harde waarheid in plots verloren leven samen een, maar nimmer was zij zo een, doch alleen met haar eigen…

tussen zilverrustige rimpels en zachte herinneringen teken ik cirkels in de tijd ik schets oude zomers en handen vol zee, blote schouders en dagen gedeeld ik schep wolken en verhalen, fluister sterren en beloftes, stapel woorden op de horizon, daar waar jij verdween nog één keer omcirkel ik zacht jouw naam, bevrijd…

Bij het krieken van uur tien (een enkeling nog te vroeg) in slakkentred zwalkend met voor verslaafden een snuifje stop de nicotine na de lunch verder tot Burgt der Valken Getooid met helmenpracht en nageslacht knellend geklooid dwalend door vochtige ruimten met soms brullende geesten tot als slang voorzichtig schuifelend gebogen door…