Alle inzendingen over J.C. Bloem

je vingers vlammen energie in alle kleuren van het leven met het zachte zonlicht en wat groen kun jij snelle groeiers weven als extraatje kleur jij aan het einde van seizoen een schitterende bloem in het lieflijk lispelen van de wind praat je met ze zoals moeder en kind zij hebben al hun hart getoond als zij meegaan in…

het nieuwe bloemenboek is zoek het oude is uitgebloeid en verdord het zaad veredeld tot er helemaal niets meer aan schort zij hebben hun zielen beknot het speelse is verdwenen omdat het oude als verdienmodel veel te lang is blijven domineren in het heden het baasje spelen van de mensen is de bloemen gaan vervelen zij verloren…

Wees een bloem in het centrum van je hart. Vol van geur, vorm en kleur. Als een openheid naar de wereld, je eigen levensbloem.…

Natuur, daar zit ik écht niet om verlegen, En ook de Dapperstraat boeit mij geen zier; Cultuur en kunst en hergebruikt papier, Daar heb ik van nature iets op tegen. Geef mij maar Monopoly met strategen: Langs Af naar Station West voor je plezier Gevangenis bezoeken als vertier, Of anders naar A. Kerkhof je bewegen. Veel is teveel voor wie…

Witte bloemetjes Spelend in de zachte wind Wuivend naar de zon Wachtend tot jij komt Om dan geplukt te worden Eeuwig geuren zij Witte bloemetjes Geknuffeld door jouw vingers Door vlinders gekust…

En elke nieuwe stad bloem die welkt herfst vergeelt het blad zijn alle steden zo zijn zij alle zo zo zijn alle Overal overal en nergens overal is nergens overal dezelfde bonbons droef in glazen parelt drank er is geen dorst een liedje is overal van liefde en overspel zijn alle steden zo zijn zij alle zo zo zijn zij alle…

Hoort het suizen van de lucht waarin honigbijen zoemen neemt uit die somberheid de vlucht naar het land waar bloemen bloeien.…

Je gaat weg, maar zie mij, als een bloemetje, een groen plantje, niet veel hoger dan het gras, met kleine lichtblauwe blaadjes, die je zal herinneren, aan hoe ik was. Vergeet je me niet.…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

’t grootste plezier dat er is is de groei van een amaryllis in die kleine bol zit zoveel kracht die uitgroeit tot ware bloemenpracht waar je weken van kunt genieten voordat de kleuren gaan verschieten daarna verlept het blad ach ja, dat was dan dat rest de herinnering aan ’t wonderlijke ding het gaat werkelijk je pet te boven dat al…

het ging jou niet om de mooiste kleurigste of meest exorbitante bloem uit het boeket van leven het waren de stralende ogen en lach als jij haar onverwacht aan een ander mocht geven jij hebt gezocht voorzichtig geplukt gekozen uit groot en klein iets dat bijpassend moest zijn het is niet allemaal over rozen gegaan omdat zomeren voortijdig…

ik pluk je niet mijn madelief omdat jij de kou trotseert en zo het bloeiend leven eert omring je met mijn stevig gras in samen peinzen hoe lang en mooi de zomer was als dadelijk de eerste sneeuw gaat vallen zullen vlokjes jou versieren met hun schitterende kristallen zullen wij onder de witte deken duiken schuilen voor de vorst en…

sierlijk neeg het glas naar de vorm die ik voor ogen had subtiel vertakt spreidde zij haar ijle stelen in de schikking die ik dacht rondde haar bloemen naar helder zicht waar zon uitbundig brak in alle kleuren licht…

Duizend op een rij werktuiglijk werk je snel door breek je hun nekjes Je negeert hun kroon neemt de kopjes met je mee om weg te gooien Je rust dan even ontlast de gebroken rug en sluit je ogen Het werk is gedaan velden liggen sprakeloos naast een rode berg…

Eindelijk lente pluk ik tulpen tot een boeket Voor haar die me lief is Voor kort of lang gemis Voor harde woorden of stil zwijgen Voor het plotse vleugellam Voor met ruzie dreigen Voor haar die me lief is Pluk ik tulpen Stuur ze niet uit Amsterdam.…

gitzwarte paarden staan tussen gele bloemen zwaaien met staarten het dorp met rode huizen verhult zich door bomengroen Tanka…

En buitentredend, dromensmoe, Vond ik het volk getooid, Werpend elkander bloemen toe, Doch ik heb niet gestrooid. Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

's Zomers als de bloemen bloeien Ga ik wandlen met mijn vrouw, Waar de koeien vreedzaam loeien In de groenende landsdouw. 't Zie de noeste landman ploegen, Hijgend, zwetend, blij te moe, 't Vogeltje vol vergenoegen Kweelt de Heer een loflied toe.…

paardenbloem jouw zaad wit doorschijnende bol wind: neem me mee blazen!…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit. En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.…

zoals wind de tere bladeren zacht kan raken laat jij steeds de knoppen ontwaken naar een schitterende bloei bestrijkt de snaar met lichte tonen om daarna met speelse akkoorden door te stromen tot een betoverende melodie zo heb jij mijn hand genomen me weer teruggebracht uit vreemde dromen naar een paradijselijke werkelijkheid…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan.…

Fier laat zij in haar forse schoot De tintelende bloemen staan, En heft onttakeld en ontdaan, De tuil nog, pralend met zijn dood. Zij kent alleen dit vreemd bestaan Van groeien en te gronde gaan Tezelfder tijd, in 't enge rijk Der kamer voor het raam te prijk, Door nood verschrikt noch vreugd verward, Want sterk en bitter is haar hart.…

Wie kent het beekje van de weiden, Waar bloemen wenken teer en bont? Mijn liefje en ik, we plukten beiden Der bloemen puik in d’avondstond. Doch geen der bloempjes in de weiden, Hoe rijk van kleur, hoe zoet van geur, Hoe lieflijk wenkend zij ons vleiden, Kreeg boven de andere onze keur.…

Daar in de wilde bloementuin loopt kronkelend een kiezelpad waar in de gouden schemering met kalme tred een jongen gaat De zongerijpte zomerlucht die zachtjes fluistert, knuffelt, stoeit de wegen van het leven kent vertelt hem waar zijn Mekka bloeit Dan ziet hij haar, de wereld zwijgt het ogenblik is ademloos maar in zijn hoofd klinkt…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

Hij zocht de bloem, bestemd voor koeken, die hij voor kerst moest bakken en ging die in een bloembak zoeken in plaats van in de zakken. De baas van Daan was niet zo blij en dacht: 'Hij zal wel zakken. 't Was dom: een paasbrood trachtte hij met pinksterbloem te bakken!' Het bakexamen kwam er aan. Hij zou z'n bul gaan halen.…

Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt.…