Alle inzendingen over K. Schippers OR stadsdichter van Ams OR Anna Enquist

Hoe de dagen mij ontkomen, steeds waait er een nieuwe tegen het raam. Een somber kind in de keuken eet niet meer uit mijn pannen. Zeldzaam is het oude leven dat voelt als immer. Intussen verwaaien mijn uren, ze zijn de echte, wat tegen mijn raam slaat is het echte leven, het huidige, dat van mij, dat van mij eet. -----------------…

We horen hem wel, de tamboer in de verte, maar luisteren niet. De maat van zijn stokken bepaalt onze stappen. Ook nu. Verwijlen wil ik bij een wals van vroeger, een dans, kind op de arm. Het spant ondraaglijk tussen toen en vandaag. Aan de mars valt niet te ontkomen. Woedend doe ik een greep in de muziekdoos van het geheugen, waar haar te…

Voor L. Mijn zilverharige vriendin en ik zijn als twee grote appelbomen steviger en heerlijker dan ooit in bloei, voor de bongerd gerooid wordt. Wanneer wij elkaar spreken, bijvoorbeeld over het best-bewaarde damesgeheim aller tijden, of over hoe wij ons voegen naar de wet van de wereld, almaar, en waarom, zegt zij mij: wij zijn bang…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…

Ik kreeg een hotelkamer met openslaande deuren. Zesde verdieping. Jij, al anderhalf jaar dood, zat tegenover mij. Ochtend. Een zeer lange neger bracht ons ontbijt, hij glimlachte. Tussen ons in schikte ik kopjes en messen. Ik schoof een croissant op je bordje, hier, dat vind je lekker, kletste ik. Gaan we naar warenhuizen, paleizen of gewoon…

Nog niet. De zoon moet nog trouwen, de oude nog stervan. Er komt nog wereldvoetbal en goudvissenbroed. In de reiskist vouwt zij de avondjurk, kinderkleren, gesloten papieren. Eetbaar de kleine vruchten en draken van koek. Op de steiger blijkt de kist gevoerd met gestreepte zijde. Leegte, lavendelgeur. Gisteren zwommen hier zwanen als schepen…

Het is een woord voor pijn die geen bestaansrecht heeft; je lijdt aan een afwezigheid, je snakt met hart en huid naar wat er eerst nog was. Wat afgesneden is dringt zich bedrieglijk op, je strekt je armen blind naar de verzaagde voet, een leegte, het verdwenen kind. Het is een naam voor wat zich voordoet in de zestien meter van de ziel:…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja, ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een…

Liggend ontwerpt hij het stadsdak, prent het patroon van bladloze takken tegen fel blauw in zijn brein, dat bloemkooltje, leeg nog en klein. Waakzaam ontvangt hij licht en lawaai, zonder oordeel. Honden, motoren, een boor. Ik duw zijn wagen en merk hoe hij schift, niet meer schrikt, scheidt wat hem boeit en wat niet. Hij verovert de woorden…

Mijn zoon stormt door het huis, een roffel op de trap. Hij is zichzelf een motor. Het lied dat in hem leeft ontsnapt hem soms. Ik hoor hem zingen op de gang en zwijg. 's Nachts is hij bang, hij twijfelt aan zichzelf, aan ons, de wereld. Ik neem hem in mijn arm en zonder spreken vaag ik de oorlog weg en kinderkanker, mijn eigen dood, het…

De roffel van zijn hart waarschuwt het kind dat op de schommel tolt en zweeft. Hij knikt zodra het landt. Het denken houdt niet op. Als zij gaan liggen in de nacht weeft hij een net van aandacht om het huis. Gedachten jaagt hij ver voorbij contract en kruising. Al het onverwachte is een nederlaag die slim wordt bijgezet. Niets moet hem…

Het klein hoefblad hield ik vroeger scherp in de gaten. Wanneer, waar, of het al. Ook de kale witte klaver en later de rode met de roestplekken. Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water. Nu kweekt mijn zoon zijn geurend riet op het balkon.…

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Vlijmscherp het zwaard Maar ook mijn pen Die mij leert mijn Agressie in banen Te leiden - en telkens Weer sta ik versteld Van de elasticiteit Van de menselijke ziel Ook nadat ik uit Mijn dagelijkse Wereld van ellende Te pletter viel…

Mens die zichzelf in de jaren Was kwijtgeraakt, niet meer wist Wie of waar hij was, En goede zorg kreeg die hem hielp Om weer dichter bij zichzelf te komen, Blijft weerloos achter nu de zorg Die voor hem noodzakelijk is Wordt wegbezuinigd omdat ieder mens Weer gewoon voor zichzelf moet zorgen; En nu ook de muziek die hem ten diepste…

De dag is al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken…

Eindelijk buiten. Water is water. Riet is riet. Een eend lijkt op een eend. Maar nu begint mijn vader (62) weer. Hij noemt waterhoentjes strijkbouten en vindt dat de maan ondergaat als de zon. -------------------------- Uit: 'Een klok en profiel', 1965.…

Een koe is een merkwaardig beest wat er ook in haar geest moge zijn haar laatste woord is altijd boe…

Parijs/Amsterdam - januari 1965 --------------------------------------------------------------------- Uit: '128 vel schrijfpapier' van K. Schippers (ps. Gerard Stigter).…

Ik heb je lief zoals je soms gelijk een gouden zomerdag bent nee nee nee ik heb je lief zoals je bent nee nee ik heb je lief zoals nee ik heb je lief --------------------------------------------- uit: 'Een leeuwerik boven het weiland', 1980.…

Tea for two heeft voor de oorlog iets voor mijn vader gedaan. En ook voor mij. Hij liep langzaam om het langer uit een huis te kunnen horen en miste zo lijn 2. In de volgende zat mijn moeder. ---------------------------------- uit 'Een klok en profil', 1965.…

Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is…

De grenzen van de beeldende kunst zijn verlegd: een schoen is een kunstvoorwerp De grenzen van muziek zijn verlegd: schoengekraak is muziek De grenzen van ballet zijn verlegd: lopen is dans De grenzen van poëzie zijn verlegd: de maat in een kinderschoen is een gedicht Bianca - 1½ loopt op haar eerste schoenen door de kamer -…

Het huis van een kennis, die met vakantie is, leeg halen. De schilderijen, meubels, tapijten, kachels, het servies, grammofoonplaten, kleding, spiegels en ander huisgerei fotograferen en op ware grootte afdrukken. De gefotografeerde dingen eventueel met een standaard in de rug - denk aan de meubels - weer op hun oude plaats terugzetten…

Op een kast in mijn klas stond een wereldbol daaronder zette ik een puntenslijper in de vorm van een wereldbol en zo herinner ik me mijn werelden als ik het sterrenslijpsel aan de hemel zie. ------------------------------- uit: 'Tellen en wegen', 2011.…

Een doos of vaas kan zich geen beeld van iets anders vormen. Zij zijn alleen een deel van een omgeving voor een mens of dier. Zelf vallen zij samen met hun huid van steen, karton of een ander materiaal. Zij kunnen nooit een uitbreiding ervaren. Voorwerpen zijn gedompeld in een afzondering die nooit kan worden opgeheven. Er is niets…

de blauwe inkt en het groene boek de zilveren lepel en de gouden kan de inkt, het boek, de lepel en de kan het blauw, het groen, het zilver en het goud de, het, de en de het, het, het en het het geel, het wit, het paars en het rood de doos, het licht, de beker en de ring de paarse beker en de rode ring de gele doos en het witte licht…

gekregen in '86 dop vervangen in '91 houder vervangen in '93 clip vervangen in '98 dop opnieuw vervangen in '02 gouden pen vervangen in '07 met deze pen geschreven in '09 alles anders alles hetzelfde ------------------------------ uit 'tellen en wegen', 2011…